SHIELD
When the shield of the sun descended
to the careenage of the west
the face of day melted
mummy thrown into the light
trees set traps for the birds there
where they’ve buried their height
a ship sinks into the soil
and the beasts of the forest
have gone astray to the mountain
goat paths.
the stars’ procurement
revealed blood of the ravine
buzzes naked
slashing the skin of water
the flesh of things
cannot find refuge in basil.Linos’ skinned body
hangs over
the midnight mast
ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ
Οι τελευταίοι παραθεριστές κάθονται μπρος στα παράθυρα με
σταυρωμένα χέρια,
οι λίγοι ερωτευμένοι και τα ξερά φύλλα κάθονται στους πάγκους
τών κήπων.
Όταν ακούστηκε στο δρόμο η άμαξα,
κανένας δεν κατέβηκε ν’ ανοίξει
μόνο στην πόρτα βγήκε ένα σκυλί
και κοίταξε κατάματα το απόγευμα.
Ίσως και νάτανε κει μέσα η άρρωστη κυρία
που πάντα κρυώνει σφίγγοντας πάνω στα γόνατά της
ένα μπουκέτο μενεξέδες.
Αυτή είταν — είπε ο ξενοδόχος κ’ έφτυσε απ’ το παράθυρο.
Ύστερα σκούπισε τα χείλια του κ’ έκλεισε τα παντζούρια.
ON THE EVE OF AUTUMN
The last vacationers sit, crossed arms, in front
of windows,
few lovers and dry leaves sit on the benches
of the gardens.
When the coach was heard from the road,
no one went down to open
only a dog came out of the door
and looked straight in the eyes of the afternoon.
Perhaps she was in there, the sick lady
who is always cold and holds a bouquet of violets
on her knees.
It was her— the hotel manager said and spat out the window.
Then he wiped his lips and closed the shutters.
H μελωδικότητα του στίχου σε συνδυασμό με την πλούσια εικονοποιεία δένει το ποίημα «Παραμονή Φθινοπώρου» με δυνατή δόση μελαγχολίας. Έτσι μελαγχολικά ανοίγει και τις πύλες του το φθινόπωρο να υποδεχτεί το χειμώνα. «Μόνο οι λίγοι ερωτευμένοι κάθονται στους πάγκους των κήπων», «μαζί με την άρρωστη κυρία που πάντα κρυώνει σφίγγοντας πάνω στα γόνατά της ένα μπουκέτο μενεξέδες». Ο νόστος της Άνοιξης , ο πολυπόθητος έρωτας, μας παρασύρει στην γνωστή γραφή του Γιάννη Ρίτσου που με απλότητα και μεστότητα ακουμπά αέναα τις ψυχές μας. Ο Μανώλης Αλυγιζάκης με σεβασμό και προσήλωση στις λέξεις μεταφέρει στην αγγλική γλώσσα τόσο την ποίηση του Ρίτσου όσο και του Λιαντίνη. Με μεθοδικότητα και προσήλωση μεταγγίζει το συναίσθημα όλων όσων καταπιάνεται στο αναγνωστικό του κοινό. Ο φυσιοκεντρισμός στην ποίηση του Λιαντίνη σε συνδυασμό με την φιλοσοφική χροιά της σκέψης και την πνευματικότητα του λόγου του μαζί με έναν απόηχο μελαγχολίας και απογοήτευσης από τα τεκταινόμενα φαίνονται στον καταληκτικό στίχο του ποιήματος Ασπίς:
«Τό κορμί μου τοῦ Λινοῦ γδαρμένο κρέμεται στό κατάρτι τοῦ μεσονυχτιοῦ» που μεταφράζεται εξαίσια ως εξής: «Linos’ skinned body hangs over the midnight mast».
Mayanaam
vequinox