ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ—4ο ΜΕΡΟΣ//ΜOONLIGHT SONATA—4TH PART

 

Τό ξέρω η ώρα πιά είναι περασμένη. Άφησέ με,

γιατί τόσα χρόνια, μέρες καί νύχτες καί πορφυρά μεσημέρια,

έμεινα μόνη, ανένδοτη, μόνη καί πάναγνη,

ακόμη στή συζυγική μου κλίνη πάναγνη καί μόνη

γράφοντας ένδοξους στίχους στά γόνατα τού Θεού,

στίχους πού, σέ διαβεβαιώ, θά μείνουνε σά λαξευμένοι σέ άμεμπτο

         μάρμαρο

πέρα απ’τή ζωή μου καί τή ζωή σου, πέρα πολύ. Δέ φτάνει.

Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

 

Τούτο τό σπίτι δέ μέ σηκώνει πιά.

Δέν αντέχω νά τό σηκώνω στή ράχη μου.

Πρέπει πάντα νά προσέχεις, νά προσέχεις,

νά στεριώνεις τόν τοίχο μέ τό μεγάλο μπουφέ

νά στεριώνεις τόν μπουφέ μέ τό πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι

νά στεριώνεις τό τραπέζι μέ τίς καρέκλες

νά στεριώνεις τίς κα΄ρέκλες μέ τά χέρια σου

νά βάζεις τόν ώμο σου κάτω απ’ τό δοκάρι πού κρέμασε.

Καί τό πιάνο, σά μαύρο φέρετρο κλεισμένο. Δέν τολμάς νά τ’ ανοίξεις.

Όλο νά προσέχεις, νά προσέχεις, μήν πέσουν, μήν πέσεις. Δέν αντέχω.

Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

Τούτο τό σπίτι, παρ’ όλους τούς νεκρούς του, δέν εννοεί νά πεθάνει.

Επιμένει νά ζεί μέ τούς νεκρούς του

να ζεί απ’ τούς νεκρούς του

νά ζεί απ’ τή βεβαιότητα τού θανάτου του

καί νά νοικοκυρεύει ακόμη τούς νεκρούς του σ’ ετοιμόρροπα κρεββάτια

         κάι ράφια.

Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

 

 

 

I know it’s late Let me come

because for so many years day and night and purple noon

I remained lonely unyielding adamant and immaculate

still in my marriage bed immaculate and lonely

writing glorious verses on the knees of God

verses that I assure you will remain as incised in

impeccable marble

beyond my life and your life farther beyond It’s not enough

Let me come with you

 

This house cannot contain me anymore

I can’t endure carrying it on my back

you have to always be careful very careful

to support the wall with the large buffet

to support the buffet with the very old engraved table

to support the table with the chairs

to support the chairs with your arms

to place your shoulder under the dangling beam

And the piano is like a closed black casket You don’t dare open it

You have to always be careful very careful so that they won’t fall

so that you

won’t fall I cannot stand it

Let me come with you

 

This house despite all its dead it doesn’t intend to die

It insists on living with its dead

to keep on living off its dead

to live in the certainty of its death

and to take care of its dead in decrepit beds

and shelves

Let me come with you

 

Ellinomangia

Πέμπτη, 16 Φεβρουαρίου 2012

must say yes

October 26th was the date of the signing of the first memorandum that was to save Greece from bankruptcy and economic disaster. Part of that parcel included a “haircut” on our debt so that we would be able as a nation to cope with payments. The country nearly fell apart under the moral strain of signing everything over to foreign powers in order to achieve this loan. The prime minister resigned and a technocrat banker was appointed in his place. We were promised elections before memorandum number two. A government with a specific objective and timetable. No elections were held, polls show an absolute failure of the present political system, and they have passed memorandum number two. So this coalition government that was to carry out memorandum number one as enforced by the troika has failed on every level. It has not closed a deal on the “haircut” beyond the internal sixty percent. The deal was to have a similar dumping of debt from the private sector. This is only the first double cross. Elections before the passing of memorandum number two is the second double cross. Memorandum number two has passed despite the objection and deletion of nearly forty members of parliament. Two opportunists crossed the floor to support it. So this is slowly turning into a money making proposition for the world and a case of high treason for the Greeks. Deals are struck, laws are passed, money is never transferred, sovereignty is lost and to top it all off Schuable says there is no need for elections. It is ridiculous. It is proof of how wrong and desperate he is. It is proof that this is a process of looting that does not need popular support and will never enjoy it.

 During the last week, and after the signing of memorandum number two, our president, mr. Papoulias, asked “who is this mr. Schauble who feels he can insult my country?”. Along with mr. Glezos, the man who lowered the Nazi flag from the Acropolis the night of the German invasion, and mr. Theodorakis he is the third ww2 hero and member οf parliament to speak up against these memorandums. Like little post-it stickers these memorandums have come into our lives to make the poor poorer and poorer. We are the only country to never receive reparation payments from Germany, we are the only country to never receive repayment of the forced Nazi loans of world war two. The loan, known here as the occupational loan, amounts to all the gold held by the Greek national bank at the time and along with interest would amount to a third of our debt today. The Nazi war machine and blitzkrieg tactics steamrolled through all countries but one during the war. The first to stop and hold the Nazis at the border were the Greeks. The myth of German invincibility ended here. Will it end again or will the Germans, some Germans anyways, exact their revenge?

AUTUMN LEAVES

ΝΤΟΥΛΑΠΑ

Όλη νύχτα άγρυνη

υποσχέθηκες να μην κλάψεις

ν’ αδειάσεις την ντουλάπα

τα ρούχα του να δώσεις

στούς φτωχούς

το κόκκινο πουκάμισό του

στην αγκαλιά σου τώρα έχεις

σφιχτά σαν το κορμί του

να κρατάς, τα χέρια του

τα δάχτυλα που τις καμπύλες

του κορμιού σου εχαϊδέψανε

μοναχικό δάκρυ κυλά

στο μέρος της καρδιάς του και

τρέχεις να το βάλεις στο πλυντήριο

αδύνατο πια να το δώσεις

έτσι με δάκρυ λεκιασμένο

 

CLOSET

All night long sleepless

you promised not to cry

to empty the closet

give his clothes to charity

his red shirt

you are holding now

tightly on your bosom

as though his body

his hands hanging of sleeves

his fingers that touched you

in secrets places

suddenly a lone tear

flops on the side of his heart

and you run to the washer

impossible to give it away

with such a teary stain

 

 

Manolis Aligizakis—An Interview, ENEKEN Five and One Questions

~In your “Vernal Equinox” the presence of the ‘woman’, is evidently dominant. The erotic element almost alive characterizes your poetry, don’t you believe?

 

~All along I have believed that women are ‘The Beauty of Earth’ and can be looked that way via the prism of poetry not only as something virginal but also as the emancipated female. Images come to us from the ancient days describing the Kore as well as the Maiden with the same exquisite mastery. As the poet says:

 

      I only remember of the sea

      that sang between your legs

     proudly upholding

     the beauty of Earth

 

~You’ve lived in Canada for over thirty years. How have you matured as a poet and within what poetic trend does your poetry fit?

 

~My first influences were the famous twentieth century Greek masters, Cavafy, Seferis, Ritsos, Elytis, who I have not just read but studied in detail for the most part of my life from my early adulthood to today, but I have been also influenced by the world celebrated and awarded poets such as Neruda, Lorca, Eliot, Milosz, Whitman, Pound, and of course a few Canadian poets, Yates, Musgrove, Cohen, Lane. Elements of these poets’ works can be seen in my poetry, yet I can not confine my work into a specific trend. I write in both Greek and English with the same ease and I have discovered that when I write a poem in one language and then write it in the other, and again go back and write it for the second time in the original language the poem takes that beautiful, graceful form that I consider as its most eloquent.

 

~What deeper need prompted you into publishing a book of poetry in Greek in Greece?

 

~After a few publications in English in Canada, England and the USA, with some of them having certain success, and having received good response from the reading public as well as a few very positive reviews in all three countries I decided it was time to go back to the roots, to present my work in my homeland as though searching for the warmth hidden in the Greek psyche that I have for so long felt nostalgic about.

 

~Greece is going through some very difficult times these days, in the economic world as well as in the social fabric of the country. How a Hellene of diaspora sees this situation?

 

~The Hellene of diaspora is almost foreign to the plight the country has got into for various reasons. One of them is that he doesn’t live the reality of the situation and he’s also quite uniformed, or rather, misinformed, because he gets his news from the established mass media outlets that only present one side of the coin. The same mass media that informs the Greeks in Greece are the media of this country and in the western world in general, don’t think that the mass media issue is only a Greek problem it exists here in North America as well. Therefore the Hellene of diaspora not knowing what to do and how to help he opts for doing nothing.

 

~In your short story “The Enemy” you write… “I also live with this (hatred) for years but I learned how to control it.” Do you believe that art can reconcile man with the pain and agony of his soul?

 

~I truly believe that art, in whichever form it may be expressed, the written word for instance that I delve into or any other, elevates man a step higher than the everyday and brings him closer to touching the godly, liberating man from himself by helping him transcend the flesh. As far as my short story is concerned, yes, ‘the enemy’, the Turk passenger whom the Greek taxi driver drives to the airport is also a victim, like his driver, of the concepts of borders and history. They are both living beings who don’t hate each other on the contrary they just care to raise their families, each in their own way and with their own means. However they are caught in the swirls of history and the past wars. They both suffer from the same kind of disease.

 

~In a society the lives off and for commerce and money based mentality, where the social inequalities are so obviously perpetrated by cynicism and self centeredness, where one finds meaning in writing poetry?

 

~As I said before, I truly believe that art is the only medium, especially literature, through which the psycho-spiritual side of human beings can be uplifted to a high level of perception, thus liberating and refining the every day lives of the masses. We see today the catastrophic effects that consumerism has on man and to what extend it has affected today’s values and life, not only here in Greece, but the world over.

Let me ask why is it so important to buy a new car every three to four years, or why is it so necessary to have four television monitors in each home in the western world while we know there are millions of people who live on 1 or 2 dollars per day? Where one sees justice in that? While at the same time the rich western societies exploit and take advantage of the poor of the  world in an never ending scenario of the multinationals and the special interest groups controlling what we see, what we hear, what we believe, what we have to think?

In such a society what may be found that it may help the people break the shackles of that kind of slavery? Only one medium: ART. Because art takes man from his everyday struggle and fills him with calm and relaxation, thus transposing him to a different level and filling his thoughts with hope for a better future.

~Vangelis Serdaris

 

“Vernal Equinox”, ENEKEN 2011, Thessaloniki, Greece—A review

The most striking characteristic in Manolis’ poetry is the powerful, sensual reference to the female body. The body that takes the form and appearance of a woman-goddess, of a woman-provocateur, of a woman of lust, of the woman one searches for, the woman one loses, the woman who never yields, the woman one loves, the one who defines one’s dream, the woman who defines one’s dream of love and life. Clear-cut poetry, sharp, to the point, full of emotion, beautiful images, erotic interludes that never took place, nostalgia, tyrannizing ambivalence, the game of relationships and in its very center the craving for the female body. It is poetry of the distance between two people, of the exile that unfolds in a collective and sometimes individual mode, of a paradise, of the undoubtedly lost innocence.

 

 

~Vangelis Serdaris

 

 

 

 

Συνέντευξη με τον Μανώλη ΑλυγιζάκηΠΕΝΤΕ + 1 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

~Στην ποιητική σας συλλογή Εαρινή Ισημερία1 η παρουσία της γυναίκας

είναι έντονη. Το ερωτικό στοιχείο, σχεδόν αισθησιακό, χαρακτηρίζει την

ποίησή σας;

 

Από πάντα πίστευα πως η γυναίκα αποτελεί «την ομορφιά του κό-

σμου» και μπορεί να κοταχτεί κάτω απ’ αυτό το πρίσμα στην ποίηση

και σαν την έννοια της άσπιλης-παρθένας κόρης και σαν τη χειραφε-

τημένη γυναίκα. Εικόνες μάς έρχονται απ’ τα πανάρχαια χρόνια που

περιγράφουν τόσο την κόρη όσο και τη μεστή γυναίκα με την ίδια εξαί-

σια ομορφιά. Όπως είπε κι ο ποιητής:

 

Θυμάμαι μονάχα τη θάλασσα

τραγούδαγε ανάμεσα απ’ τα πόδια σου

που σήκωναν περίτρανα

την ομορφιά του κόσμου.

 

~Ζείτε στον Καναδά εδώ και τριάντα πέντε χρόνια. Πού ωριμάσατε λογο-

τεχνικά, ποιες ήταν οι γλωσσικές και λογοτεχνικές σας επιρροές και πού

αισθάνεστε ότι ανήκετε;

 

Η πρώτη μεγάλη επιρροή θα ’λεγα πως ήταν οι τέσσερις μεγάλοι των

ελληνικών γραμμάτων, Καβάφης, Σεφέρης, Ρίτσος, Ελύτης, ποιητές

που όχι μόνο έχω διαβάσει αλλά που έχω μελετήσει λεπτομερώς και

φυσικά άλλες επιρροές απ’ τους ξένους που έχω διαβάσει στην αγ-

γλική γλώσσα, Neruda, Lorca, Milosz, Whitman, Eliot, Pound, Yates,

Musgrove, Cohen, στοιχεία της ποίησής τους μπορεί να διακριθούν

στη δουλειά μου αλλά δεν μπορώ να καθoρίσω κάποια συγκεκριμένη

κατηγορία στην οποία ανήκω. Γράφω και στις δύο γλώσσες με την ίδια

άνεση κι εχω διαπιστώσει πως όταν δουλεύω σε κάποιο συγκεκριμένο

ποίημα απο τη μία γλώσσα στην άλλη και ξανά πίσω στην αρχική, το

ποίημα βελτιώνεται και νοηματικά και από μουσικής απόψεως, ώσπου

παίρνει την τέλειά του μορφή.

 

~Ποια η βαθύτερη ανάγκη ή επιθυμία σάς ώθησε να εκδόσετε ένα βιβλίο

σας στην Ελλάδα;

 

Ύστερα απο αρκετές εκδόσεις εδώ στον Καναδά και στη Μεγάλη Βρε-

τανία στα αγγλικά, μερικές από αυτές με σχετική εμπορική επιτυχία,

καλή ανταπόκριση απο το αναγνωστικό κοινό και καλές κριτικές, θεώ-

ρησα σωστό να παρουσιάσω λίγη απ τη δουλειά μου εδώ στην Ελλάδα

ελπίζοντας να ξαναγυρίσω λίγο στις ρίζες μου και να ξανανιώσω τη θαλ-

πωρή της ελληνικής ψυχής κάτι που τόσο πολύ νοσταλγώ στον ξένο

τόπο όπου ζω για τόσα πολλά χρόνια.

 

~Η Ελλάδα σήμερα διέρχεται μια βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση.

Πώς μπορεί να αισθάνεται ένας Έλληνας της διασποράς παρακολουθών-

τας τη σημερινή κατάσταση;

 

Ο Έλληνας της διασποράς αισθάνεται σχεδόν ξένος στην κατάσταση

που επικρατεί στην Ελλάδα. Γιατί κατ’ αρχήν δεν είναι πλήρως ενήμε-

ρος με το τι τρέχει, μαθαίνει μέσες άκρες δυο πράγματα που ακούει

στα ΜΜΕ που, όπως γνωρίζεις, αναφέρουν τα μισά απ’ όσα συμβαί-

νουν, το ίδιο ισχύει και στον Καναδά και στα περισσότερα κράτη. Ετσι,

μη γνωρίζοντας τι πρέπει να κάνει, παρ’ όλο που διαισθάνεται πως πρέ-

πει να βοηθήσει με κάποιο τρόπο, δεν γνωρίζει τον τρόπο αυτό με απο-

τέλεσμα να μην κάνει τίποτα.

 

~Στο διήγημά σας «Ο εχθρός»2 γράφετε: «το ζω κι εγώ αυτό εδώ και χρό-

νια, αλλά έμαθα να το καταπραΰνω». Μπορεί η τέχνη να συμφιλιώσει τον

άνθρωπο με την οδύνη και τον σπαραγμό της ύπαρξής του;

 

Πιστεύω ακράδαντα πως η τέχνη, με όποια μορφή κι αν εκφράζεται,

τον γραπτό λόγο παραδείγματος χάριν που ασχολούμαι εγώ, είναι το

μέσο με το οποίο ο άνθρωπος ανεβαίνει ένα σκαλί ψηλότερα κι αγγίζει

το θεϊκό, ελευθερώνοντας έτσι τον εαυτό του κι εξυψώνοντάς τον. Σχε-

τικά με το διήγημά μου «Ο Εχθρός» ναι, ο εχθρός, ο Τούρκος επιβά-

της του ταξιτζή Έλληνα που τον οδηγεί προς το αεροδρόμιο είναι κι

αυτός θύμα, όπως και ο Έλληνας οδηγός του, των συνόρων και των δο-

ξασιών της ιστορίας. Είναι κι οι δυο τους οντότητες που δεν μισούν ο

ένας τον άλλο, αλλά είναι θύματα του παρελθόντος που δεν έχει ξε-

περαστεί. Κι οι δύο βασανίζονται απ’ την ίδια αρρώστια.

 

~Σε μια κοινωνία που κατακλύζει το εμπόρευμα, οι κοινωνικές ανισότητες

και ο συνακόλουθος κυνισμός, τι νόημα έχει να ασχολείται κάποιος με τη

λογοτεχνία;

 

Όπως είπα και παραπάνω, πιστεύω ακράδαντα πως η τέχνη, ειδικό-

τερα η λογοτεχνία, είναι τρόπος ανύψωσης του ψυχοπνευματικού μέ-

ρους του ανθρώπου και γι’ αυτό πρέπει να βοηθηθεί, να προωθηθεί, να

γίνει ένα αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής ζωής του κάθε πολίτη.

Βλέπουμε σήμερα την καταστρεπτική επιρροή που έχει ο καταναλωτι-

σμός και σε ποιο σημείο έχει φέρει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τα

περισσότερα κράτη.

Θα ρωτήσω πόσο αναγκαίο είναι άραγε να αγοράζουμε ένα καινού-

ριο αυτοκίνητο κάθε πέντε χρόνια, ή να έχουμε τέσσερις τηλεοράσεις

στο κάθε σπίτι; Προσπαθώ να υπογραμμίσω πως ο σημερινός τρόπος

ζωής δεν οδηγεί σε καμία λύση αντίθετα είναι ο λόγος για τον οποίο

βρισκόμαστε σ’ αυτή τη δύσκολη οικονομική κατάσταση του σήμερα

και στις αρρώστιες που είναι αποτέλεσμα του άγχους ολονών για ν’

αποκτήσουν άλλο ένα αγαθό, τις πιο πολλές φορές μη αναγκαίο.

Τι άλλο μένει λοιπόν σε μια κοινωνία σαν αυτή, παρά μοναχά η τέχνη,

η οποία παίρνει τον άνθρωπο από τον αγώνα για τον επιούσιο και τον

φέρνει σ’ ένα ψυχοπνευματικό επίπεδο που τον καταπραΰνει και τον

γεμίζει με ελπίδα;

~Βαγγέλης Σερδάρης

 

“Εαρινή Ισημερία”, Εκδ. ΕΝΕΚΕΝ, Θεσσαλονίκη, 2011

 

Χαρακτηριστικό στην ποίηση του Μανώλη Αλυγιζάκη η δυνατή,

ερωτική, σχεδόν αισθησιακή, αναφορά στο γυναικείο κορμί. Ένα

σώμα που λαμβάνει τη μορφή της γυναίκας-θεάς, της γυναίκας-

πρόκλησης, της γυναίκας-πόθου, της γυναίκας που αναζητάς,

της γυναίκα που χάνεις, που δεν ενδίδει, της γυναίκας που λα-

τρεύεις, της γυναίκας που ορίζει το όνειρο, τον μεγάλο της ζωής

έρωτα. Ποίηση σαφής, με συναίσθημα, εικόνες όμορφες, ερωτι-

κές συναντήσεις που έγιναν ή δεν έγινα ποτέ, νοσταλγίες, αυτό

που περιμένει και δεν έρχεται, μια ατέλειωτη αναμονή, βασανιστι-

κές αμφιβολίες, το παίγνιο της σχέσης και επίκεντρο στο κέντρο η

λαχτάρα του γυναικείου σώματος. Ποίηση της απόστασης και της

εξορίας που αναπλάθει σ’ ένα λόγο σύνθετο και κάποιες φορές

αντιφατικό τον παράδεισο μιας οριστικά χαμένης αθωότητας.

 

~Βαγγέλης Σερδάρης, ΕΝΕΚΕΝ, Τεύχος 22