Archive for October, 2016

Tasos Livaditis

Posted: 31/10/2016 by vequinox in Literature

cover

ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΕΙΣ

 

Σαν τον ποιητή που σκίζει τα χειρόγραφά του και φεύγει για τον

Ωκεανό

σαν τη γυναίκα που αφήνει την κουρτίνα να πέσει κι ενδίδει

σαν ένα προάστιο πολύ μεγάλο για ένα ραχητικό παιδί

σαν το θολό γέλιο του παρείσαχτου σ’ ένα σπίτι που εορτάζει

σαν τους αλήτες που πετάνε μια πέτρα στον ουρανό

σαν αυτό που λέγαμε κάποτε “μια μεγάλη εποχή”

σαν τα μικρά ραφτάδικα στις συνοικίες, όπου ντύνεται κανείς

για να πεθάνει.

 

 

 

SIMILARITIES

 

Like the poet who rips his writings and goes away to

the Sea

like the woman who lets the curtain fall and gives in

like a big suburb for the rachitic child

like the spiteful laughter of the intruder in a celebratory house

like the street kids who throw a stone toward the sky

like what we once called “a great era!”

like the tailors’ workshops in the suburbs when one dresses

in order to die.

 

 

Τάσου Λειβαδίτη-Εκλεγμένα Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

Tasos Livaditis-Selected Poems/Translated by Manolis Aligizakis

www.libroslibertad.ca

www.manolisaligizakis.com

 

Cloe and Alexandra

Posted: 31/10/2016 by vequinox in Literature

cloe-and-alexandra_cover_aug265

ΟΡΜΗΤΙΚA

 

Μια και μοναδική ήταν η ερωτική τους συνεύρεση,
κι όπως έμεναν σε διαφορετική πόλη ο καθένας,
η ζωή και η απόσταση  τους χώρισαν.

Πιο πολύ από το πρόσωπο και το χαμόγελό του
την περικυκλώνουν οι εικόνες από τα λάβρα φιλιά του,
κι όταν όρθια τη γύμνωσε
κι ύστερα ορμητικά την ξάπλωσε μπρούμυτα στο κρεβάτι
και πριν ακουμπήσει το στήθος του στην πλάτη της,
όχι πολύ δυνατά την μπάτσισε πίσω στους μηρούς
ξεστομίζοντας γλυκόλογα.

 

VIOLENTLY

 

They only had one erotic encounter

since they lived in different cities

life and the distance kept them apart.

 

Yet what engulfs her the most isn’t his face

nor his smile but his fiery kisses when

while she was standing, he stripped her naked,

then violently he pushed her to bed face down

and before he even touched her back with his chest

he slapped her buttocks, not at all harshly

saying arousing words to her.

 

~CLOE and ALEXANDRA, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη, Libros Libertad, 2013

www.libroslibertad.com

www.manolisaligizakis.com

Προδρομικός

Κώστας Οικοδόμος
«Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Ελεγα ότι της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες. Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα».
Ο Νίκος Κούνδουρος ήταν μέχρι πρότινος υπέρ των λαθρομεταναστών.

Είχε πέσει στην λούμπα του ανθρωπισμού, βλέποντας μονομερώς το ζήτημα και όχι σφαιρικά, χωρίς να μπεί στον κόπο της νεοταξίτικης εποχής που ζούμε και κατά συνέπεια τον ρόλο της λαθρομετανάστευσης που προωθούν οι πολυεθνικές για να αλώσουν τα κράτη έθνη και να μετατρέψουν την Ελλάδα και Ευρώπη σε ένα απέραντο Μπαγκλαντές.

Φυσικά για να πετύχουν τα σχέδια τουςπρέπει να τρομοκρατούν τους…

View original post 42 more words

Σχολιάκι 276 (Μετα πάσης ειλικρίνειας…) Δεν θα μπορούσα να μην ασχοληθώ με το θέμα τής βράβευσης με Νόμπελ τού εμβληματικού τροβαδούρου Bob Dylan. Όταν τον αποκαλώ «εμβληματικό» δεν τον συνδέω βέβαια με το Νόμπελ αλλά με την γενικότερη παρουσία του στην παγκόσμια τραγουδοποιία. Κάτι δηλαδή παρόμοιο με τον παλαιότερό του Αμερικανό Γούντι Γκάθρι, τηρουμένων των […]

via Bob Dylan (30/10/2016) — Σχόλια του Νότη Μαυρουδή

Ζωή Καρέλλη, Οι ουλές

Posted: 31/10/2016 by vequinox in Literature

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Οι ουλές

Σαν πεινασμένα στόματα που δεν εχόρτασαν,
ανοίγουν οι επιθυμίες πληγές απάνω μας,
που μένουν ανοιχτές και δεν περνούν,
πληγές που μας πονούν.

Αν χέρι συμπονετικό δε μας τις γιάνει,
αν λόγος συμπονετικός δεν μας γλυκάνει,
λόγος παρήγορος, που ξέρει, απαλός,
τα τραύματα αφορμίζουν.
Περνάει καιρός και κλείνουν,
γιατί πρέπει να ζήσουμε.
Όμως σημάδια αφήνουνε,
ουλές, που φαίνονται άσχημες, βαθιές.
Οι αληθινές μορφές είναι τυραννισμένες.

Κι ας μη μας λένε τότε,
ας μην κατηγορούν, που είμαστε
οι παραμορφωμένοι.

Από τη συλλογή Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951) της Ζωής Καρέλλη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ζωή Καρέλλη

View original post