Yannis Ritsos Poems//translated by Manolis Aligizakis

Ο ΧΟΡΟΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΟΧΙ  ΝΕΑΣ

Μη μου τα πεις. Άσε με να μαντέψω—λέει. Μαντεύω.

Πηδώ απ’ τόνα στ’ άλλο μπαλκόνι, κινώντας

μόνο τα δάχτυλα του ενός μου χεριού. Ξεκρεμώ

την άσπρη κουρτίνα. Τη ρίχνω στον ώμο μου.

Θυμάμαι πως είμαι ξυπόλητη. Αυτό μου δίνει

το αίσθημα του χορού. Χορεύω στον αέρα. Κοίτα.

Το αριστερό μου πόδι πιο ανάλαφρο. Το δεξί

πιο επιδέξιο,—ακολουθούμαι, κοίτα, και είμαι.

Κάθε σκοινί, στο τέλος του, άκρη-άκρη, πάντα

έχει έναν δύσκολο κόμπο για να μην ξεφτάει.

Έτσι δεν είναι και το απρόβλεπτο;— πάντα στο τέλος.

 

Νάταν να δίδασκα σε κάποιον αυτό το χορό.

 

DANCE OF A WOMAN NOT SO YOUNG

Don’t tell me. Let me guess – he says. I guess.

I jump from one balcony to the other, moving

only the fingers of one of my hands. I unhook

the white curtain. I place it on my shoulder.

I remember that I am shoeless. This gives me

the sense of dance. I dance in the air. Look.

My left leg is lighter. The right

more skillful – I follow myself, look, and I am.

Every rope at its end, right at its edge, always

has a tight knot so it doesn’t unravel.

Isn’t the unforeseeable the same way? – Always at the end.

I wish I could teach this dance to someone.

 

Γιάννη Ρίτσου-Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

Yannis Ritsos-Poems/Translated by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, 2014

www.libroslibertad.com

www.ekstasiseditions.com

 

Advertisements

Neo-Hellene Poets an Anthology

Ποίημα Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ//Poem by Katerina Anghelaki Rooke.

ΠΡΩΙΝΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΣΤΗ ΜΕΡΑ

Το πρόσωπο του πρωινού είχε μια έκφραση
έμπορα όταν δε διαθέτει το εμπόρευμα
που του ζητάς.
Και πώς να το `χει, πού να βρει
ελπίδα, φτερά για μια κίνηση ψηλά
τις αλοιφές της ηδονής
ένα σώμα θαυματουργό να σε κοιτά
πού να βρει την άλλη, τη γυαλιστερή όψη των πραγμάτων
πριν αρχίσει η δοκιμασία της επαλήθευσης
πριν αρχίσει ένα πρωινό
με μια μόνο ευχή:
τη διατήρηση μιας άνοστης υγείας
αφού τα φύλλα δε συγκινούν πια
όπως λικνίζονται στ’ αεράκι,
τα πύρινα δάκρυα του ήλιου που δύει
που πεθαίνει μαζί με τη μέρα
αδιάφορη σ’ αφήνουν
αφού κι η καινούρια να `ρθει μέρα
τίποτ’ απ’ αυτήν δεν περιμένεις.
Καλημέρα λοιπόν…με αποσιωπητικά.

MORNING OPPOSING THE DAY

The face of dawn has the expression
of a merchant who doesn’t have
the item you wish to buy
and how could it have it, how
could it possess hope, wings
for an upward movement
the ointments of lust
a miraculous body that looks at you
how to discover the other, the shining
side of things before
the effort of verification commences
before dawn begins
with just one wish:
the continuation of your tasteless health
since the leaves that sway
in the breeze don’t touch you
since the fiery tears of the sun
that goes down and dies with the day
leave you unimpressed
since you don’t expect anything
from the new day that arrives

therefore good morning…with suspension points

Neo-Hellene Poets — an Anthology of Modern Greek Poetry, 1750-2018, Translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2018

 

Ο Θουκυδίδης, η αποστασία της Λέσβου και η έννοια του προτεκτοράτου

ΑΡΧΑΙΩΝ ΤΟΠΟΣ

Μετά το πέρας του χειμώνα που ολοκλήρωσε την τρίτη χρονιά του πελοποννησιακού πολέμου, «την εποχή που το στάρι ωρίμαζε», οι Λακεδαιμόνιοι, μαζί με τους συμμάχους τους, εκστρατεύσανε στην Αττική «κι άρχισαν να καταστρέφουν την ύπαιθρο»: «Αμέσως ύστερα από την εισβολή των Πελοποννησίων στην Αττική αποστάτησε από τους Αθηναίους η Λέσβος, εκτός από τη Μήθυμνα. Είχαν θελήσει να το κάμουν αυτό και πριν αρχίσει ο πόλεμος τούτος, οι Λακεδαιμόνιοι όμως δεν δέχτηκαν την πρότασή τους. Αλλά και τώρα ακόμη αναγκάστηκαν ν’ αποστατήσουν νωρίτερα απ’ ότι σχεδίαζαν. Γιατί περίμεναν να συντελεστεί πρώτα το κλείσιμο των λιμανιών τους με προσχώσεις, να χτιστούν τα τείχη τους και να ναυπηγηθούν καράβια, κι επίσης να τους έρθουν από τον Πόντο τοξότες και στάρι κι όσα άλλα είχαν στείλει να φέρουν από κει». (βιβλίο τρίτο, παράγραφος 2).

View original post 1,721 more words

EXILE HURTS

Ο Πόνος της Εξορίας

 

Μακριά, πέρα μακριά

καλεί η ελευθερία

κι εδώ η εξορία αλλοιώνει

εγκλωβίζει, διαπερνά

μας φοβερίζει και μας καρφώνει

με μαχαίρι κοφτερό

 

Η εξορία βυθίζεται

στην ψυχή μας

και τόσο πονεί

σαν να `χεις μπροστά σου

τη γυναίκα π’ αγαπάς

και δεν μπορείς να τη φιλήσεις

 

Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη//Translated by Manolis Aligizakis

 

Exile Hurts

 Far away, freedom calls
and here exile corrodes,
threatens us, envelops us,
penetrates us, and stabs
as if it were a dagger.

The exile enters the depth of the soul
and hurts,
so much, as if one has before him
the woman he loves,
but is not allowed to kiss.

 

© Julio Pavanetti, Uruguay, 1954

Translation Germain Droogenbroodt – Stanley Barkan

From the book “Tiempo de cristales rotos”
***

El exilio duele // lejos, la libertad reclama/y aquí el exilio es el que muerde;/nos amenaza, nos envuelve,/nos atraviesa, y se nos clava/igual que si fuese una daga.// En lo más profundo del alma/se introduce el exilio y duele,/tanto, como tener enfrente/a la mujer a quién se ama,/sin permiso para besarla.

 

 

Fragmentary Friday: The Invention of Writing

SENTENTIAE ANTIQUAE

Euripides, Palamedes (fr. 578)

“Alone once I set out drugs of forgetfulness,
Voiceless, yet speaking—when I made the syllables
I discovered as letters for men to see
So one who was not present over the wide sea
Knows well everything happening in his home,
And as someone dies he speaks for those writing the measure of his wealth
For his children and for the one who accepts it to know.
And the evils that cause people to fall into strife,
A record dissolves–it does not permit the speaking of lies.”

Τὰ τῆς γε λήθης φάρμακ’ ὀρθώσας μόνος
ἄφωνα καὶ φωνοῦντα συλλαβάς τε θεὶς
ἐξεῦρον ἀνθρώποισι γράμματ’ εἰδέναι,
ὥστ’ οὐ παρόντα ποντίας ὑπὲρ πλακὸς
τἀκεῖ κατ’ οἴκους πάντ’ ἐπίστασθαι καλῶς,
παισίν τ’ ἀποθνῄσκοντα χρημάτων μέτρον
γράψαντας εἰπεῖν, τὸν λαβόντα δ’ εἰδέναι.
ἃ δ’ εἰς ἔριν πίπτουσιν ἀνθρώποις κακά,
δέλτος διαιρεῖ, κοὐκ ἐᾷ ψευδῆ λέγειν.

fr. 580

“Agamemnon, human beings have every…

View original post 107 more words