ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ//PHILOCTETES
by Yannis Ritsos/Translated by Manolis Aligizakis
Οι μεγάλες ασπίδες, αφημένες στο χώμα,
άφηναν έναν ήχο αργό, μεταλλικό, καθώς χτυπούσαν πάνω τους
οι μακρινές αιχμές των άστρων. Μες στο κοίλωμά τους
πήζαν κρυμμένες εντολές στρατηγών. Πάνω απ’ τ’ αντίσκηνα
σπίθιζε το τεράστιο γυμνό ψαροκόκαλο του γαλαξία. Κι ήταν πάλι,
όπως τότε σχεδόν, στα παλιά καλοκαίρια, ένας φόβος
για κάποιον κλέφτη αόρατο, αόριστο, ή και για τους συνηθισμένους κλέφτες,
μην πηδήσουν στις κάμαρες απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα κι απ’ τα μπαλκόνια· —
δεν ξέραμε πριν να φυλαχτούμε, (ούτε τώρα) — αφαιρενόμαστε
με το ζουζούνισμα ενός κουνουπιού, με το βόμβο του φεγγαρόφωτου,
με τους αντίλαλους των αψίδων από λαθραία φιλήματα —
μια γυναίκα, εμπιστευμένη στην ερημιά, αποπατούσε γαλήνια στο χωράφι,
νιώθοντας στους γοφούς της τα έντονα τσιμπήματα των χόρτων και των άστρων.
Αυτή η συναίσθηση μιας αιώνιας κλοπής — μάλλον λεηλασία
βουβή, κρυφή και σταθερή. Και ξαφνικά η κουρτίνα της κρεβατοκάμαρας
έκανε τρία χορευτικά πηδήματα πάνω απ’ τη ζέστη
με πρόθεση ολοφάνερη να μεταθέσει την προσοχή μας
σε χρυσοκέντητα κράσπεδα μιας γυναικείας εσθήτας· κι ύστερα
ακινητούσε θαμπογάλανη στη νηνεμία, καλύπτοντας ένα άγαλμα,
ίσως της νύχτας από γρανίτη, ή της κλοπής από κόκκινη πέτρα, —
και πάλι εκείνο το παραπλανητικό πριόνισμα των γρύλλων
κι εκείνες οι καθησυχαστικές φωνές των βατράχων
ή ο ξερός κρότος απ’ το κυκλικό περπάτημα μιας κατσαρίδας μέσα σ’ ένα κράνος.
From the ground where they were left, the big shields
let a light, metallic echo to come forth as the faraway
pointing spears of the stars battered them. Commands
of generals hiding in their concavity. The gigantic, bare
fish-bone of the galaxy was sparkling over the tents. And
we felt again like those summers the fear of an invisible
or visible thief, or perhaps the customary thieves, who
might jump into our rooms from the balcony or through
the open windows; we didn’t know back then, not even now,
how to protect ourselves; we were distracted by the mosquito’s
buzz or the hum of the moonlight, with the echo of stolen
kisses under the archways — a woman, entrusted in seclusion,
relieved herself serenely in the field, feeling sharp pinches
on her buttocks from the stars and from the grass.
Oh, that sense of constant thievery, or better pillage,
silent, secret, and continuous pillage. And suddenly,
in the middle of the heat, the bedroom curtain would
take three dancing leaps over the heat, intending
to show us the gold-embroidered hems of a woman’s
gown; then it stopped still, pale blue in the dead calm,
and veiled a statue, one made of granite depicting
the Night or made of red stone and depicting
thievery —
then we heard again the enticing sawing of the crickets
and those calming calls of the frogs
or the sharp steps of a cockroach walking in circles
inside a helmet.
Τρία βασίλεια ήταν οι πυλώνες του κόσμου στην αρχαιοελληνική μυθολογία. Ο Ουρανός, η Γη και κάτω κόσμος, όλα γεμάτα με θεότητες.
Mayanaam
vequinox
Manolis 