Ο Κόσμος Είναι Ένας-Γιάννης Ρίτσος/The World Is One by Yannis Ritsos

Τό Αθάνατο Ταξίδι

Η νύχτα αυτή δέ θέλει νά τελειώσει. Μυρωδιές από κλειστά εστιατόρια,

από μασκάλες, από φώτα σβησμένα σέ σκάλες λαϊκών ξενοδοχείων,

από ανθισμένα δέντρα κι αποτσίγαρα πεταμένα στούς δρόμους. Μεγάλα

λεωφορεία σταθμευμένα. Μέσα τους κρατούν ακόμη πυκνωμένη

τή σωπασμένη βοή τής μέρας, τίς στιγμιαίες επαφές τών σωμάτων. Μπρός

στά τζάμια τους,

τά θαμπωμένα απ’ τό χνώτο τής νύχτας, σταματούν γιά λίγο τ’ άγρια

αγόρια,

διορθώνουν μιά τούφα τών μαλλιών τους, φεύγουν. Μές στούς τηλεφω-

νικούς θαλάμους

κάποιοι τηλεφωνούν από σκοτάδι σέ σκοτάδι. Δέν ακούγεται τίποτα—

ίσως νάναι

οι νέοι νεκροί πού αρνούνται νά πεθάνουν τόσο νέοι, ίσως διεκδικούν τό

μερτικό τους

στούς έρωτες καί στά φώτα τών δρόμων—έναστροι δρόμοι

από βαθείσπνοα τσογάρα εραστών σέ ανυπόμονη θήρα. Όχι, όχι,

δέ θά μάς κλέψει απόψε πάλι ο ύπνος κι άλλο απ’ τή ζωή μας. Καληνύχτα

ξένο κρεβάτι

τ’ άσπρα σεντόνια άς τά φορέσουν τά όνειρα, κι άς περιμένει ο γερο ξενο-

δόχος

μέ τό κεφάλι ακουμπισμένο στό χοντρό βιβλίο τών πελατών. Άϊ, Φοντάνα

ντί Τρέβι,

εμείς εδώ, μέ τά νερά καί μέ τά αγάλματα. Θά πέσω μέ τά ρούχα στήν

κρήνη

ν’ αγγίξω αυτό τό εξαίσιο μαρμαρένιο πόδι. Κι ύστερα,

βρεγμένος, μούσκεμα, νά στέκω καί νά τρέμω σύγκρομος μέ τό ρίγος τών

άστρων

ρίχνοντας στά νερά όλα μου τά νομίσματα, νά μείνω απένταρος καί νά μήν

έχω

μήτε τόν απαραίτητο οβολό γιά τόν Σκιώδη Λεμβούχο, κι έτσι νά μ’ αφή-

σει στόν Απάνω Κόσμο

νά ταξιδεύω ατέλειωτα απ’ τήν Αθήνα στή Ρώμη, απ’ τή Ρώμη στήν

Αθήνα.

~ Γιάννης Ρίτσος–Ρώμη, 17-11-78

The Everlasting Trip

This night doesn’t want to end Smells from closed restaurants

from underarms from turned off lights on staircases of cheap hotels

from bloomed trees and cigarette butts thrown in the streets Big

buses parked still maintaining inside them a thickened

yet silenced hum of day momentary touch of bodies In front

of their windshields

steamed up by the breath of night the wild boys stop for

a while

re-arrange their hair locks they leave In the telephone booths

some make phone calls from darkness to darkness nothing is

heard –

perhaps they are the new dead refusing to die at such a young age

perhaps they claim

their share of love and that of the street lights – starlit

streets

from the deep cigarette inhaling of lovers in an anxious hunt, No no

sleep won’t deprive us again a bit more of our lives Goodnight

strange bed

let the dreams wear the white sheets and let the old hotel manager

wait

with his head leaning on the thick guest book Ai Fontana

di Trevi

here we are with the waters and the statues I’ll jump dressed up

into the fountain

to touch this exquisite marble leg And then

wet soaking wet I’ll stand shivering by the thrill

of stars

tossing all my coins in the water so that I’ll remain penniless

not having

even a small contribution for the Shadowy Ferryman so that

he may leave me in the World Above

to travel endlessly from Athens to Rome and from Rome

to Athens

 

                                                                        ~Υiannis Ristos–Rome, 17-9-78

Ο Λόφος/The Hill

Κάποιος είχε πολλούς πεθαμένους.

Έσκαβε το χώμα, τούς έθαβε μόνος του.

Πέτρα τήν πέτρα, χώμα τό χώμα

έφτιαξε ένα λόφο.

Πάνου στό λόφο

έφτιαξε τήν προσηλιακή καλύβα του.

 

Ύστερα χάραξε δρομάκια

φύτεψε δέντρα

προσεχτικά, γεωμετρικά, συλλογισμένα.

Τό μάτι του χαμογελούσε.

Τό χέρι του δέν έτρεμε ποτέ.

Ο λόφος.

 

Εκεί ανεβαίνουν τ’ απογεύματα τής Κυριακής

οι μητέρες σπρώχνοντας τά καροτσάκια τών παιδιών τους

οι εργάτες τής συνοικίας μέ πλυμένο πουκάμισο

να λιαστούν καί ν’ανασάνουν λίγο αέρα.

Εκεί τά ζευγαράκια σεργιανάνε τό απόβραδο

μαθαίνουν νά διαβάζουν τ’ αστέρια.

Κάτου απ’ τά δέντρα ένα παιδί παίζει μιά φυσαρμόνικα.

Ο λεμοναδάς διαλαλεί τίς γκαζόζες του.

 

Πάνου στό λόφο, όλοι ξέρουν

πώς είναι πιό κοντά στόν ουρανό.

 

Όμως κανένας δέν ξέρει πώς έγινε ο λόφος,

κανένας δέν ξέρει πόσοι κοιμούνται στά σπλάχνα τού λόφου.

 

 

~Γιάννης Ρίτσος

 

Someone had a lot of dead people

He dug the ground he buried them himself

Stone by stone earth on earth

he built a hill

On top of the hill

he built his cabin facing the sun

 

After that he opened pathways

he planted trees

carefully geometrically thoughtfully

His eye was always smiling

His hand wasn’t trembling

The hill

 

There on Sunday afternoons mothers climb

pushing their baby carriages

the workers of the neighborhood in clean shirts

go there to sunbathe and breath some fresh air

There at twilight pairs in love saunter

and learn to read the stars

Under the trees a child plays harmonica

The pop vendor yells about his lemonade

 

On the hill they all know

that they are closer to the sky

 

But no one knows how the hill was built

no one knows how many sleep in the hills’ bowels

 

~Yannis Ritsos-Poems

Translation by Manolis Aligizakis

 

 

Τό Εμβατήριο τού Ωκεανού/Ocean’s March

Νυχτερινό λιμάνι
φώτα πνιγμένα στά νερά
πρόσωπα δίχως μνήμη καί συνέχεια
φωτισμένα απ’ τούς περαστικούς προβολείς μακρινών πλοίων
κ’ ύστερα βυθισμένα στή σκιά τού ταξιδιού
λοξά ιστία μέ κρεμασμένες λάμπες ονείρου
σάν τίς ραγισμένες φτερούγες τών αγγέλων πού αμάρτησαν
οι στρατιώτες μέ τίς κάσκες
ανάμεσα στή νύχτα καί στό κάρβουνο
τραυματισμένα χέρια σάν τή συγνώμη πού έφτασε αργά

Αιχμάλωτοι δεμένοι στίς άγκυρες
ένας κρίκος γύρω στό λαιμό τού ορίζοντα
κι άλλες αλυσσίδες εκεί στά πόδια τών παιδιών
καί στά χέρια τής αυγής πού κρατούν μιά μαργαρίτα.

Κ’ είναι τά κατάρτια πού επιμένουνε

νά μετρήσουν τ’ άστρα

μέ τή βοήθεια τής ήρεμης ανάμνησης

—μιά ανθοδέσμη γλάρων στήν αυγινή ευδία.

 

Φεύγει τό χρώμα απ’ τό πρόσωπο τής ημέρας

καί το φώς δέ βρίσκει ένα άγαλμα

νά κλειστεί νά δοξαστεί νά γαληνέψει.

 

Θά υποθάλπουμε λοιπόν ακόμη

τήν ανοιχτή πληγή τού ήλιου

πού αναβρύζει σπόρους λουλουδιών

στήν ίδια πορεία

στήν ίδια ερώτηση

στίς γόνιμες φλέβες τής άνοιξης

που επαναλαμβάνει τούς γύρους τών χελιδονιών

γράφοντας ερωτικά μηδέν

στό ακατανίκητο στερέωμα;

Ποιά πληγή

δέ μάς δωρήθηκε ακόμη

γιά νά συμπληρώσουμε

τού θεού τή θεότητα;

~Γιάννης Ρίτσος

 

Harbor at night
lights drown in the water
faces without memory or continuance
faces lit by passing spotlights of distant ships
and then sunken in the shadow of voyage
slant masts with hanging dream lamps
like the cracked wings of angels who sinned
the soldiers with helmets
between the night and embers
wounded hands like the forgiveness
that reached late

Prisoners tied on anchors
a ring around the horizon’s neck
and other chains there at the feet of children
at dawn’s hands holding a daisy

And it is the masts that insist

to count the stars

with the help of calm memory

– a bouquet of seagulls in the morning blue sky

 

Color deserts the face of day

and light doesn’t find any statue

to dwell in to be glorified to becalm

 

Nevertheless we’ll still shelter

the sun’s open wound

that springs flowers out of seeds

in the same march

in the same question

in the fertile veins of spring

that repeats the swallows’ rounds

writing erotic zeros

in the invincible firmament?

Which wound

hasn’t graced us yet

that we may complement

the godliness of God?

~Yannis Ritsos-Poems, Vancouver, 2011
Translated by Manolis Aligizakis