Kornaros's Classic Poem in Longhand by (an 12-year old resident of Crete) Manolis Emmanuel Aligizakis
Greek Canadian Literature Libros Libertad Manolis Aligizakis
Ο αργαλειός ως οικιακό εργαλείο είναι αρχαιότατο και αναφέρεται από τον Όμηρο ως ιστός. Η Πηνελόπη ύφαινε τη μέρα και ξεΰφαινε τη νύχτα για να ξεγελά με τον τρόπο αυτό τους “μνηστήρες” ώστε να την περιμένουν ώσπου να τελειώσει το “διασίδι” της. Η θεά Αθηνά στην αρχαιότητα προστάτευε την υφαντική τέχνη γι’ αυτό ονομαζόταν “Εργάνη Αθηνά”. Πολλά από τα δημοτικά μας τραγούδια είναι αφιερωμένα στον αργαλειό και την ύφανση.
View original post 1,107 more words
ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ (1960)
Με τρόμαζε κι αυτό, ίσως πιότερο
κι απ’ το βουνό, σα να ’ταν κάτι να μας πάρουν
ή κάτι να μας φέρουν κι είμαστε απροετοίμαστοι —
γι’ αυτό σου ’λεγα τότε ν’ ανάψεις τις λάμπες
να λήξει αυτή η αναμονή κι η αβεβαιότητα
να μείνει ολόκληρη η απόφαση της νύχτας
και το επικυρωμένο, το παραδεγμένο βάρος της
μαζί με την αιώνια προαίσθηση πως μετά τα μεσάνυχτα
δώδεκα προσωπιδοφόροι θ’ αποκεφαλίζανε
τα δυο πέτρινα λιοντάρια της πύλης, — όπως κι έγινε.
Αν έμενα κάποιες φορές ώς αργά στο προαύλιο,
δεν ήταν για να υποδεχτώ τη φίλη μου τη νύχτα (γιατί φίλη μου;)
να μου δανείσει το σκοτεινό της ένδυμα, να μ’ εξοικειώσει
μ’ αυτό το μόνιμο φόρεμα του πένθους, άβγαλτο από πάνω μου
απ’ τα δέκα μου χρόνια, σα να ’ταν το πετσί μου, — όχι,
ήταν να δω τις τελευταίες ανταύγειες του ηλιογέρματος
στα τζάμια των σπιτιών, κάτω στον κάμπο,
σαν σινιάλα φωτιάς άγρυπνων, μυστικών φυλάκων
από λόφο σε λόφο, από προάστιο σε προάστιο,
για κάτι άλλο επιτέλους· ώσπου ν’ ανάψουν τ’ άστρα και τα φώτα
πίσω απ’ τα παράθυρα, κι όλη η ρευστότητα του απόβραδου
να γίνει ένα μπράτσο ορισμένο, ένα μπράτσο κατάστικτο, — το μπράτσο
ενός φυλακισμένου που δεν είναι παρά φυλακισμένος.
UNDER THE SHADOW OF THE MOUNTAIN (1960)
This perhaps scared me more than the mountain,
as if we were unprepared for something they’d
take from us or something they’d bring to us —
for this reason I told you to light the lamps
so that this anticipation and uncertainty end
so that the decision of the night remains whole
and its reaffirmed and accepted heaviness
along with the primeval premonition that at midnight
twelve masked men would decapitate the two stone
lions of the gate — and it happened.
When I stayed in the courtyard late in the evening
it wasn’t to welcome my friend the night (why my friend?)
to lent me its dark dress, to familiarize me with that
permanent grieving garment, which I never took off
for the last ten years — no, it was because I wanted
to see the last gleams of the sundown
on the window panes of the houses and down over
the plain; gleams like fiery signals of secret guards
in vigil, from hill to hill, from suburb to suburb, and
for something else; until the stars and lights behind
the windows are turned on, and all the twilight fluidity
becomes the defined arm, tattooed — the arm
of a convict who is nothing but a convict.
ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, ΑΡΧΑΙΟΘΕΜΑ, Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη, Βανκούβερ, 2020
Yannis Ritsos-Poems, Selected Books, Volume II, Translated by Manolis Aligizakis
ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ (1960)
…μόνο το υδραγωγείο, σκαμμένο μέσα στο βουνό,
είχε μια κάποιαν ανεξαρτησία, μια φωνή δική του,
σαν έντερο τεράστιο, μαλακό, που τρυπούσε την πέτρα
και λειτουργούσε μόνο του με το νερό, με σκοπό και με θέληση
κάπου να πάει, κάτι να κάνει, αψηφώντας
το βουνό και τον ίσκιο του βουνού.
Στα παιδικά μου χρόνια,
τις νύχτες, στο κρεβάτι, όταν σβήναν οι λυχνίες
κι η κάπνα γαλάνιζε μες στο σκοτάδι, πριν απ’ τον ύπνο,
άκουγα το πελώριο πέλμα του βουνού να σηκώνεται
για να πατήσει μες στην κάμαρα, και τότε
αυτό το υδραγωγείο σκεφτόμουνα για να πάρω κουράγιο,
αυτό μονάχα με υπεράσπιζε·
και μια μικρή αντιφεγγιά στο ασημένιο καντηλέρι
ήταν σαν ένα χέρι λιγνό που ’χε επιζήσει απ’ τον ίσκιο του βουνού,
ένα χέρι που κρατούσε κι εμένα στην επιφάνεια
κι έτσι μπορούσα κάπως να κοιμηθώ, ξέροντας
πως πάνω μου υπάρχει ένα άνοιγμα ή ένας μικρός γάντζος
απ’ όπου, το πρωί, θα μπορούσα να πιαστώ, να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι.
Απ’ την άλλη μεριά του σπιτιού
ήταν ο μέγας κάμπος ανοιχτός (λέω: ήταν,
σα να μην είναι πια το σπίτι μας, σαν να μην είμαστε)·
όμως κι εκεί σκοτείνιαζε μεμιάς μέσα στο δείλι
κι ήταν αόριστη η έκταση, επίβουλη η θέα, —
μόνο ένα σύννεφο, κάποτε, τρυφερό, βιολετί,
αρμένιζε μοναχικό μες στο θολό ουρανό, πάνω απ’ την κατασκότεινη πεδιάδα,
σαν ένας μικρός, ξεριζωμένος κήπος
ή σα μια διάφανη τριήρης μετέωρη
από κάποιον αντικατοπτρισμό μακρινής, αόρατης θάλασσας
φωτισμένης από μέσα έτσι που να προβάλλονται
οι ρόδινες σκιές των πλεούμενων στον αέρα του λυκόφωτος.
UNDER THE SHADOW OF THE MOUNTAIN (1960)
…only the water reservoir, dug into the mountain, has
a certain independence, its own voice, like a gigantic,
soft intestine, that pierced the rock and reached the water
alone, wanting and wishing to reach somewhere, to do
something, ignoring the mountain and its shadow.
When I was a child, during the night, in bed,
after the lamps were turned off and light-blue smoke
flooded the space, before I’d fall asleep, I listened to
the enormous step of the mountain rising, ready to
walk into the room, and then, I could think
of that water reservoir and take courage, it was
my only defender; and a light moon glow that fell
silver candelabra like a thin arm that survived under
the mountain shadow, a hand that held me up
on the surface too and I could somehow go to sleep
knowing that there was an opening over me or
a small hook which I could grab in the morning
and rise from my bed.
There was a huge, open plain on the other
side of the house — (I’m saying there was as if our
house doesn’t exist anymore, as if we don’t exist)
however it was getting abruptly dork even there too
and the expanse was vague and the view treacherous;
only a cloud, sometimes, tender, violet color
travelled alone under the gray sky, over the pitch dark
plain, like a small, uprooted garden or a floating
diaphanous trireme in the reflection of a far away
invisible sea, lighted from within, so that the rosy
reflections of ships were projected in the twilight air.
ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, ΑΡΧΑΙΟΘΕΜΑ, Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη, Βανκούβερ, 2020
Designed and created by Josephine R. Unglaub.
Mayanaam
vequinox
Manolis 