THIS STAR IS FOR ALL OF US
Yes, my beloved. Long before I met you
I had waited for you. I had always waited for you.
When I was a child and my mother saw me being sad
she’d lean down and ask. What is it my boy?
I’d keep silent. I would only look over her shoulder
at a world without you.
And as I would go back and forth with the pencil
it was as if I was learning to write songs for you.
When I’d touch the wet glass of the window it was
because you were late
when at night I’d stare at the stars it was
because I missed your eyes
and when my door bell rang and I opened
no one was there. However somewhere in the world
your heart was beating.
This way I lived. Always.
And when we first met—you remember?—you
opened your arms ever so tenderly
as if you had known me for years. But of course
you had known me. Because before you ever got into my life
you had lived in my dreams
my beloved.
Do you remember, my love, “our first big day”?
You were so nice in that yellow dress
a simple, inexpensive dress, but it was such a pretty yellow.
Its pockets embroidered with large brown flowers.
The sun fell on your face so fittingly,
that rosy cloud at the edge of the road fit so nicely
on you
and far away the voice of the travelling knife sharpener—
fit so nicely on you.
I’d put my hands in my pockets, I’d take them out.
We’d walk without saying any words. But what could one say
when the world is so bright and your eyes
so big. A boy, at the corner of the street would sing
about his lemonade.
We split one in two glasses. And the swallow that
suddenly flew by your hair. What did it say to you?
Your hair is so nice. It’s impossible. It must have said
something to you.
The hotel was small and in an old neighborhood next
to the train station
where we saw the manoeuvring of the trains.
Truly, that spring, that morning, that simple
room of happiness
that body of yours I held for the first time, naked
the tears that I couldn’t hold back
—how they fit nicely on you.
Ah, I would like to kiss the hands of your father, your mother’s
limbs who, for me, gave birth to you
to kiss al the chairs you touched as you walked by
in your dress
to hide in my heart, as a talisman, a piece of the bed-sheet
you slept in.
I could even smile
to the man who saw you naked before me
to even smile at him, who was graced with such happiness.
Because I, my beloved, I owe you something more
than love
I owe you the song and the hope, the tears
and again hope.
In the tiniest moment with you, I lived all my life.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
“Ναί, αγαπημένη μου! Πολύ πρίν νά σέ συναντήσω
εγώ σέ περίμενα. Πάντοτε σέ περίμενα.
Σάν ήμουνα παιδί καί μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε καί μέ ρωτούσε. Τί έχεις αγόρι;
Δέ μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τόν ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Καί καθώς πηγαινόφερνα τό παιδικό κοντύλι
ήτανε γιά νά μάθω νά σού γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στό τζάμι τής βροχής ήταν πού αργούσες
ακόμα
όταν τή νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια ήταν γιατί μού λείπανε τά
μάτια σου
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα
δέν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μές στόν κόσμο ήταν η καρδιά σου
πού χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε γιά πρώτη φορά – θυμάσαι; – μού
άπλωσες τά χέρια σου τόσο τρυφερά
σά νά μέ γνώριζες από χρόνια. Μά καί βέβαια
μέ γνώριζες. Γιατί πρίν μπείς ακόμα στή ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στά όνειρά μου
αγαπημένη μου.
Θυμάσαι, αγάπη μου, “τήν πρώτη μεγάλη μέρα μας”;
Σού πήγαινε αυτό τό κίτρινο φόρεμα
ένα απλό φτηνό φόρεμα, μά ήταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες μέ μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σού πήγαινε στό πρόσωπο σου ο ήλιος
σού πήγαινε στήν άκρη τού δρόμου αυτό τό τριανταφυλλένιο
σύννεφο
κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή – σού
πήγαινε.
Έβαζα τά χέρια μου στίς τσέπες, τά ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχως λέξη. Μά καί τί νά πεί κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός καί τά μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στή γωνιά τραγούδαγε τίς
λεμονάδες του.
Ήπιαμε μιά στά δυό. Κι αυτό τό χελιδόνι πού πέρασε ξαφνικά
πλάι στά μαλλιά σου. Τί σού είπε λοιπόν;
Είναι τόσο όμορφα τά μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι
θά σού είπε.
Τό ξενοδοχείο ήταν μικρό σέ μιά παλιά συνοικία πλάι στό
σταθμό
πού μές στήν αντηλιά κοιτάζαμε νά μανουβράρουμε τά τραίνα.
Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο τό πρωινό, εκείνη η απλή
κάμαρα τής ευτυχίας
αυτό τό σώμα σου πού κράταγα πρώτη φορά γυμνό
αυτά τά δάκρυα πού δέν μπόρεσα στό τέλος νά κρατήσω
– πόσο σού πήγαιναν.
Ά, θά ‘θελα νά φιλήσω τά χέρια τού πατέρα σου, τής μητέρας σου τά
γόνατα πού σέ γεννήσανε γιά μένα
νά φιλήσω όλες τίς καρέκλες πού ακούμπησες περνώντας
μέ τό φόρεμα σου νά
κρύψω σά φυλαχτό στόν κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι
απ’ τό σεντόνι πού κοιμήθηκες.
Θά μπορούσα ακόμα καί νά χαμογελάσω
στόν άντρα πού σ’ έχει δεί γυμνή πρίν από μένα
νά τού χαμογελάσω, πού τού δόθηκε μιά τόση ατέλειωτη
ευτυχία.
Γιατί εγώ, αγαπημένη, σού χρωστάω κάτι πιό πολύ απ’ τόν
έρωτα
εγώ σού χρωστάω τό τραγούδι καί τήν ελπίδα, τά δάκρυα
καί πάλι τήν ελπίδα.
Στήν πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τή ζωή”.
~Τασος Λειβαδίτης/Tasos Livaditis
~Translation Manolis Aligizakis/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
Like this:
Like Loading...
Mayanaam
vequinox
Manolis 