ANTONIS FOSTIERIS

 

ΣΤΗΝ ΑΡΓΥΡΗ ΣΕΛΗΝΗ

Σελήνη να ’ναι αλήθεια ότ’ είσαι από ασήμι;
Κι όλοι αυτοί που στο βελούδο της προθήκης στέκονται
Αρθρώνοντας ψιθύρους αισθημάτων
Άραγε
Σε ρίχνουνε στο τάσι του ματιού ζυγίζοντας
Βάρη κι αξίες;
Δε βρίσκω άλλη εξήγηση. Πώς μαγνητίζεις
Τον πόθο της απόκτησης και αλλοπαρμένοι
Ανοίγουν τις κουρτίνες βιαστικά ή απ’ το μπαλκόνι
Ορμάνε να σε ιδούν. Ουράνια δόκανα
Στην έχουνε στημένη. Κι έχουνε στείλει δυο αρκούδες να οσμίζονται
Τα βήματά σου. Πρόσεξε
Το βέλος του Τοξότη, φυλάξου απ’ το φαρμάκι του Σκορπιού.
Σελήνη, θα ’ναι αλήθεια οτ’ είσαι από ασήμι. Δέξου το
Πως μόνο εκείνο που μπορεί να πουληθεί έχει τιμή και είναι
Απ’ όλους σεβαστό. Απ’ όλους μας τιμώνται οι πουλημένοι.
Διάβολε
Δέκα χιλιάδες στίχοι έχουν γραφτεί για σένανε
Κι ούτε για δείγμα ένας που να πει
Τα στοιχειώδη. Ούτ’ ένας αργυραμοιβός πού να τολμήσει
Ξεκάθαρα μια προσφορά. Το απρόσιτο μένει συχνά στο ράφι.
Κι ας το ορέγονται.
Κάνε λοιπόν εσύ το πρώτο βήμα
Τώρα που ολόκληρη σε βλέπω κι αυγωμένη
Γιατί απ’ αύριο θ’ αρχίσεις να φυραίνεις κι έπειτα
Ποιος θα βρεθεί τα ωραία λεφτά του να πετάξει
Για το ασήμι σου
Το σώμα σου
Το εφήμερο
Το ελλιποβαρές

 

 

TO THYE SILVER MOON

 

Oh moon, is it true you’re made of silver?

And all these people standing by the velvet of the display window

uttering emotional whispers

perhaps

they glance you weighing and evaluating you

with their eyes?

There is no other explanation. You enhance

the wish of possession and totally thrilled

people pull aside the curtains or they charge

to see you from their balcony. Heavenly traps

await for you and they have sent two bears to track

your scent. Be mindful of the arrow

of the Archer and the poison of the Scorpion, Moon

it must be true you’re made of silver. Accept that

only what can be sold has value and is respected

by all. We all honour the sold out.

Ten thousand verses have been written for you

oh Devil, and none of them relates to the most basic, not even

a moneychanger dared clearly make an offer.

The unapproachable usually stays behind

though they crave it

therefore you make the first move

now that I see you whole and pregnant

because from tomorrow you’ll start becoming less and then

who will to throw his good money

for your silver

your body

the ephemeral

the underweight.

 

NEOHELLENIC POETRY-AN ANTHOLOGY, translated by Manolis Aligizakis, work in progress, Libros Libertad, summer 2017

George Seferis-Collected Poems

 

ΚΥΡΙΑΚΗ

Δυο βαριά άλογα και ένα αργό αμάξι, αυτό ή κάτι

άλλο, έξω από το παράθυρό μου στο δρόμο

αυτός ο θόρυβος.

Σε λίγο θα `χει νυχτώσει. Βλέπω να με κοιτάζει ακόμη

ένα αέτωμα γεμάτο αγάλματα ακρωτηριασμένα.

Πόσο βαριά είναι τα αγάλματα;

Προτιμώ μια στάλα αίμα από ένα ποτήρι μελάνι.

 

SUNDAY

 

Two heavy horses and a slow carriage, this or

something else

in the street outside my window

this noise.

In a while it’ll be dark I see a pediment filled with

amputated statues staring at me.

How heavy are the statues?

I prefer a drop of blood to a glass of ink.

 

GEORGE SEFERIS-COLLECTED POEMS, translated by Masolis Aligizakis, Libros Libertad, 2012

www.manolisaligizakis.com

 

C. CAVAFY//Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ

 

Η ΠΡΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΠΩΛΕΙΟΥ

Κοντά σε μια κατάφωτη προθήκη
καπνοπωλείου εστέκονταν, ανάμεσα σ’ άλλους πολλούς.
Τυχαίως τα βλέμματά των συναντήθηκαν,
και την παράνομην επιθυμία της σαρκός των
εξέφρασαν δειλά, διστακτικά.
Έπειτα, ολίγα βήματα στο πεζοδρόμιο ανήσυχα—
ως που εμειδίασαν, κ’ ένευσαν ελαφρώς.

Και τότε πια το αμάξι το κλεισμένο…
το αισθησιακό πλησίασμα των σωμάτων
τα ενωμένα χέρια, τα ενωμένα χείλη.
THE WINDOW OF THE TOBACCO SHOP

He stood among a lot of others,
by the well-lit window of the tobacco shop.
Their glances met by chance,
and the devious desire of their flesh
they expressed timidly, cautiously.
Then, a few uneasy steps on the sidewalk—
until they smiled, and slightly nodded.

And then the closed car
the sensual closing of their bodies
the joined hands, the joined lips.

~ΚΑΒΑΦΗ-ΠΟΙΗΜΑΤΑ, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~CAVAFY-POEMS, translated by Manolis Aligizakis
http://www.libroslibertad.ca

Yannis Ritsos//Γιάννης Ρίτσος

ΑΝΑΙΡΕΣΗ

Ώστε, λοιπόν, δεν είχαν όλα χαθεί. Το παράθυρο
έβλεπε ακόμη ένα κομμάτι πολιτεία, ένα κομμάτι
διαθέσιμο σχεδόν ουρανό. Ο μαραγκός, ο χτίστης,
μετέωροι στη σκαλωσιά, έρχονται πάλι πλησιέστερα.
Τα καρφιά, τα σανίδια έχουν, λοιπόν, κι άλλη χρήση,
και τ’ όνειρο πάλι κι ο τοίχος κ’ η ελάχιστη ανάσταση
κ’ η περίλυπη δόξα, χρήσιμη πάλι, θυμίζοντας
κείνες τις οδοντογλυφίδες στο τσεπάκι του γιλέκου
που, τόσα χρόνια πριν, είχαμε πάρει κρυφά
απ’ το φτηνό εστιατόριο μια χειμωνιάτικη νύχτα.
REFUTATION

So it seems it wasn’t all lost. The window
still looked out at a part of the city, an almost available
part of the sky. The carpenter, the builder,
dangling off the scaffold, they come closer again.
Then the nails, the planks, have another use
and the dream again, the wall and the faint resurrection
and the sorrowful glory, useful again, reminding us
those toothpicks in the small vest pocket
that, so many years ago, we had secretly taken
from the cheap restaurant one winter night.
~Γιάννη Ρίτσου-ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Yannis Ritsos-Poems/translated by Manolis Aligizakis
http://www.authormanolis.wordpress.com
http://www.ekstasiseditions.com
http://www.libroslibertad.ca

Kiki Dimoula//Κική Δημουλά

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Στον ουρανό ακροβατεί μεγάλη σκοτεινιά.
Κι έτσι καθώς με πήρε το παράθυρο αγκαλιά
με το ένα χέρι
στο δωμάτιο μέσα σέρνω
του δρόμου την απίστευτη ερημιά
με το άλλο παίρνω
μια χούφτα συννεφιά
και στην ψυχή μου σπέρνω.

MELANCHOLY

A great darkness skates on thin ice upon the sky.
Thus as the window hugged me
with one hand
I pull inside the room
the unbelievable loneliness of the street
with the other hand
I grab a handful of darkness
and throw it on my soul

~ΕΡΕΒΟΣ-EREBUS, by KIKI DIMOULA, ΙΚΑΡΟΣ, 1956, // translated by Manolis Aligizakis