https://www.smashwords.com/books/view/1006308
https://www.amazon.com/dp/B0854NKSHW
https://www.amazon.com/dp/B0851M9LTV
Archive for February, 2020
0
Ο Κωνσταντίνος Κανάρης είναι ένας από τους γνωστότερους πρωταγωνιστές της Επανάστασης του 1821. Ήρωας, αγωνιστής αλλά και πολιτικός συνέδραμε τα μέγιστα στον αγώνα των Ελλήνων κατά του Τουρκικού ζυγού. Το που γεννήθηκε δεν μας είναι γνωστό. Ξέρουμε σίγουρα όμως ότι η οικογένειά του κατοικούσε στα Ψαρά. Πιθανολογείται ότι γεννήθηκε στα Ψαρά το 1790.
View original post 571 more words
«Δι΄αυτά πολεμήσαμεν…» Τότε και πάντα. Το 1821 στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
Posted: 29/02/2020 by vequinox in Literature
Η μάχη της Αθήνας του Georg Perlberg (1807-1884)
Όταν στην Επανάσταση του 1821 ο στρατηγός Μακρυγιάννης απέτρεπε κάποιους στρατιώτες να πουλήσουν αγάλματα σε ξένους, λέγοντας «αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μη καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Δι’ αυτά πολεμήσαμεν», έγραφε για ακόμη μια φορά ιστορία, συνδέοντας την ελληνική αρχαιότητα με την αναγεννώμενη εθνική υπερηφάνεια και τους αγώνες των Ελλήνων για την ανεξαρτησία τους.
View original post 981 more words
Yannis Ritsos’ ISMENE//translated by Manolis Aligizakis
Posted: 19/02/2020 by vequinox in Literature
Αυτή η αργή αυστηρότητα πολλαπλασιάζει την απόσταση
από μένα σε μένα, απ’ τη μια κίνηση στην άλλη,
απ’ τη μια θύμηση στην άλλη. Ένας ολόκληρος μήνας θα χρειαστεί
να περάσεις απ’ το ’να δωμάτιο στ’ άλλο. Μια αόριστη ομίχλη
στέκεται ανάμεσα στα πάντα. Πολλές φορές, τα χειμωνιάτικα πρωινά,
κάθομαι εδώ, πίσω απ’ τα τζάμια και κοιτάω φιλικά την απόσταση· στο βάθος
τυχαίνει κάποιος να περνάει καμιά φορά, ατμισμένος,
μια απρόσωπη, άσαρκη κηλίδα — κι ούτε επιχειρείς να την προσδιορίσεις
ούτε σε νοιάζει πού θα πάει —εδώ ή εκεί— το ίδιο κάνει.
Τα δέντρα
άυλα κι αυτά. Κείνες τις ώρες, αν κάποιος ξυλοκόπος
δοκίμαζε με το πελέκι του να κόψει μιαν ιτιά, ένα κυπαρίσσι,
ούτε ήχος ούτε ξύλο ούτε πελέκι.
Αυτή η ωραία αοριστία
είναι η μοναδική πραγματικότητα — φτιάχνει από μένανε μια ξένη
μακρινή κι άτρωτη σχεδόν, όπως εκείνη η κηλίδα στην ομίχλη,
και χαίρομαι αυτή την ελαφρότητα, μόλο που τη φοβούμαι κάπως.
Αν βγάλω τούτα τα βραχιόλια, αν λύσω τη νύχτα τα μαλλιά μου,
αν λύσω τα κορδόνια απ’ τα σαντάλια μου, προπάντων αν βγάλω
ετούτα τα βαριά περιδέραια, που μου κρατούν το λαιμό σα χαλκάδες,
θαρρώ πως θα φύγω προς τα πάνω, θα εξαερωθώ. Δε θα το ’θελα.
Ίσως γι’ αυτό τα φορώ. Με στερεώνουν κατά κάποιο τρόπο,
παρότι μ’ ενοχλούν συχνά· — τα φορώ και στον ύπνο μου, σα να ’μαι
ένα σκυλί που εγώ η ίδια το ’χω δέσει μπρος σε μια πεσμένη πόρτα.
This slow austerity extends the distance
between me and myself, between one movement and another
from one memory to another. It takes a whole month
to go from one room to the other. A vague fog always
covers everything. Often, during the winter mornings,
I sit here and gaze the distance with a friendly eye; a person
might go by at the far end, among the fog, a faceless,
fleshless dot — you don’t even try to confirm the direction
towards which he’s headed, you don’t care — here or there
it’s the same.
The trees, also intangible. During those hours, if a lumberjack
decides to cut an oak or a cypress with his axe
there would be no sound, no wood, no axe.
That beautiful vagueness
is the only reality that it creates, out of me, a distant
and almost invincible stranger, like that dot in the fog
and I enjoy this lightness although I’m a little afraid of it.
If I take off these bracelets, if I loosen my hair during the night,
if I undo the straps of my sandals, especially if I take off
these heavy necklaces, that wrap my neck like hooks,
I believe I’ll rise up in the air, I’ll become air. I wouldn’t
like that. Perhaps for this reason I wear them. They steady me
to some extent although they tire me. I have them on while
I sleep, as if I am a dog tied in front of a fallen door.
Εξώφυλλο: Σκηνή από την τραγωδία του Ευρυπίδη «Ίων» απεικονίζονται η Αθηνά, η Κρέουσα και ο Ίων.
© copyright μετάφραση – επιμέλεια Χείλων
O Ίων ήταν μυθικός γενάρχης των Ιώνων και γιος του Απόλλωνα από την Κρέουσα, κόρη του Ερεχθέα και σύζυγο του Ξούθου (Απολλόδωρος.1.7.3, Κρέουσα). Σύμφωνα με τον μύθο ο Απόλλων συνευρέθηκε με την Κρέουσα σε ένα σπήλαιο κάτω από τα Προπύλαια και μετά την πράξη την εγκατέλειψε. Η Κρέουσα ντροπιασμένη προσπαθούσε να κρύψει την εγκυμοσύνη της και όταν ήρθε η στιγμή να γεννήσει πήγε μόνη της στην ίδια σπηλιά και γέννησε τον γιο της τον οποίο εγκατέλειψε. Όταν όμως επέστρεψε λίγο αργότερα μετανιωμένη για την πράξη της, διαπίστωσε πώς το μωρό είχε πλέον εξαφανιστεί, αφού ο θεός Ερμής το είχε μεταφέρει στους Δελφούς όπου ο Απόλλων το έχρισε υπηρέτη του ναού και ανέθεσε την ανατροφή του σε ιέρεια.
View original post 1,030 more words
Mayanaam
vequinox
Manolis 