Nanos Valaoritis/translated by Manolis Aligizakis

 

ΝΑΝΟΥ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ

 

ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ

 

Η ρίζα ενός δέντρου μου τρώει το σχήμα
Μια πέτρα μου αγκυλώνει το δάχτυλο
Και μου γδέρνει το μυαλό
Τα μάτια μου γίνονται παρανάλωμα των φύλλων
Κουκουβάγιες τρυπώνουν μες στα ματόκλαδά μου
Τα βήματά μου αυτοκαταλύονται κατασταλάζουν
Γίνονται στόματα μες στα μνημεία των θάμνων
Μια πεταλούδα απομυζάει όλο μου το είναι
Τα ρουθούνια μου βγάζουν σπίθες και καπνούς
Όπως οι δράκοι που ήταν κοράλλια τον παλιό καιρό
Είναι όπως το γαϊδουράγκαθο μέσα στα χόρτα
Οι στρόβιλοι με ξεχνούν και μ΄ απαρνιούνται
Τα λουλούδια μου βγάζουν τη γλώσσα
Τα πεζούλια με υποσκελίζουν
Μισώ τα ελατήρια και εξαργυρώνω τη θέλησή τους
Είμαι ο χαϊδεμένος των κυμάτων όπως τα βότσαλα
Αρνήθηκα να υποχωρήσω μπροστά στον άνεμο
Να λιώσω μες στα καμίνια των λουτρών της ζέστης
Να καώ με τα κάρβουνα σαν καβούρι
Κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να μιλήσω
Να σώσω τον εαυτό μου
Από την πυρκαγιά που μόνος μου άναψα
Λάμπω σαν το διαμάντι αλλά δεν είμαι άστρο
Τι είμαι λοιπόν αν δεν είμαι αυτό που είμαι
Ουράνιο σώμα ή γήινο, στερεό, υγρό ή αέρινο;

 

 

 

THE RIDDLE

 

 

The root of a tree consumes my shape

a stone pricks my finger

and skins my brain

my eyes become prey of the leaves

owls hide behind my eyelids

my steps self-delete, stay still

become mouths among the memorial shrubs

a butterfly sucks all of my being

sparks and smoke come out of my nostrils

like the dragons who were corals in ancient times

like the thistle among the grass blades

wind whirls forget of me and deny me

flowers stick their tongues out to me

terraces walk over me

I hate the springs and I trade their wishes

I’m the favored of the waves like the pebbles

I refused to retreat opposite the wind

to melt in the furnaces of heated baths

to burn on charcoal like a crab

to make superhuman efforts to talk

to save myself

from the conflagration I alone started

I shine like a diamond but I’m not a star

who am I then if I’m not who I am

a heavenly or earthly body, massive, fluid or airy?