YANNIS RITSOS-POEMS, Selected Books, Volume III
AJAX
Τότε θυμήθηκα τη Σαλαμίνα — κάτι ωχρά πρωινά με ομίχλη και ψιχάλα
που έσβηναν όλα μες στο χρόνο — βάρκες, άγκυρες, κρασοπουλειά, ψαροπωλεία
κι έφεγγε μόνο ο δρόμος ασημένιος, ολομόναχος, προχωρώντας αόριστα κάπου,
στρίβοντας κάθε τόσο, ξαναστρίβοντας για ν’ αποφύγει αόρατα εμπόδια
ή για την ίδια του ευχαρίστηση, μ’ εκείνο το άσπρο ασημένιο.
Στο σπίτι, βρήκα τη μητέρα καθισμένη στην τραπεζαρία,
σκυφτή, στοχαστική, περνώντας σε λεπτή κλωστή μαργαριτάρια
λευκά, γαλαζωπά, ασημένια. «Τί θα τα κάνεις, μητέρα;» της είπα.
Κι εκείνη: «Θα τα ρίξω στο πηγάδι». Χαμογέλασε. «Μα τότε
γιατί τ’ αρμαθιάζεις;». Την κοιτούσα. Δε σήκωσε τα μάτια. «Κείνη που θα τα φορέσει
έτσι τα θέλει», αποκρίθηκε. Και μονομιάς κατάλαβα
πως μέσα σε κάθε πηγάδι, και μέσα μας, είναι μια όμορφη γυναίκα πνιγμένη,
μια πνιγμένη γυναίκα που δε λέει να πεθάνει, κι ούτε ξέρω τί σημαίνει,
καρτερική, καρτερική, κάτω απ’ το θόρυβο που κάνουν τ’ άλογα, τ’ αμάξια, τ’ άρματά μας.
Άνοιξε τα παράθυρα, άνοιξε την πόρτα, ξεμαντάλωσε τη μάντρα.
Δεν είναι τίποτα. Θα βγω για λίγο να πλυθώ στο ποτάμι. Πες στον Τεύκρο —
Αλήθεια, πού ’ναι ο Τεύκρος; Τεύκρο, Τεύκρο. Πάρτε τα κι αυτά τα ζώα.
Πάω να πλυθώ, να πλύνω το σπαθί μου· — ίσως και βρω έναν άντρα να τα πούμε.
Τί όμορφη μέρα, —ω φέγγος του ήλιου, ποτάμι χρυσό— Γεια σου, γυναίκα.
Then I remembered of Salamis, some pale mornings,
foggy and drizzly that faded in time, boats, anchors,
wineries, fish markets where only the silvery road
gleamed, all alone, leading to some vague place, ever
so often turning, just to avoid invisible obstacles or its
own pleasure with that silvery white.
I found mother at home; she was sitting in the dining
room, stooping, thoughtfully passing white, light-blue,
silvery pearls through a light thread. What will you
do with them, mother? I asked. I’ll throw them in
the well, she smiled, but then why you pass them
through the thread? I looked at her. She didn’t raise
her eyes, the one who will put them on wants them
this way, she answered. And at once I understood that
there’s a beautiful woman drowned in each water well,
a drowned woman who doesn’t seem ready to die, and I
don’t know what it means, a resigned woman, under
the noise of the horses, and chariots, and our armory.
Open the windows, open the door, unseal the gate.
It’s nothing. I’ll go to the river to wash. Tell Teucer —
where is Teucer? Teucer, Teucer. Take these animals
too.
I’m going to wash, to clean my sword, perhaps
I’ll find a man to talk to. What a beautiful day,
oh, bright sunlight, golden river. Goodbye woman.
Mayanaam
vequinox
Manolis 