George Seferis-Collected Poems

Description

With her blurred eyes she nears that sculptured hand

the hand that held the rudder

the hand that held the pen

the hand that spread open in the wind

her silence threatened by everything.

From the pine trees a movement starts toward the sea

it plays with the humble breath of breeze

and two black Symblegades intercept it.

I opened my heart and breathed.

The golden fleece shivered in the pelagos.

The skin the colour and the shudder were hers,

hers the mountain peaks on the horizon, on my palm.

I opened my heart

filled by images already vanished, the sperm of Proteus.

Here I gazed at the moon

coloured by the blood

of a young she-wolf.

Spetches, August 1934

https://www.lulu.com/account/projects/m8zpy9?page=1&pageSize=10

Αρχαία Πέλιννα

ΕΛΛΑΣ

Πρόκειται για μια αρχαία πόλη στην καρδιά του τρικαλινού κάμπου που ακολούθησε φιλομακεδονική πολιτική και επεξέτεινε τα όριά της μετά την καταστροφή της Τρίκκης και της Φαρκαδόνας από τον Φίλιππο.

View original post 770 more words

Neo-Hellene Poets, an Anthology of Modern Greek Poetry 1750-2018

ΠΑΛΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Τα κάγκελα του κήπου υγρά απ’ τη βροχή σαν τους φτωχούς που

       τους αφήνουν έξω

αλλά καθώς βραδιάζει ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορεί

       για όλη την ανθρωπότητα —

σαν ήμασταν παιδιά κρυβόμαστε κάτω απ’ τη σκάλα κι όταν βγαί-

       ναμε είχαμε αφήσει εκεί ένα βασιλικό πεπρωμένο

η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο η θλίψη πιο δίκαο

κι αργότερα νέοι αγκαλιάσαμε το πρώτο δέντρο και του διηγηθή-

      καμε τα περασμένα

άχαρες μέρες που φύγατε κι όμως αφήσατε μια ανάμνηση συγκινη-

      τική

κι εγώ που υπήρξα τρελός για το αύριο κοιτάζω τώρα με αγωνία να

      προχωρούν οι λεπτοδείχτες στα ρολόγια.

Ώσπου μια νύχτα ένα διαβάτης περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.

      Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό; Δε θυμάσαι.

Κι όμως η νοσταλγία όλων όσων ονειρεύτηκες τρέμει μες στο τρα-

      γούδι. Στέκεσαι στο παράθυρο

κι ακούς σα μαγεμένος. Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου το

      τραγούδι σβήνει. Όλα χάνονται. Ησυχία.

Και τώρα τί θα κάνεις;

OLD SONG

The garden railings are wet from the rain like the poor who

        are left outside

but as night falls a flute or a star speaks for the whole

       universe;

when we were children we hid under the stairway and when

       we came out we had left behind a royal fate;

silence makes the world bigger, sorrow more just

and later as young men we hugged the first tree and

      narrated our past to it,

joyless days that you’ve passed; you’ve left behind an emotional

      memory

and I who was crazy for the future, now in agony, I observe

      the movement of the clock’s fingers.

Until one night a man goes along the road singing.

      Where have you heard this song before? You don’t remember.

Yet nostalgia of all you dreamed shivers in that song. You

      stand by the window 

and listen as if enchanted. And suddenly the song stops

      at the turn of the road. Everything vanishes. Quiet.

And what you do now?

Wheat Ears-Selected Poems

Memory Pleats

Since many forgotten things

lurked in the pleats of memory

we all knew the meaning of

the forbidden fruit and

we followed a blind man

as if we needed an errorless guide

in the start of the twenty first century

and him, with the severed arm,

hid behind the robin’s song

as if to decipher our thoughts

when we often sat by our eastern balcony

and enjoyed the fresh breeze

of the August evening

as it was truly obvious that

we couldn’t fool the children any longer

https://www.lulu.com/account/projects/ryryjp?page=1&pageSize=10

Ολυμπία Σταύρου, Μαρία

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Μαρία

Στ’ άσπρα σεντόνια
όταν με ρίχνεις
και το κορμί μου γεμίζει μελανιές
στο νου μου έρχεται
η άσχημη Μαρία
που ακόμη τους ώμους της δαγκώνει
για να μου δείξει ότι αγαπιέται.

Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου

View original post