Yannis Risos-Poems/translated by Manolis Aligizakis

ΑΝΑΙΡΕΣΗ

 

Ώστε, λοιπόν, δεν είχαν όλα χαθεί. Το παράθυρο

έβλεπε ακόμη ένα κομμάτι πολιτεία, ένα κομμάτι

διαθέσιμο σχεδόν ουρανό. Ο μαραγκός, ο χτίστης,

μετέωροι στη σκαλωσιά, έρχονται πάλι πλησιέστερα.

Τα καρφιά, τα σανίδια έχουν, λοιπόν, κι άλλη χρήση,

και τ’ όνειρο πάλι κι ο τοίχος κ’ η ελάχιστη ανάσταση

κ’ η περίλυπη δόξα, χρήσιμη πάλι, θυμίζοντας

κείνες τις οδοντογλυφίδες στο τσεπάκι του γιλέκου

που, τόσα χρόνια πριν, είχαμε πάρει κρυφά

απ’ το φτηνό εστιατόριο μια χειμωνιάτικη νύχτα.

 

REFUTATION

 

So it seems it wasn’t all lost. The window

still looked out at a part of the city, an almost available

part of the sky. The carpenter, the builder,

dangling off the scaffold, they come closer again.

Then the nails, the planks, have another use

and the dream again, the wall and the faint resurrection

and the sorrowful glory, useful again, reminding us

those toothpicks in the small vest pocket

that, so many years ago, we had secretly taken

from the cheap restaurant one winter night.

 

~Γιάννη Ρίτσου-Εκλεγμένα Ποιήματα/μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

~Yannis Ritsos-Selected Poems/translated by Manolis Aligizakis

www.libroslibertad.com

www.ekstasiseditions.com

Yannis Ritsos Poems//translated by Manolis Aligizakis

Ο ΧΟΡΟΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΟΧΙ  ΝΕΑΣ

Μη μου τα πεις. Άσε με να μαντέψω—λέει. Μαντεύω.

Πηδώ απ’ τόνα στ’ άλλο μπαλκόνι, κινώντας

μόνο τα δάχτυλα του ενός μου χεριού. Ξεκρεμώ

την άσπρη κουρτίνα. Τη ρίχνω στον ώμο μου.

Θυμάμαι πως είμαι ξυπόλητη. Αυτό μου δίνει

το αίσθημα του χορού. Χορεύω στον αέρα. Κοίτα.

Το αριστερό μου πόδι πιο ανάλαφρο. Το δεξί

πιο επιδέξιο,—ακολουθούμαι, κοίτα, και είμαι.

Κάθε σκοινί, στο τέλος του, άκρη-άκρη, πάντα

έχει έναν δύσκολο κόμπο για να μην ξεφτάει.

Έτσι δεν είναι και το απρόβλεπτο;— πάντα στο τέλος.

 

Νάταν να δίδασκα σε κάποιον αυτό το χορό.

 

DANCE OF A WOMAN NOT SO YOUNG

Don’t tell me. Let me guess – he says. I guess.

I jump from one balcony to the other, moving

only the fingers of one of my hands. I unhook

the white curtain. I place it on my shoulder.

I remember that I am shoeless. This gives me

the sense of dance. I dance in the air. Look.

My left leg is lighter. The right

more skillful – I follow myself, look, and I am.

Every rope at its end, right at its edge, always

has a tight knot so it doesn’t unravel.

Isn’t the unforeseeable the same way? – Always at the end.

I wish I could teach this dance to someone.

 

Γιάννη Ρίτσου-Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

Yannis Ritsos-Poems/Translated by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, 2014

www.libroslibertad.com

www.ekstasiseditions.com