Ευτέρπη Κωσταρέλη, Περίπατος

To Koskino

Ι

Μυρίζουνε ακόμα οι βρεγμένες φυλλωσιές
μαζί με τη μούχλα αυτής της πόλης
γεμίζουν τα πνευμόνια σου
θύμησες που δεν υπήρξαν
και στα δάχτυλά σου χορεύουνε ακόμα
τα όνειρα που μούσκεψαν
σαν να ταν φυλαγμένα κάτω απο τρύπιες στεέγες.

Πετούνε χελιδόνια κι ας έχει κρύο
είναι αυτά που τάχα ξέχασαν να φύγουν
τ’ ατίθασα που χάσανε το δρόμο
και μείνανε ρισκάροντας για μια επανάσταση.

Είναι περασμένες δώδεκα και τέσσερις
μοίρες χειμώνα.
Όχι εκεί έξω.
Εκεί έξω λένε πως είναι Μάρτης.
Μα εδώ μυρίζουνε ακόμα οι βρεγμένες φυλλωσιές
μαζί με τη μούχλα αυτής της πόλης
σε κάνουν να βαριανασαίνεις
και να μετράς αντίστροφα – φαντάρος
10 μέρες θ’ αργήσει η άνοιξη
9 μέρες με σκυμμένο κεφάλι
8 μέρες με άδεια μάτια και ραγισμένα χείλη.

Ζυγώνουν δυο σύννεφα κι ας έχει ήλιο
είναι αυτά που προμηνύουν ατομική συσκότιση
υποτακτικοί στην υπηρεσία σου άνευ αιτήσεως
συνοδεύουν τη διαπόμπευση της διαφοροποίησης.

Κι αν πέρασε…

View original post 362 more words