Kornaros's Classic Poem in Longhand by (an 12-year old resident of Crete) Manolis Emmanuel Aligizakis
Greek Canadian Literature Libros Libertad Manolis Aligizakis
Ευχαριστώ πολύ τον Anders Dahlren, για την παρουσίαση, στη Σουηδία, μερικών μου ποιημάτων στον εξαιρετικό του ιστότοπο που εστιάζεται σε ποίηση… Μεσογειακή….//I extend me appreciation to Anders Dahlgren, editor of the www.odyssey.pm, in Sweden, for the presentation of a few of my latest poems
ΑΝΑΙΡΕΣΗ
Ώστε, λοιπόν, δεν είχαν όλα χαθεί. Το παράθυρο
έβλεπε ακόμη ένα κομμάτι πολιτεία, ένα κομμάτι
διαθέσιμο σχεδόν ουρανό. Ο μαραγκός, ο χτίστης,
μετέωροι στη σκαλωσιά, έρχονται πάλι πλησιέστερα.
Τα καρφιά, τα σανίδια έχουν, λοιπόν, κι άλλη χρήση,
και τ’ όνειρο πάλι κι ο τοίχος κ’ η ελάχιστη ανάσταση
κ’ η περίλυπη δόξα, χρήσιμη πάλι, θυμίζοντας
κείνες τις οδοντογλυφίδες στο τσεπάκι του γιλέκου
που, τόσα χρόνια πριν, είχαμε πάρει κρυφά
απ’ το φτηνό εστιατόριο μια χειμωνιάτικη νύχτα.
REFUTATION
So it seems it wasn’t all lost. The window
still looked out at a part of the city, an almost available
part of the sky. The carpenter, the builder,
dangling off the scaffold, they come closer again.
Then the nails, the planks, have another use
and the dream again, the wall and the faint resurrection
and the sorrowful glory, useful again, reminding us
those toothpicks in the small vest pocket
that, so many years ago, we had secretly taken
from the cheap restaurant one winter night.
~Γιάννη Ρίτσου-Εκλεγμένα Ποιήματα/μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Yannis Ritsos-Selected Poems/translated by Manolis Aligizakis
Ο ΧΟΡΟΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΟΧΙ ΝΕΑΣ
Μη μου τα πεις. Άσε με να μαντέψω—λέει. Μαντεύω.
Πηδώ απ’ τόνα στ’ άλλο μπαλκόνι, κινώντας
μόνο τα δάχτυλα του ενός μου χεριού. Ξεκρεμώ
την άσπρη κουρτίνα. Τη ρίχνω στον ώμο μου.
Θυμάμαι πως είμαι ξυπόλητη. Αυτό μου δίνει
το αίσθημα του χορού. Χορεύω στον αέρα. Κοίτα.
Το αριστερό μου πόδι πιο ανάλαφρο. Το δεξί
πιο επιδέξιο,—ακολουθούμαι, κοίτα, και είμαι.
Κάθε σκοινί, στο τέλος του, άκρη-άκρη, πάντα
έχει έναν δύσκολο κόμπο για να μην ξεφτάει.
Έτσι δεν είναι και το απρόβλεπτο;— πάντα στο τέλος.
Νάταν να δίδασκα σε κάποιον αυτό το χορό.
DANCE OF A WOMAN NOT SO YOUNG
Don’t tell me. Let me guess – he says. I guess.
I jump from one balcony to the other, moving
only the fingers of one of my hands. I unhook
the white curtain. I place it on my shoulder.
I remember that I am shoeless. This gives me
the sense of dance. I dance in the air. Look.
My left leg is lighter. The right
more skillful – I follow myself, look, and I am.
Every rope at its end, right at its edge, always
has a tight knot so it doesn’t unravel.
Isn’t the unforeseeable the same way? – Always at the end.
I wish I could teach this dance to someone.
Γιάννη Ρίτσου-Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
Yannis Ritsos-Poems/Translated by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, 2014
Ποίημα Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ//Poem by Katerina Anghelaki Rooke.
ΠΡΩΙΝΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΣΤΗ ΜΕΡΑ
Το πρόσωπο του πρωινού είχε μια έκφραση
έμπορα όταν δε διαθέτει το εμπόρευμα
που του ζητάς.
Και πώς να το `χει, πού να βρει
ελπίδα, φτερά για μια κίνηση ψηλά
τις αλοιφές της ηδονής
ένα σώμα θαυματουργό να σε κοιτά
πού να βρει την άλλη, τη γυαλιστερή όψη των πραγμάτων
πριν αρχίσει η δοκιμασία της επαλήθευσης
πριν αρχίσει ένα πρωινό
με μια μόνο ευχή:
τη διατήρηση μιας άνοστης υγείας
αφού τα φύλλα δε συγκινούν πια
όπως λικνίζονται στ’ αεράκι,
τα πύρινα δάκρυα του ήλιου που δύει
που πεθαίνει μαζί με τη μέρα
αδιάφορη σ’ αφήνουν
αφού κι η καινούρια να `ρθει μέρα
τίποτ’ απ’ αυτήν δεν περιμένεις.
Καλημέρα λοιπόν…με αποσιωπητικά.
MORNING OPPOSING THE DAY
The face of dawn has the expression
of a merchant who doesn’t have
the item you wish to buy
and how could it have it, how
could it possess hope, wings
for an upward movement
the ointments of lust
a miraculous body that looks at you
how to discover the other, the shining
side of things before
the effort of verification commences
before dawn begins
with just one wish:
the continuation of your tasteless health
since the leaves that sway
in the breeze don’t touch you
since the fiery tears of the sun
that goes down and dies with the day
leave you unimpressed
since you don’t expect anything
from the new day that arrives
therefore good morning…with suspension points
Neo-Hellene Poets — an Anthology of Modern Greek Poetry, 1750-2018, Translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2018
Μετά το πέρας του χειμώνα που ολοκλήρωσε την τρίτη χρονιά του πελοποννησιακού πολέμου, «την εποχή που το στάρι ωρίμαζε», οι Λακεδαιμόνιοι, μαζί με τους συμμάχους τους, εκστρατεύσανε στην Αττική «κι άρχισαν να καταστρέφουν την ύπαιθρο»: «Αμέσως ύστερα από την εισβολή των Πελοποννησίων στην Αττική αποστάτησε από τους Αθηναίους η Λέσβος, εκτός από τη Μήθυμνα. Είχαν θελήσει να το κάμουν αυτό και πριν αρχίσει ο πόλεμος τούτος, οι Λακεδαιμόνιοι όμως δεν δέχτηκαν την πρότασή τους. Αλλά και τώρα ακόμη αναγκάστηκαν ν’ αποστατήσουν νωρίτερα απ’ ότι σχεδίαζαν. Γιατί περίμεναν να συντελεστεί πρώτα το κλείσιμο των λιμανιών τους με προσχώσεις, να χτιστούν τα τείχη τους και να ναυπηγηθούν καράβια, κι επίσης να τους έρθουν από τον Πόντο τοξότες και στάρι κι όσα άλλα είχαν στείλει να φέρουν από κει». (βιβλίο τρίτο, παράγραφος 2).
View original post 1,721 more words
Mayanaam
vequinox