Αυτή η αργή αυστηρότητα πολλαπλασιάζει την απόσταση
από μένα σε μένα, απ’ τη μια κίνηση στην άλλη,
απ’ τη μια θύμηση στην άλλη. Ένας ολόκληρος μήνας θα χρειαστεί
να περάσεις απ’ το ’να δωμάτιο στ’ άλλο. Μια αόριστη ομίχλη
στέκεται ανάμεσα στα πάντα. Πολλές φορές, τα χειμωνιάτικα πρωινά,
κάθομαι εδώ, πίσω απ’ τα τζάμια και κοιτάω φιλικά την απόσταση· στο βάθος
τυχαίνει κάποιος να περνάει καμιά φορά, ατμισμένος,
μια απρόσωπη, άσαρκη κηλίδα — κι ούτε επιχειρείς να την προσδιορίσεις
ούτε σε νοιάζει πού θα πάει —εδώ ή εκεί— το ίδιο κάνει.
Τα δέντρα
άυλα κι αυτά. Κείνες τις ώρες, αν κάποιος ξυλοκόπος
δοκίμαζε με το πελέκι του να κόψει μιαν ιτιά, ένα κυπαρίσσι,
ούτε ήχος ούτε ξύλο ούτε πελέκι.
Αυτή η ωραία αοριστία
είναι η μοναδική πραγματικότητα — φτιάχνει από μένανε μια ξένη
μακρινή κι άτρωτη σχεδόν, όπως εκείνη η κηλίδα στην ομίχλη,
και χαίρομαι αυτή την ελαφρότητα, μόλο που τη φοβούμαι κάπως.
Αν βγάλω τούτα τα βραχιόλια, αν λύσω τη νύχτα τα μαλλιά μου,
αν λύσω τα κορδόνια απ’ τα σαντάλια μου, προπάντων αν βγάλω
ετούτα τα βαριά περιδέραια, που μου κρατούν το λαιμό σα χαλκάδες,
θαρρώ πως θα φύγω προς τα πάνω, θα εξαερωθώ. Δε θα το ’θελα.
Ίσως γι’ αυτό τα φορώ. Με στερεώνουν κατά κάποιο τρόπο,
παρότι μ’ ενοχλούν συχνά· — τα φορώ και στον ύπνο μου, σα να ’μαι
ένα σκυλί που εγώ η ίδια το ’χω δέσει μπρος σε μια πεσμένη πόρτα.
This slow austerity extends the distance
between me and myself, between one movement and another
from one memory to another. It takes a whole month
to go from one room to the other. A vague fog always
covers everything. Often, during the winter mornings,
I sit here and gaze the distance with a friendly eye; a person
might go by at the far end, among the fog, a faceless,
fleshless dot — you don’t even try to confirm the direction
towards which he’s headed, you don’t care — here or there
it’s the same.
The trees, also intangible. During those hours, if a lumberjack
decides to cut an oak or a cypress with his axe
there would be no sound, no wood, no axe.
That beautiful vagueness
is the only reality that it creates, out of me, a distant
and almost invincible stranger, like that dot in the fog
and I enjoy this lightness although I’m a little afraid of it.
If I take off these bracelets, if I loosen my hair during the night,
if I undo the straps of my sandals, especially if I take off
these heavy necklaces, that wrap my neck like hooks,
I believe I’ll rise up in the air, I’ll become air. I wouldn’t
like that. Perhaps for this reason I wear them. They steady me
to some extent although they tire me. I have them on while
I sleep, as if I am a dog tied in front of a fallen door.
Εξώφυλλο: Σκηνή από την τραγωδία του Ευρυπίδη «Ίων» απεικονίζονται η Αθηνά, η Κρέουσα και ο Ίων.
Mία ανεπανάληπτη έκθεση, που αποκαλύπτει το μεγάλο εκτελεστικό ταλέντο, την αστείρευτη δημιουργική φαντασία και την ιδιαίτερη ευρυμάθεια του Τιτσιάνο Βετσέλιο (Πιέβε ντι Καντόρε, 1488/1490-Βενετία, 1576), θα φιλοξενήσει από τις 16 Μαρτίου και έως τις 14 Ιουνίου 2020 η Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου.
«Το πρόσωπο ενός τόπου είναι οι άνθρωποί του» σημειώνει η έφορος Αρχαιοτήτων Ημαθίας Αγγελική Κοτταρίδη. Υπ’ αυτό το πρίσμα και επιχειρώντας να ιχνογραφήσει το σύχρονο πρόσωπο της Ημαθίας, και ταυτόχρονα να προβάλει το πρόσωπο ενός μουσείου που συνομιλεί με την εποχή του, τον τόπο και τους ανθρώπους του η Εφορεία Αρχαιοτήτων της περιοχής παρουσιάζει τη σπονδυλωτή περιοδική έκθεση ζωγραφικής «Πρόσωπο και Προσωπείο» που εγκαινιάστηκε προχθές στο Βυζαντινό Μουσείο της Βέροιας.
Mayanaam
vequinox