Tasos Livaditis/translated by Manolis Aligizakis

 

ΧΙΟΝΙ

 

Ήταν ο μόνος που είχα κι όμως ούτε καν τον γνώριζα — έφευγε

για καιρό κι όταν ξαναρχόταν “κάποτε θα γυρίσεις κι εσύ” μου `λεγε —

“αλλά δεν θάναι κανείς” ύστερα μου μιλούσε για το πράσιονο φόρεμα

της μητέρας του κι επέμενε στη λέξη πράσινο σα να υπερασπιζόταν

τον κόσμο κι άλλοτε γονάτιζε και ζητούσε συγχώρεση για τους

τόσους αιώνες θλίψης κι οι γυναίκες που κατέβηκαν αργότερα να

πλύνουν λησμονήθηκαν μες στη μεγάλη λάμψη κι όπως χιόνιζε

άνοιξα το Ευαγγέλιο

αλλά χιόνιζε κι εκεί.

 

 

 

SNOW

 

He was the only one I had although I couldn’t recognize him —

he would go away and come back “someday you’ll also return”

he said “but no one will be here” then he would talk to me of his

mother’s green dress and he emphasized the word green as if

he defended the whole world; other times he would kneel and ask

for forgiveness for the centuries of grief and the women who later

descended to do the laundry were forgotten in a great shine and

as it snowed I opened the Gospel

but it snowed in it as well.

 

 

TASOS LIVADITIS, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, 2014

www.libroslibertad.com

www.manolisaligizakis.com

Karyotakis-Polydouri, translated by Manolis Aligizakis

 

ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ

 

Σα να μην ήρθαμε ποτὲ σ᾿ αυτὴν εδῶ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μία μαρμαρυγή.
Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

Απὸ χαρτὶ πλασμένα κι απὸ δισταγμό,
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλὰ δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον ἐμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια.

Μακρινὴ χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρὰ
όποιος πατάει επάνω μας καθὼς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιὰ λύπη στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχὴ ο πραγματικὸς
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα…

 

 

PUPPETS

 

 

As if we’ve never appeared on this earth

as if we still dwell in inexistence

darkness around us with no shred of light

men only in the imagination of others

 

puppets made of paper and hesitation

in the blind hands of Fate

we dance, we passively accept mockery

and we lifelessly gaze the stars

 

each joy a faraway land for us

hope and youth but vague concepts

no one notices that we exist

but the one who steps on us while passing.

 

Years have passed as if the intense

sorrow wasn’t in the body

if real pain wasn’t in our souls

to cry out that we still exist.

 

 

Karyotakis-Polydouri, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2016

www.libroslibertad.com

www.manolisaligizakis.com

 

The Medusa Glance, by Manolis Aligizakis

ΣΤΟΧΟΣ

 

Ο Αχμέτ σηκώνει τα ρολλά του μαγαζιού

και μπαίνει στο σκοτεινό χώρο

 

ανάβει το φακό του

επισκοπεί ένα γύρω τις λίγες προμήθειες

γεμάτες σκόνες

πρέπει να σκουπίσει

να ξεσκονίσει πριν ανοίξει

για του πελάτες της γειτονιάς

 

βάζει το φακό στον πάγκο

αρπάζει ένα κουρέλι

που ξαφνικά ο γνωστός ήχος

σαν απ’ την κόλαση τρυπά τ’ αυτιά του

τηλεκατευθυνόμενο βλήμα

εκρύγνεται δύο μαγαζιά πιο πέρα

το έδαφος υποχωρεί, ξαναστεριώνει

τρέμει σαν του Αχμέτ τα πόδια

η κόλαση ήρθε ξανά στη γη

 

προϊόν αναδόχου εταιρείας άμυναπου βρήκε ξανά το στόχο του

 

 

TARGET

 

Ahmed rolls up the shutters of his shop

enters darkness

 

his flashlight lighted

gazes around the meagre supplies

covered by dust

needs to clean up before he opens

for the neighborhood customers

 

places flashlight on a self

grabs piece of cloth from the counter

suddenly the familiar hellish sound

pierces his ears: guided smart bomb

blows two store fronts to his right

ground recedes, firms up, shakes

like Ahmed’s legs, hell on earth

recommenced, defense contractor’s

smart weapon found its target

 

Poetry by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Summer-Fall 2017

 

 

 

 

 

 

Karyotakis-Polydouri/The Tragic Love Story

 

ΗΛΥΣΙΑ

 

(Τόσο πολὺ τα σώματα κουράστηκαν,
που ελύγισαν, εκόπηκαν στα δυο.)
Κι έφυγαν οι ψυχές, πατούνε μόνες των,
αργά, τη χλόη σαν ανοιχτὸ βιβλίο.

(Τα σώματα κυλούν χάμου, συσπείρονται
στρεβλωμένα.) και φαίνονται στο βάθος
τριαντάφυλλα κρατώντας, να πηγαίνουνε
με τ᾿ όνειρο οι ψυχὲς και με το πάθος.

(Χώμα στο χώμα γίνονται τα σώματα.)
Μα κείθε απ᾿ τον ορίζοντα, σαν ‘ηλιοι
δύουν οι ψυχές, τον ουρανὸ που φόρεσαν,
ή σαν απλὰ χαμόγελα σε χείλη

 

 

ELYSIAN FIELDS

 

 

Bodies extremely tired

bent, cut in half

souls deserted them, walk alone

on the grass slowly, open books laid

 

the bodies lied down, crunched

distorted and they appear

at the far end holding roses and with

the dream and passion they go

 

dust to dust the bodies become

yet far in the horizon, like suns

the souls go down dressed in sky

or like simple smiles on lips

 

KARYOTAKIS–POLYDOURI//THE TRAGIC LOVE STORY, Translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2016

Karyotakis-Polydouri//The Tragic Love Story

ΣΑΝ ΔΕΣΜΗ ΑΠΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ

 

Σὰν δέσμη ἀπὸ τριαντάφυλλα
εἶδα τὸ βράδυ αὐτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη
στοὺς δρόμους εὐωδιά.
Καὶ στὴν καρδιὰ
αἰφνίδια καλοσύνη.
Στὰ χέρια τὸ παλτό,
στ᾿ ἀνεστραμμένο πρόσωπο ἡ σελήνη.
Ἠλεκτρισμένη ἀπὸ φιλήματα
θά ῾λεγες τὴν ἀτμόσφαιρα.
Ἡ σκέψις, τὰ ποιήματα,
βάρος περιττό.

Ἔχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δὲν ξέρω κἂν γιατί μᾶς ἦρθε
τὸ καλοκαῖρι αὐτό.
Γιὰ ποιὰν ἀνέλπιστη χαρά,
γιὰ ποιὲς ἀγάπες
γιὰ ποιὸ ταξίδι ὀνειρευτό.

 

 

BOUQUET OF ROSES

 

 

I saw this evening

like a bouquet of roses

a faint fragrance

golden abundant in the street

and in the heart

sudden benevolence

the overcoat on hand

the moon on the turning face

you could say the atmosphere

was electrified by the kisses

thoughts and poems

needless weight.

 

I have my broken wings

I don’t know why

this summer is upon us

for which hopeless joy

for which love

for which dreamy voyage?

 

 

KARYOTAKIS-POLYDOURI//The Tragic Love Story, Translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, BC, 2016

www.manolisaligizakis.com

www.libroslibertad.com