‘TΡΕΛΛΟΙ, ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ…’ by Lakedaimon Appelaios

28 Δεκεμβρίου, 2011
By Λακεδαίμων Αππελαίος

Υπάρχει κάτι που δεν αναφέρεται σε κανένα μνημόνιο. Σε καμιά ευρωσυνθήκη. Σε κανένα Μάαστριχτ. Που είναι παντελώς άγνωστο, ως έννοια, στους βρυξελικούς χαρτογιακάδες, στους “σιδερωμένους” χρηματιστές της Φρανκφούρτης, στα “καρχαριοειδή” της Wall Street. Η έννοια αυτή, είναι παντελώς άγνωστη και στους “απεδώ” εγχώριους τοποτηρητές και τσιράκια του πιο θλιβερού εφιαλτικού δωσιλογισμού. Δεν απαντά στο (αποκαλούμενο και) υπουργείο Εξωτερικών, στο μαυσωλείο που λέγεται Προεδρικό Μέγαρο, στην Αθηναϊκή Λέσχη, σε στοές και παραστοές, δεν απαντά γενικώς στα πολλά και ποικιλώνυμα κάστρα της εθνικής αφασίας, της ευρωλιγούρας, της τουρκοκαψούρας και της ευλύγιστης μέσης.

Αυτό το “κάτι” που θα θυμίσω ευθύς αμέσως, απέχει χιλιόμετρα από τις αθηναϊκές Φιλιππινέζες του πηλιογουσισμού, απέχει μίλια από τα διάτρητα κάστρα της διαπλοκής, απέχει παρασάγγας από την ανυπέρβλητη δυσωδία των υπονόμων της αθηναϊκής χωματερής, του μικροελλαδικού ενδοτισμού.

Αυτό το “κάτι” είναι τούτο που οι πρόγονοί μας αποκάλεσαν ΗΡΩΙΚΗ ΗΘΙΚΗ. Είναι αυτή η υπέροχη, και μοναδική, και ατόφια ελληνική, αλυσίδα θυσιών και αίματος, που ξεκινά από τον Κόρδο τον Αθηναίο. Που γνώριζε. Και όμως πήγε. Και έπεσε.

Και φεύγει η αλυσίδα και πάει στο Λεωνίδα και τις Θερμοπύλες…
Στον Λέοντα Σγουρό και τον Ακροκόρινθο…
Τον Παλαιολόγο και την Πόλη….
Τον Αθανάση Διάκο και την Αλαμάνα….
Τον δήμαρχο Λεμεσού Σώζο και το ηπειρώτικο Μπιζάνι…
Τον Δαβάκη και την Πίνδο…
Τον Κουρούπη και την Κερύνεια…
Τον Σολωμό πάνω στην παντιέρα της κατοχής, στη Δερύνεια…

Όλοι τούτοι, και χιλιάδες χιλιάδων, ανώνυμοι κι επώνυμοι, είχαν έναν κοινό: Ενώ έβλεπαν το τέλος, έμειναν. Κι έπεσαν. Και στα πληγωμένα, λογχισμένα, ματωμένα κορμιά τους, σμιλεύτηκε αυτό που λέμε ΗΡΩΙΚΗ ΗΘΙΚΗ . Άλλο ένα δώρο των Ελλήνων στους υπολοίπους.
Αυτοί οι “ωραίοι τρελοί” που έμειναν κι έπεσαν, ήταν το λιπαντικό που κινούσε, κινεί, και θα κινεί (η φύτρα πάντα θα βγάζει…) τα γρανάζια της Ιστορίας μας. Το λίπασμα που πάνω του άνθιζε το άνθος που λέμε ελευθερία.

Ωραίοι ως Έλληνες. Τρελοί ως Έλληνες. Συμπεριφορές ανεξήγητες, άντε άσκοπες, για τους “πολιτισμένους” του βορρά. Μη εξηγήσιμες στην λογική των καιρών μας, τώρα που τα μνημόνια μας πάνε για μνημόσυνα. Συμπεριφορές δυσνόητες στους νεοδωσίλογους, τους γερμανασφαλήτες, τους αμερικανολάγνους, τους ευρωμνημονιόπληκτους…
Υπέρ πατρίδος οι “ωραίοι τρελοί”, υπέρ παρτίδος οι μνημονιοφύλακες! Καθείς εφ’ ω ετάχθη….
“Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς”, που θα’ λεγε και τώρα αν ζούσε ο μεγάλος Θοδωράκης. Όχι ο Πάγκαλος! Ο άλλος, κείνος που μιλάμε ακόμη ελληνικά εξ’ αιτίας του και δεν λέμε στο γιο μας “φάε να μεγαλώσεις, να πάς φαντάρος Μουσταφά!”

Όλοι τούτοι οι “ωραίοι τρελοί”, οι εξαίσιοι και μοναδικοί, μας κοιτούν, μέσα από τις γρίλιες του πιο ηρωικού μας χθες! Μέσα από σκονισμένα βιβλία, ξεθωριασμένες μα πάντα θεσπέσιες εικόνες, περικυκλωμένοι από χρώματα και αρώματα, οι “τοις κείνων ρήμασι” μας θωρούν. Και περιμένουν…
Έτσι κι αλλιώς, καμιά επανάσταση ίσαμε τώρα, δεν έγινε από “λογικούς”.
Ο τόπος τούτος αντέχει στους καιρούς της τρέλας, ακριβώς γιατί βγάζει “τρελούς”. Εραστές του άπιαστου και του ωραίου. Μονομάχους των Ιδεών και των Θυσιών.

Χίλιες, χίλιες κι αμέτρητες φορές με τους “τρελούς” μας Λεωνίδες, τους μικρούς και μεγάλους, τους γνωστούς και άγνωστους. Γιατί τις Θερμοπύλες, ακολούθησαν και πάντα ακολουθούν, οι Σαλαμίνες…
..

Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία για τον Αντώνη Σαμαρά.

Από factorx στις 16/12/2011

Πως το “κούρεμα” μπορεί να σώσει την Ελλάδα

Μία από τις εμμονές μας εδώ στο antinews, από την αρχή της επικοινωνιακής διαχείρισης της κρίσης, ήταν το θέμα του δικαίου που πρέπει να καλύπτει το δανεισμό της χώρας μας, ιδιαίτερα σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο όπου η επιστροφή σε εθνικό ή άλλο νόμισμα είναι σχεδόν βεβαιότητα, αν δεν αλλάξει κάτι δομικό στον τρόπο σκέψης της κ. Μέρκελ και στη Γερμανική θεώρηση περί ευρωπαϊκής ένωσης.

Ο λόγος που επιμείναμε τόσο, για όσους δεν έτυχε να διαβάσουν κάποιες παλαιότερες δημοσιεύσεις, είναι ότι η επιλογή νομικού καθεστώτος είναι στρατηγικής συμμαχίας με προεκτάσεις σε θέματα δημόσιας περιουσίας και εθνικής κυριαρχίας.

Αν επιλεγεί το Αγγλικό δίκαιο και παράλληλα η Ελλάδα αναγκαστεί να καταφύγει σε ένα ασθενέστερο του ευρώ νόμισμα, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για πολλές γενιές, ενώ κατά πάσα πιθανότητα όλη η δημόσια περιουσία θα κατασχεθεί σε βάθος χρόνου από τους πιστωτές. Και αυτό γιατί η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει το δυσβάσταχτο χρέος μαζί με τους τόκους, σε ισχυρό ευρώ, ενώ οι πηγές εσόδων της θα είναι σε υποτιμημένο νόμισμα. Αν πάλι γίνει το θαύμα και η Ελλάδα παραμείνει στο ευρώ, το Αγγλικό δίκαιο σημαίνει ότι δεν θα μπορέσει να υπάρξει νέα αναδιάρθρωση με νομικά μέσα, παρά μόνο άτακτη χρεοκοπία, πράγμα που θα σήμαινε αυτόματα κατασχέσεις δημόσιας περιουσίας.

Αν επιλεγεί το ελληνικό δίκαιο, η Ελλάδα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο ριζοσπαστικές λύσεις, εφόσον βέβαια εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την ευρωζώνη:
• Να κουρέψει μεγαλειωδώς το χρέος της με μια απλή νομοθετική ρύθμιση, διατηρώντας την περιουσία του κράτους σε ασυλία και να αποπληρώσει το υπόλοιπο χρησιμοποιώντας τα συναλλαγματικά της αποθέματα
• Να αποπληρώσει κανονικά το χρέος τυπώνοντας νόμισμα, εφόσον κρίνει ότι μπορεί να διαχειριστεί τις πληθωριστικές επιπτώσεις.
Στην περίπτωση παραμονής στο ευρώ με ελληνικό δίκαιο στο δανεισμό της χώρας, το δάνειο αυτό θα μπορούσε να αναδιαρθρωθεί οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς κίνδυνο απώλειας περιουσιακών στοιχείων.
Οι λύσεις αυτές μοιάζουν ως προς τις ουσιαστικές επιπτώσεις τους. Το πλεονέκτημα της δεύτερης λύσης είναι η αποφυγή πιστωτικού γεγονότος, πράγμα που επιτρέπει στο κράτος να δανείζεται απρόσκοπτα, είτε εσωτερικά (σε εθνικό νόμισμα), είτε εξωτερικά, σε ευρώ, δολάριο, γιεν κ.λπ.

Η πιο επίσημη διαβεβαίωση για την εμμονή του antinews, ήρθε ανέλπιστα από έναν ‘’εχθρό’’, τον κ. Άκερμαν, CEO της Deutsche Bank και πρόεδρο του IIF (αυτό είναι κάτι σαν την τοκογλυφική διεθνή), οργανισμού που χειρίζεται τις διαπραγματεύσεις του PSI για λογαριασμό των ιδιωτών ομολογιούχων (διαβάστε εδώ).
Ο κ. Άκερμαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, δήλωσε ότι οι διαπραγματεύσεις έχουν κολλήσει στο θέμα του δικαίου. Καθώς οι τράπεζες θεωρώντας βέβαιο ένα πιστωτικό γεγονός ή μια ηρωική έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ ή και τα δύο μαζί, επιθυμούν να είναι απόλυτα εξασφαλισμένες, ιδιαίτερα στο αγαπημένο τους κομμάτι, δηλαδή στην κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων.

Δεν γνωρίζουμε με ποιο καθεστώς έχουν δοθεί τα 110δις από το μηχανισμό στήριξης, αυτό είναι κάτι που μπορεί να μας διευκρινίσει ο κ. Παπακωνσταντίνου. Φρονούμε ότι δεν τόλμησε να κάνει κάτι τόσο χυδαίο εις βάρος της πατρίδας του και ότι το δάνειο, για τις δόσεις του οποίου ματώνει κάθε φορά ο Έλληνας εργαζόμενος, διέπεται από το ελληνικό δίκαιο. Συνεπώς ακόμα και σήμερα υπάρχει πεδίο διαπραγμάτευσης, πράγμα που αποτυπώνεται και στην πικραμένη μουτσούνα του αρχιτοκογλύφου, με τον πιο γλαφυρό τρόπο.
Όσο η κατάσταση αυτή βαδίζει προς ένα τέλμα, αρχίζουν να φανερώνονται και τα βαριά χαρτιά της κάθε πλευράς. Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές μπορούμε με βεβαιότητα μα πούμε ότι τα ελληνικά χαρτιά είναι πανίσχυρα. Η χώρα μας έκανε μια αξιοζήλευτη επίπονη προσπάθεια να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ και δέχθηκε αδιαμαρτύρητα να γίνει το πειραματόζωο των χαρτογιακάδων όλης της υφηλίου.

Τώρα που τα πράγματα ζορίζουν και που η ίδια η ευρωπαϊκή ένωση πνέει τα λοίσθια, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την Ελλάδα για απομονωτισμό ή αφερεγγυότητα. Τα ψέματα τελειώνουν και πλησιάζει η ώρα των μεγάλων αποφάσεων για την Ευρώπη. Τώρα είναι η ώρα που χρειαζόμαστε πατριωτική ηγεσία με καθαρή δημοκρατική εντολή.
Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία για τον Αντώνη Σαμαρά.
Πώς το λέει και ο Αρχαίος; Δις ιζ Πάρτα!
Κακοφωνίξ

This entry was posted in Επισημαίνουμε. Bookmark the permalink.
..

‘Yannis Ritsos – Poems’ by Manolis: One of Five Best Books of 2011

Manolis’s translation work titled ‘Yannis Ritsos – Poems’ (Libros Libertad 2010) was selected as one of the five best of the year by a California reviewer.

‘A careful hand is needed to translate the poems of Yannis Ritsos, and Manolis is the ideal poet to undertake such an enormous task’, the reviewer at Black Sheep Dances says, drawing parallels between Ritsos and Manolis. View it here:
http://www.theblacksheepdances.com/2011/06/yannis-ritsos-poems-translated-by.html

From http://www.blacksheepdances.com/

TΟ ΧΑΣΜΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΛΙΤ

Σάββατο, 26 Νοεμβρίου 2011
TΟ ΧΑΣΜΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΛΙΤ
Του Πολυμέρη Βόγλη

H οικονομική κρίση έχει προκαλέσει πρωτόγνωρες και ραγδαίες εξελίξεις στην πολιτική ζωή. Βουλευτές γίνονται αντικείμενο προπηλακισμών, η κυβέρνηση υποχρεώθηκε σε παραίτηση, ενώ ο νέος πρωθυπουργός προωθείται περίπου ως μεσσίας επειδή είναι τεχνοκράτης και δεν προέρχεται από τις τάξεις των πολιτικών στελεχών των δύο μεγάλων κομμάτων. Είναι διάχυτη η αίσθηση της απαξίωσης του πολιτικού κόσμου, της κρίσης αξιοπιστίας των δύο μεγάλων κομμάτων και της αποξένωσής τους από την κοινωνία. Αυτό το οποίο συμβαίνει δεν είναι απλώς μια πολιτική κρίση, αλλά μια πολυεπίπεδη κρίση του πολιτικού συστήματος, επειδή στον πυρήνα της αφορά τη σχέση των κομμάτων με την κοινωνία, το κράτος και την έννοια του πολιτικού.
Η διάχυτη οργή κατά του πολιτικού κόσμου αντανακλά την κατάρρευση των θεσμών διαμεσολάβησης. Τα κόμματα στα χρόνια της μεταπολίτευσης αποτέλεσαν τους βασικούς θεσμούς οργάνωσης, εκπροσώπησης και έκφρασης συλλογικών αναγκών και αιτημάτων. Τα κόμματα, μέσα από ένα πλέγμα οργανώσεων (τοπικές, συνδικαλιστικές, φοιτητικές κλπ.), μπόρεσαν να διαμεσολαβήσουν τις διαφορετικές ανάγκες των κοινωνικών ομάδων, ο αριθμός των κομματικών μελών αυξήθηκε κατακόρυφα, ενώ τα ίδια μετατράπηκαν σε μεγάλους οργανισμούς με επαγγελματικό προσωπικό, άφθονους πόρους και πολυσχιδείς δραστηριότητες. Από τη δεκαετία του 1990, τα κόμματα, και μαζί όλο το πλέγμα των οργανώσεων που είχαν δημιουργήσει, άρχισαν να μπαίνουν σε τροχιά κρίσης στην Ελλάδα. Οι αιτίες αυτής της κρίσης είναι πολλές, όπως η γραφειοκρατικοποίηση των θεσμών, ο κατακερματισμός και οι έντονες διαφοροποιήσεις εντός των κοινωνικών ομάδων, καθώς και μια καλπάζουσα ιδιώτευση που την τροφοδοτούσε η καταναλωτική ευμάρεια. Στον βαθμό που οι πολίτες εγκατέλειπαν το πεδίο της συλλογικής αναφοράς και δράσης, η πολιτική έγινε αντικείμενο μιας σχετικά κλειστής ομάδας ανθρώπων, η οποία διαμόρφωσε ιδιαίτερα συμφέροντα και σχέσεις με τους μηχανισμούς εξουσίας. Σταδιακά, τα κόμματα απομαζικοποιήθηκαν και μετατράπηκαν σε επικοινωνιακούς μηχανισμούς που βρίσκονταν σε εκλογική ετοιμότητα, ενώ τα στελέχη τους σε μια πολιτική ελίτ. Η συρρίκνωση και η απαξίωση των θεσμών διαμεσολάβησης δημιούργησε ένα κενό ανάμεσα στην κοινωνία και τις πολιτικές ελίτ. Στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης, το κενό αυτό διευρύνθηκε και έγινε απειλητικό για τις πολιτικές ελίτ, καθώς οι κοινωνικές ανάγκες και αιτήματα όσων πλήττονται από την κρίση δεν μπορούν πλέον να διαμεσολαβηθούν από τα κυρίαρχα κόμματα και έρχονται στην επιφάνεια με τρόπο απρόβλεπτο και εκρηκτικό.
Επιπλέον, η κρίση είναι συστημική, διότι αφορά τη σχέση των πολιτικών ελίτ με το κράτος. Οι πολιτικές ελίτ χρησιμοποίησαν το κράτος ως μηχανισμό δημιουργίας και αναδιανομής πλούτου, κάτι που σε αντάλλαγμα εξασφάλιζε την κυριαρχία τους. Από τη μια πλευρά, η αναδιανομή του πλούτου δεν αφορούσε τόσο την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων όσο τη δημιουργία κοινωνικών (και εκλογικών) ερεισμάτων. Με τη διόγκωση του κράτους, οι πολιτικές ελίτ υιοθέτησαν την τακτική της επιλεκτικής μεταχείρισης μεμονωμένων ομάδων με αντάλλαγμα την στήριξη προς τη μια ή την άλλη παράταξη. Οι εργαζόμενοι, κυρίως στον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, κατακερματίστηκαν και, μέσα από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, μετατράπηκαν σε «ομάδες πίεσης» που διεκδικούσαν για τον εαυτό τους ειδικά προνόμια, επιδόματα, ρυθμίσεις, κλπ. Από την άλλη πλευρά, το κράτος χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία ιδιωτικού πλούτου. Επαγγελματικές ομάδες αξιοποίησαν τις σχέσεις τους με τις πολιτικές ελίτ για να διασφαλίσουν την κατοχύρωση μιας προνομιακής θέσης στην αγορά, ενώ παράλληλα, και το πιο σημαντικό, οι πολιτικές ελίτ χρησιμοποίησαν το κράτος για να δημιουργήσουν μια νέα τάξη επιχειρηματιών. Το κράτος μετατράπηκε όχι πάντα στον καλύτερο αλλά σίγουρα στο μεγαλύτερο «πελάτη» των ιδιωτικών εταιρειών, στον χώρο των δημοσίων έργων, της υγείας, της υψηλής τεχνολογίας, κοκ. Η δημοσιονομική κρίση και η συρρίκνωση του κράτους έπληξε καίρια τη δυνατότητα των πολιτικών ελίτ να συνάπτουν συμμαχίες με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και να δημιουργούν ερείσματα στην κοινωνία χρησιμοποιώντας το κράτος.
Αποτέλεσμα της παραπάνω σχέσης των πολιτικών ελίτ με το κράτος ήταν να αποκτήσουν μόνιμο χαρακτήρα φαινόμενα όπως η διαφθορά, η αδιαφάνεια και η διαπλοκή. Η ανάδειξη αυτών των ζητημάτων συντελέστηκε στο έδαφος της σύγκλισης των δύο μεγάλων παρατάξεων ή, ορθότερα, της προσχώρησης των σοσιαλιστών στη φιλελεύθερη ατζέντα της συρρίκνωσης του κράτους και της κυριαρχίας της ελεύθερης αγοράς. H σταδιακή σύγκλιση των δύο μεγάλων παρατάξεων άμβλυνε τις όποιες ιστορικές ή ιδεολογικές διαφορές τους και ανέδειξε ως μείζονες εκείνες που αφορούσαν την ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν τις λεγόμενες «παθογένειες» του ελληνικού μοντέλου. Η έννοια του πολιτικού μεταλλάχθηκε, καθώς ταυτίστηκε με την οικονομική διαχείριση. Η πολιτική συζήτηση δεν αφορούσε το τι τύπου κράτος ή κοινωνία θέλουμε αλλά ποιο από τα δύο κόμματα μπορεί να προσφέρει ορθολογική, χρηστή και αποτελεσματική διαχείριση.
Στην εποχή του Μνημονίου, αυτή η λογική της πρωτοκαθεδρίας της οικονομίας έναντι της κοινωνίας έφτασε στον παροξυσμό της, καθώς η δημόσια συζήτηση δεν αφορούσε τις συνέπειες που ήδη είχε για την κοινωνία η εφαρμογή του, αλλά την ανικανότητα των πολιτικών να το εφαρμόσουν και «να πιάσουν τους στόχους». Το επόμενο βήμα ήταν η πρωτοκαθεδρία της οικονομίας έναντι της πολιτικής. Εάν ο μονόδρομος του Μνημονίου συνιστά τα όρια της πολιτικής, τότε οι καταλληλότεροι να την εφαρμόσουν δεν είναι πλέον οι πολιτικοί αλλά οι τεχνοκράτες.
Το χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και τις πολιτικές ελίτ γίνεται όλο και πιο δύσκολο να γεφυρωθεί. Η αυτοσυντήρηση των πολιτικών ελίτ, έστω και με καθυστέρηση, λειτούργησε δημιουργώντας ωστόσο καινοφανή δεδομένα για το ίδιο το πολιτικό σύστημα — η συμμετοχή της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση, η οποία τεχνηέντως υποβαθμίζεται, δρομολογεί τις πλέον ανησυχητικές και επικίνδυνες εξελίξεις. Πάντως, στο βαθμό που η κρίση είναι συστημική, το διακύβευμα δεν μπορεί παρά να είναι συνολικότερο: ποιος θα μπορέσει να εκφράσει τις ανάγκες και τα αιτήματα μιας κοινωνίας που καταρρέει κάτω από το βάρος της επίθεσης που δέχεται, διαμορφώνοντας μια πειστική, ολοκληρωμένη, εναλλακτική πρόταση;

Ο Πολυμέρης Βόγλης διδάσκει σύγχρονη Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

ΠΗΓΗ: enthemata.wordpress.com
..