Yannis Ritsos – Poems, Selected Books

YANNIS RITSOS-POEMS, Selected Books

Η Ελένη/Helen

Στιγμές στιγμές, το άρωμα αυτό το νιώθω ακόμη — δηλαδή το θυμάμαι·
παράξενο δεν είναι; — αυτά που λέμε συνήθως μεγάλα, διαλύονται, σβήνουν —
ο φόνος του Αγαμέμνονα, η σφαγή της Κλυταιμνήστρας (μου ’χαν στείλει
απ’ τις Μυκήνες ένα ωραίο της περιδέραιο, φτιαγμένο
από μικρές, χρυσές προσωπίδες, ενωμένες με κρίκους
στο πάνω μέρος των αυτιών τους — δεν το φόρεσα διόλου). Ξεχνιούνται·
κάτι άλλα μένουν, επουσιώδη, ασήμαντα· — θυμάμαι που είδα μια μέρα
ένα πουλί καθισμένο στη ράχη ενός αλόγου· κι αυτό το ανεξήγητο
σα να εξηγούσε (ιδιαίτερα σε μένα) κάποιο μυστήριο.

Sometimes I smell the scent even now – I mean I remember it

strange isn’t it? the things we consider great vanish

          disappear –

Agamemnon’s murder the slaughter of Clytemnestra (they had

          sent me

from Mycenae one of her beautiful necklaces made of

small gold masks linked together with rings from

the upper tips of their ears I never wore it) You

           forget them

some other things remain unimportant meaningless things – I

           remember that one day I saw

a bird sitting on the back of a horse and this inexplicable thing

seemed to explain (to me at least) a certain beautiful mystery

https://www.lulu.com/account/projects/ke2e82?page=1&pageSize=10
https://www.amazon.com/dp/1926763076

https://www.lulu.com/account/projects/ke2e82?page=1&pageSize=10

Tasos Livaditis – Poems, Volume II

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ

      Ήτανε μαύρες μέρες, πυροβολισμοί παντού, η πόλη ανάστα-

τη, τα πλήθη τρέχαν εξαγριωμένα, “κρύψε με” φώναξα απελπι-

σμένος κι αγκάλιασα το άγαλμα στην πλατεία. Κι όταν μ’ έφτα-

σαν, δε βρήκαν παρά το έρημο άγαλμα και στα πόδια του ένα σκυλί

στεκόταν σαστισμένο,

      που το πυροβόλησαν οι άθλιοι.

THE STATUE

     Those were the dark days: shootings; the city upside down

the people were angry and they run, “Hide me” I screamed

in desperation and hugged the statue of the plaza. And when

they reached me they found the deserted statue with the panicked

dog standing by its feet, 

     which the miserable people shot.

https://www.lulu.com/account/projects/ke4yv6?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/1926763564

Οδοιπορικό στο Πολυκεντρικό Μουσείο Αιγών

ΕΛΛΑΣ

Πολυκεντρικό Μουσείο Αιγών: Επίσκεψη στο νέο μουσείο της αρχαίας Μακεδονικής πόλης – Οι συλλογές και τα έργα τέχνης που εκτίθενται.

Μία ώρα οδήγηση από τη Θεσσαλονίκη, φθάνεις, διασχίζεις την κεντρική πύλη του πρόσφατα εγκαινιασμένου Πολυκεντρικού Μουσείου Αιγών και πάραυτα νιώθεις πως μπήκες σε χρονοκαψούλα. Αστραπιαίος ο διακτινισμός, καλωσήρθατε χιλιάδες χρόνια πίσω, σε εκείνη ακριβώς τη στιγμή της ιστορίας που ο Περδίκκας, επιθυμώντας να μεγαλώσει το βασίλειό του, επισκέφτηκε το Μαντείο των Δελφών και η Πυθία τον κατευθύνει: «Οι δοξασμένοι Τημενίδες βασιλεύουν σε πλούσιο τόπο, τους τον έδωσε ο Δίας που κρατάει την αιγίδα. Όμως γρήγορα πήγαινε στην Βοττηίδα με τα πολλά κοπάδια και εκεί που θα ιδείς τις χιονόλευκες γίδες με τα ασημένια κέρατα να κοιμούνται την αυγή, σε αυτής της γης τα πλατώματα θυσίασε στους μακάριους θεούς και χτίσε το άστυ μιας πόλης».

View original post 352 more words

Γιώργος Θέμελης: Ακολουθία (IX)

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Ακολουθία (IX)

Η θάλασσά μου μάδησε όλα τα ρόδα που της χάριζες
Και το παράθυρό σου μένει χλωμό που υποδεχόταν τον ήλιο σου
Κι ανέβαινε κάθε πρωί μες στ’ απαλό απ’ τον ύπνο βλέμμα βεβαιώνοντας τον εαυτό του
Για να μπορεί να στέκει στον άνεμο.

Μονάχα εμείς δεν είχαμε βεβαιωθεί βεβαιώνοντας τα πράγματα,
Αν κι είχαμε κοιταχτεί χίλιες φορές, αν κι είχαμε κοιμηθεί
Νύχτες πολλές μαζί στο ίδιο σεντόνι κι είχαμε κρατηθεί απ’ το χέρι
Βαδίζοντας μαζί στο ίδιο χιόνι του ύπνου. Δεν είχαμε προσέξει
Την παρουσία μας πίσω απ’ το δέρμα που άγγιζε το δέρμα.

Ίσως να φταίει η στάχτη που έστεκε ανάμεσό μας. Ίσως να φταιν
Τα σπασμένα φτερά που σέρνονταν και μας πονούσαν
Και δε μας άφησαν να κοιτάξουμε πίσω και πλάι μας
Σαν τους τυφλούς που δεν μπορούν να ιδούν ποτέ το άλλο τους είδωλο
Ούτε να φανταστούν και να γνωρίσουν πίσω τον ίσκιο τους.

Ξεχαστήκαμε…

View original post 88 more words

Ζένια Στρατηκοπούλου, Στη μέση του δάσους

To Koskino

Πρωτοκάθισα απέναντι
σε μια κρεμάστρα.
Και σκέφτηκα
τι να κρεμάσω άραγε εκεί;
Μια γέφυρα για να περάσω απέναντι;
Ένα πρωτόγονο σχόλιο;
Το παιδικό μου σακίδιο
με τους φόβους μου μέσα;
Μια παράσταση που δίνουν
πέντε παπούτσια μόνα τους;
Τα μαζεμένα σκουπίδια;
Τις προσευχές και τις παλαβομάρες;
Τους σκυφτούς μάγειρες;
Τις ησυχίες του δωματίου;
Ένας δασοφύλακας
Δύο φαντάσματα;
Τρεις ανανάδες;
Τίποτα δεν θα κρεμάσω
Ένα ξύλο είναι
που κοιμάται στον τοίχο, είπα.

*Από το βιβλίο ‘Το κλείστρο και άλλες ιστορίες”, εκδ. ΠΑΝΟΠΤΙΚόΝ, 2022.

**Το σχέδιο της φωτογραφίας είναι έργο της Ζένιας Στρατηκοπούλου.

View original post