ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ (απόσπασμα)
IV
Τράβηξαν ολόισια στην αυγὴ με την ακαταδεξιὰ του ανθρώπου που πεινάει,
μέσα στ᾿ ασάλευτα μάτια τους είχε πήξει ένα άστρο
στον ώμο τους κουβάλαγαν το λαβωμένο καλοκαίρι.
Απὸ δω πέρασε ο στρατὸς με τα φλάμπουρα κατάσαρκα
με το πείσμα δαγκωμένο στα δόντια τους σαν άγουρο γκόρτσι
με τον άμμο του φεγγαριού μες στις αρβύλες τους
και με την καρβουνόσκονη της νύχτας κολλημένη μέσα στα ρουθούνια και στ᾿ αυτιά τους.
Δέντρο το δέντρο, πέτρα-πέτρα πέρασαν τον κόσμο,
μ᾿ αγκάθια προσκεφάλι πέρασαν τον ύπνο.
Φέρναν τη ζωὴ στα δυο στεγνά τους χέρια σαν ποτάμι.
Σε κάθε βήμα κέρδιζαν μία οργιὰ ουρανὸ – για να τον δώσουν.
Πάνου στα καραούλια πέτρωναν σαν τα καψαλιασμένα δέντρα,
κι όταν χορεύαν στήν πλατεία,
μέσα στα σπίτια τρέμαν τα ταβάνια και κουδούνιζαν τα γυαλικὰ στα ράφια.
Ά, τί τραγούδι τράνταξε τα κορφοβούνια –
ανάμεσα στα γόνατα τους κράταγαν το σκουτέλι του φεγγαριού και δειπνούσαν,
και σπάγαν το αχ μέσα στα φυλλοκάρδια τους
σα να `σπαγαν μία ψείρα ανάμεσα στα δυο χοντρά τους νύχια.
Ποιὸς θα σου φέρει τώρα το ζεστὸ καρβέλι μες στη νύχτα να ταίσεις τα όνειρα;
Ποιὸς θα σταθεί στον ίσκιο της ελιάς παρέα με το τζιτζίκι μη σωπάσει το τζιτζίκι,
τώρα που ασβέστης του μεσημεριού βάφει τη μάντρα ολόγυρα του ορίζοντα
σβήνοντας τα μεγάλα αντρίκια ονόματα τους;
Το χώμα τούτο που μοσκοβολούσε τα χαράματα
το χώμα που είτανε δικό τους και δικό μας – αίμα τους – πὼς μύριζε το χώμα –
και τώρα πὼς κλειδώσανε την πόρτα τους τ᾿ αμπέλια μας
πῶς λίγνεψε το φως στις στέγες και στα δέντρα
ποιὸς να το πει πως βρίσκονται οι μισοὶ κάτου απ᾿ το χώμα
κ᾿ οι άλλοι μισοὶ στα σίδερα;
Με τόσα φύλλα να σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα να λάμπει ο ουρανὸς
και τούτοι μες στα σίδερα και κείνοι μες στο χώμα.
Σώπα, όπου να `ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αυτὸ το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Κάτου απ᾿ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινὶ – περμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται,
περμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Τούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας – δε μπορεί κανεὶς να μας το πάρει.
ROMIOSINI (Excerpt)
IV
They went straight to dawn with the haughty air of the hungry
a star had curdled in their motionless eyes
on their shoulders they carried the injured summer
This way the army went with banners glued onto their flesh
with stubbornness bitten by their teeth like an unripe wild pear
with the moon-sand under their heavy boots and with the coal dust of night
glued in their nostrils and their ears.
Tree by tree stone by stone they passed the world
with thorns as pillows they spent their sleep
τhey carried life like a river in their parched hands.
With every step they won a yard of sky – to give it away
On watch they turned to stone like the conflagrated trees
and when they danced in the plaza ceilings shook inside the houses
and the glassware clinked on the shelves
Ah what songs shook the mountain peaks – as they held between their legs
the earthen dish of the moon and had their dinner
and broke the sigh amid their heart pleats like they would break a louse
with their thick nails.
Who will now bring you the warm loaf of bread
that you may feed the night with dreams?
Who will stand in the olive tree’s shade to keep the cicadas company
that they won’t go silent now that the whitewash of noon hour paints
all around the horizon a stone wall erasing their great manly names?
This soil that was so fragrant at dawn the soil that was theirs and ours –
their blood – how fragrant the soil was –
and now how our vineyards have locked their doors
how the light has thinned on roofs and trees –
who would have said that half of them are under the earth and the other half in jail?
With so many leaves the sun greets you good morning and the sky shines
with so many banners and these are in jail and those lie under the earth.
Silence that any time now the bells will chime;
This soil is theirs and ours.
Under the earth in their crossed hands they hold the bell rope – waiting for the hour
they don’t sleep they don’t die, they wait to ring the resurrection.
This soil is theirs and ours – no one can take it from us
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ: 1550-2017, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2018
NEO — HELLENE POETS, An Anthology of Modern Greek Poetry: 1550-2017, translated by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2018
Mayanaam
vequinox
Manolis 