And forever the world the small the Great!
~ Le temps est si clair que
je tremble qu’il ne finisse…
~ André Breton
For Andreas Embeirikos
7
The sky rests in ignorance
Man rests on the gunwale of sleep
A lucky captive of a flame is exonerated
writing its initials in the dark
Spread in another privileged world of shut eyelids
Lust applies its images nearer the lock
Of the great unsuspected secret that moves toward
its deliverance: life existing in another life
Blood flowing from my eyes, to the actions of
its heroes (discreet star)
And the fear of my hands trembles, rises to the
colors of the oblivion’s escutcheon
I see the laughter that wrote its destiny
I see the hand that gave its shiver
And I am wrapped in clouds that a shovelful of clear sky
easily deciphers.
Trusted light refills my green park, ready I am
to your calling
We are two, and farther down the seashore again
with most well-known cries of the gulls
Wherever I sail here I moor, darkness owes my body
to light
Earth to the sea, rough seas to calmness
Hanging from the fringes of a dawn which purified
nocturnal pasts
I taste the new sounds, achievements of the dew
that believed in trees
A fresh presence proceeds to its roots and
earns the day
Like a heart that finally finds its place
Like a woman who finally feels her youth
And gifts unending lust opening her eyes to the worlds
Blonde day, reward of the sun and Eros.
~ Orientations, Odysseus Elytis, 1940, (Ikaros 2002)
~ http://www.thepoetsiloved.wordpress.com
Αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!
Οι κλεψύδρες του αγνώστου, ζ’ (Οδυσσέας Ελύτης)
Le temps est si clair que
je tremble qu’il ne finisse…
~André Breton
Στον Ανδρέα Εμπειρίκο
ζ’
Στην άγνοια ξεκουράζεται ο ουρανός
Στην κουπαστή του ύπνου ο άνθρωπος
Τυχερός αιχμάλωτος μιας φλόγας που αθωώνεται γράφοντας τ’ αρχικά της στο σκοτάδι
Απλωμένο σ’ άλλον κόσμο των κλειστών βλεφάρων προνομιούχο
Πιο κοντά στην κλειδαριά
Μεγάλου μυστικού που ανύποπτο σαλεύει προς τη λύτρωση
Εφαρμόζει ο πόθος τις εικόνες του, ζωή που υπάρχει σ’ άλλη ζωή
Αίμα που τρέχει από τα μάτια μου, στις πράξεις των ηρώων του (άστρο εχέμυθο)
Και τρέμει ο μόχθος των χεριών μου, υψώνεται ως τα χρώματα του θυρεού της λήθης
Βλέπω το γέλιο που έγραψε τη μοίρα του
Βλέπω το χέρι που έδωσε το ρίγος του
Και τυλίγομαι σύννεφα που εύκολα ξεδιαλύνει μια φτυαριά ουρανού καθάριου.
Έμπιστο φως ξαναγεμίζεις το άλσος μου, έτοιμος είμαι στο προσκάλεσμά σου
Είμαστε δυο, και παρακάτω η ακροθαλασσιά πάλι με τις πιο γνώριμες κραξιές των γλάρων
Όπου κι αν βάλω πλώρη εδώ αράζω, το σκοτάδι με χρωστάει στο φως
Η γη στη θάλασσα, η φουρτούνα στη γαλήνη
Κρεμασμένος απ’ τα κρόσσια μιας αυγής που εξάγνισε τα νύχτια παρελθόντα
Γεύομαι τους καινούριους ήχους, άθλους της δροσιάς που επίστεψαν στα δέντρα
Μια χλωρή παρουσία προχωράει στις ρίζες της κι αποκτάει τη μέρα
Σαν καρδιά που μπαίνει πια στη θέση της
Σαν γυναίκα που νιώθει πια τα νιάτα της
Και χαρίζει ανοίγοντας τους κόσμους των ματιών της ηδονή ανεξάντλητη
Μέρα ξανθή, του ήλιου ανταμοιβή και του Έρωτα.
~ Από τη συλλογή Προσανατολισμοί (1940) του Οδυσσέα Ελύτη (εκδ. Ίκαρος 2002)
Mayanaam
vequinox
Manolis 