Nostos and Algos, poetry by Manolis Aligizakis

HΛΙΟΚΑΜΕΝΗ ΓΗ

 

Στην ηλιοκαμμένη τούτη γη

πάντα χορταίνεις από φως

ποτέ σκοτάδι δεν σε πνίγει.

 

Αέρινα νυχτερινά ενδύματα

γιομίζουν το δωμάτιο με χάρη

μουρμουρητά κυλούν στο ακρογιάλι

 

καμπάνες που ηχούν τη μοναξιά τους

και λέν για μας, στην αγκαλιά του έρωτα

χορδές της λύρας να μιλούν για το λιοπύρι

 

και λέω —

 

σήκωσε λίγο το καπέλο,

κοίταξε το ατέλιωτο γαλάζιο,

κράτησε το πινέλο σου οριζόντια,

 

σημάδεψε το αιώνιο κενό με την ευθύτητα μαέστρου

που περιμένει την υψίφωνο ν’ αρχίσει

προς τη μεριά του ήλιου την κορώνα της

 

 

PARCHED

 

 

In this parched land

you can eat only light

never sleep in darkness

 

nightgowns fill the air with

soft murmurs whooshing on

shore pebbles bells

awaken remoteness

 

talking of us in Eros’ embrace

the lyre’s chords sing of the heat

 

and I say—

 

lift your hat, stare at limpidity

hold your brush horizontally

 

aim at the endless with the posture

of maestro waiting for the soprano

to capture the high notes like the sun

 

NOSTOS AND ALGOS, poetry by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, 2013

 

Nostos and Algos (Nostalgia)

ΟΡΚΟΣ

Στάθηκε στο παραπέτο του παλιού κάστρου

από κάτω μας η πεινασμένη άβυσσο

λίγο βαθύτερα η θάλασσα λαμποκοπούσε

κι ημερωμένα κύματα χαιδεύαν

το κίτρινο αμμουδερό ακρογιάλι

 

και σήκωσε το χέρι του οριζόντια

λες κι ορκιζόταν στ’ ατέλειωτο του ήλιου

σαν να υποσχόταν να ξαναγυρίσει

μιαν άλλη φορά σαν χρειαστούμε

καινούριο σύμβολο, κάποιον

που να σταθεί κατά της απληστίας

και της αδηφαγίας μερικών

 

που όλοι μέσα τώρα κολυμπούσαν

βολεμένοι και παχουλοί

στη πρόσκαιρη χαώδη χόρταση

και το κάστρο τούτο που δεν ανεχόταν

ηγέτες με τις παρωπίδες έτριξε κι ίσως

 

γι’ αυτό κι ο ήρωάς μας επέμενε να δείχνει

τη θάλασσα προς κάτω και σιγοπερπάταγε

προς την άκρη του τειχιού κι έκανε το σχήμα

του σταυρού πάνω απ’ το αιώνειο κενό

πριν αφεθεί στη λύτρωση του μηδενός

 

OATH

 

He stood at the edge of the old

castle’s parapet

below it the hungry abyss

even lower the gleaming sea

ready to splash its first wave

onto the yellow soft sandy beach

 

and he raised his arm

as though taking an oath

as though promising to come back

at another time when we’ll need

 

a new leader to guide us

to our final victory against

our own greed and gluttony that

we’re comfortably in

and exquisitely satisfied

 

and the old castle creaked as

it couldn’t tolerate leaders with blinkers

though our hero pointed to the horizon

while stepping on the parapet’s edge

and crossed himself over

the void before he flew

to the deliverance of emptiness

 

~Nostos and Algos, Ekstasis Editions, Victoria, BC 2012

Second Advent of Zeus//Δεύτερη Παρουσία του Δία

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ

Στον ήλιο του Απόλλωνα μεγάλωσα

λεπτά εκφραστικά
μόνος στα σκοτεινά
πρoτού τα μάτια ανοίξω
είχα για συνοδία
το νόμο της αποτυχίας
που εγεννήθηκα τυφλός
μ’ είπαν κι αιρετικό
μια επανάσταση στη γέννησή της
πριν καν μια λέξη να ειπώ
κλάμα λυπητερό ή πόνου

συγκέντρωσα όλη τη δύναμή μου
το ραντεβού μου με το θάνατο εταχτοποίησα
ώρες πριν γεννηθώ
στα χέρια της μητέρας
νιογένητη γιορτή
λάθος επιτρεπταίο
δυο πόδια για να παρπατώ
μία καρδιά
για να αισθάνομαι
κι άλλα ανθρώπινα
μεγαλοσύνης σύσσημα
APOLLO

And I grew under Apollo’s sun

minutes of expressiveness
alone in darkness and
before I opened my eyes
I was accompanied
by the rule of failure
born blind and
accused of heresy
a revolution in its making
even before I could utter
a groan or a begging cry

I gathered all my strength
to pick a date with death
hours before I appeared
in my mother’s arms
newborn festivity
error permitted
two legs just to walk
a heart as if
to feel emotion and
other human traces
of grandeur
~Μανώλη Αλυγιζάκη ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ//SECOND ADVENT OF ZEUS, by Manolis Aligizakis, συλλογή εν εξελίξει — collection in progress

Katerina Anghelaki-Rooke//Κατερίνα Αγγελάκη Ρούκ

Η ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Τυφλώθηκα
γιατί έχασα την όραση του έρωτα
εκείνη που με τη δική της λειτουργία
κρατάει τα μάτια κλειστά
και δε μισεί το σκοτάδι.
Πιο πολύ με όσφρηση μοιάζει
αφού απ’ το πρόσωπο που αντικρύζεις
χύνεται ένα άρωμα
που μόνο εσύ μπορείς να μυρίσεις
μόνο απ’ τη δική σου αναπνοή αναβλύζει.
Χωρίς αυτή την όραση
μπροστά σου ίσως να περάσει
το ιδανικό είδωλο του πάθους
κι εσύ δεν το βλέεπις
δε βλέπεις τον καινούριο ουρανό
που κουβαλάει στη ράχη του
έναν ουρανό όπου η Δύση και Ανατολή
αγαπιούνται, χαμογελούν μαζί
και τρέφουν τα μαγικά παιγνίδια
της φαντασίας.
Τώρα, μες στον αόρατο νου μου
ξαναφέρνω ονειρα παλιά
μήπως και ξαναδώ
το φάντασμα του έρωτα.

THE VISION OF EROS

I went blind
since I’ve lost the vision of Eros
that with its power
keeps the eyes closed
and doesn’t hate darkness.
It relates to your smell
since you smell a fragrance
from the face you see
a fragrance only you can smell
it only springs out of your breath.
Without this vision
perhaps it may pass before you
a semblance of the ideal passion
though you won’t see it
you won’t see the clear sky
that it carries on its back
the sky where West and East
love each other, smile to each other
and inflame their magical games
of fantasy.
Now in my invisible mind
I recall old dreams
just as if I would see again
the ghost of Eros.

~Katerina Anghelaki-Rooke, translated by Manolis Aligizakis

Kiki Dimoula//Κική Δημουλά

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Στον ουρανό ακροβατεί μεγάλη σκοτεινιά.
Κι έτσι καθώς με πήρε το παράθυρο αγκαλιά
με το ένα χέρι
στο δωμάτιο μέσα σέρνω
του δρόμου την απίστευτη ερημιά
με το άλλο παίρνω
μια χούφτα συννεφιά
και στην ψυχή μου σπέρνω.

MELANCHOLY

A great darkness skates on thin ice upon the sky.
Thus as the window hugged me
with one hand
I pull inside the room
the unbelievable loneliness of the street
with the other hand
I grab a handful of darkness
and throw it on my soul

~ΕΡΕΒΟΣ-EREBUS, by KIKI DIMOULA, ΙΚΑΡΟΣ, 1956, // translated by Manolis Aligizakis