ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
Επειδή πολλές φορές αναρωτηθήκαμε
γιατί γεννηθήκαμε χωρίς στον ήλιο μοίρα
ξέραμε όλοι τη σημασία της καταστροφής
που ζούσαμε απ’ τα πανάρχαια χρόνια
κι η αθωότη των παιδιών σηματωρός μας
την ώρα που τόσο τρομαγμένοι κρύβαμε
τα μάτια πίσω απ’ τις προαιώνιες μάσκες
κι αλήθεια ποτέ δεν μάθαμε
το νόημα της αλληλεγγύης
κι ακόμα καλύτερα
που ποτέ δεν σκύψαμε
μπροστά σtους άλλους, εκείνους
που `λεγαν πως είχαν τα κλειδιά
της ευτυχίας μας στις τσέπες τους
κι εκείνος, με το ακρωτηριασμένο χέρι,
έπιασε την κιμωλία κι άρχισε να γράφει
στον πίνακα συνθήματα ανέγνωρα
και `μεις δεν έμενε τίποτε άλλο παρά
να υψώσουμε και πάλι μπαϊράκι
και πάλι να πάρουμε τα βουνά μέχρι
που να περάσει κι αυτή η καταιγίδα
STORM
Because time and again
we asked ourselves why we were poor
we knew the meaning of destruction
we had lived since the ancient days
the children’s innocence remained
our guideposts when in horror
we kept our eyes
behind primeval masks and
truly we never learned the way
of fellowship and even better
we never bowed our heads
to the others, those who said
they kept the keys
of our happiness in their pockets
while him,
with the severed arm,
grabbed a piece of chalk and started writing
on the board undecipherable messages
and we had nothing else to do save
to again raise the revolutionary
banner and take to the mountains
until this new storm had passed
AUTUMN LEAVES, poetry by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, 2014
Mayanaam
vequinox
Manolis 