CONSTANTINE CAVAFY

CONSTANTINE P. CAVAFY a discussion

Constantine P. Cavafy, along with a few other twentieth century Greek poets such as George Seferis, Odysseus Elytis, Yiannis Ritsos, Kostis Palamas and Andreas Kalvos, established the revival of Greek poetry both in Greece and abroad. They emerged as the new era of contemporary Greek poets at a time when the use of the Greek language was swept by the conflict between the old, “καθαρεύουσα—katharevoussa” traditional form of language and the more common “δημοτική—demotiki”, plebian or demotic as it was called.
Cavafy used both the traditional and the demotic modes although mostly the latter; he spent most of his life in Alexandria under the influence of the almighty Greek Orthodox Church and the day before his death he took communion as if to declare that he was ready; as if he was prepared for his transformation, from the modern poet, Konstantinos Petrou Kavafis of Greece to the Cavafy of the World. It is said that in the last minutes of his life he took pencil and paper and drew a big circle with a single dot in the middle.
It had only been twenty years since his death when one of the most famous bookstores in London advertised that: “We carry the best ever books: from Chaucer to Cavafy.” In 1919 Cavafy was introduced to the English reading public by E.M. Forster who helped establish his reputation in the Western World.
His poems combine the precision of a master craftsman with the sensitivity of Sappho as they are concise, yet intimate when their subject is erotic love, mostly between men. Real characters as well as imaginary, historical events as well as fictional are his inspiration; the questionable future, the sensual pleasures, the wandering morality of the many, the psychology of the individual and that of the masses, homosexuality, certain atavistic beliefs and an existential nostalgia are some of his themes. Cavafy’s conscience projected his crystal clear belief in the immortal written word, which he bequeathed unto the four corners of the world.
On the 100th anniversary of his birthday and thirty years after his death, his complete works were published by “Ikaros” in 1963. This edition was prepared up to a point, we could say, by the poet himself who had kept all his poems in a concise and exact order; each poem on a page (which was pinned in exact chronological order on top of the proceeding page); his older poems were turned into booklet form which traditionally consisted of 16 pages although in this case the length is questionable. The sequence of the poems in these booklets was not chronological but thematic and depended on how he chose to emphasize their coherence. These booklets were mailed to anyone who asked for them. In the last years of his life he published two such booklets, one containing his poems written between the years 1905-1915 and the other with his poems of 1916-1918; every poem published during those fourteen years were included in these two booklets.
Cavafy was concise and accurate; so much so that he would work on each of his verses again and again making sure that it was in its final and perfect form before he would mail it to anyone; most of this of course is lost in the translation, as such an element in writing is impossible to replicate in another language. He drew most of his inspiration for the historical poems from the first and second centuries B.C. and the Hellinistic Era of Alexandria around and after the days of Alexander the Great. His love poems were entirely devoted to adult love between men; there is not a single mention of a woman as the subject of erotic love in his poems. The image of the kore, an erotic subject of other poets, is absent from his stanzas. Reference to women in Cavafy’s work is only about older, mature and gracious figures playing out their roles in the Hellinistic era or Byzantium’s golden age.
Cavafy wrote mostly in free verse although there were times when he used rhyme to emphasize irony; the number of syllables per verse varied from ten to seventeen.
Cavafy’s inspiration derives from many different subjects; in one of the well- known poems, Ithaka, he explores, like Odysseus on his return to his home island after the Trojan War, the pleasure and importance of the way to a goal rather than the goal itself, and shows that the process of achieving something is important because of all the experience it makes possible.
In the poem Waiting for the Barbarians we see the importance of the influence that people and events outside of the country may have in the lives of the inhabitants of a certain place and it can quite easily be related to today’s doctrine of “war on terror” after the attack of September, 2001 and the role that fear of the foreigner, or the enemy, plays in the decision making process of a nation. A parallel can be drawn between today’s “war on terror” and the final verses of the poem…
“And what are we to become without the barbarians?
These people were some kind of a solution.”

In the poem Thermopylae Cavafy explores the subject of duty, responsibility, and most importantly, the idea of paying the “debt”; he seems to believe in the philosophical principle of the Universal Balance which exists everywhere, and when that balance is disturbed by the actions of one man another person needs to reestablish it: in this case the poem refers to the treason by Ephialtes which disturbs that preexisting balance and which the leader of the 300 Lacedaimonians, Leonidas, tries to counter—balance by his act of self sacrifice. The crucifixion of Christ has the same philosophical base. Odusseus Elytis refers to the same subject in the Genesis of his Axion Esti (it is worthy) where he says that the Old Wise Creator prepared the four Great Voids on earth and in the body of man:

“…the void of Death for the Upcoming Child
the void of Killing for the Right Judgment
the void of Sacrifice for the Equal Retribution
the void of the Soul for the Responsibility of the Other…”

Isolation and the sense of enclosure unfolds in Cavafy’s poem “Walls” which is relevant to today as some countries tend to resort to it as a means of defense against foreign influences coming from the outside and changing the thinking of the people, but also as a reason for becoming self-sufficient and self-reliant.
There are a lot of satirical connotations and humor in some poems and one such poem stands out: Nero’s Deadline where the poet laughs at the way a person perceives their time on earth. The same subject is referred to by the better known Greek saying: “You like to make God laugh, go and tell Him your plans…”
The extent to which a politician or a system may stretch truth in order to achieve a goal and the axiom “history repeats itself” are adamantly present in Cavafy’s poetry as we see the travesty of events when presented to the public from an official position:
“…the gigantic lie of the palace—Antony triumphed in Greece.”
The lies a government may throw at people in order to deceive. Today’s “…war on terror…” is such a travesty and it resembles an umbrella harboring under it various means and purposes of deluding the populace; at other times this is a means of camouflaging the inability of the governing party to conduct themselves in a fair and balanced way.
Cavafy’s work was at times caustic and irony was used frequently to emphasize a point. Vagenas writes: “Cavafy is the only poet who uses irony as the main mechanism of poetic creativity. His precise dramatic as well as tragic irony is the element that makes his use of the language produce a deep poetic emotion, rendering the verbal sensualism unnecessary.”
Cavafy expresses views of his era looked at through the eyes of the Greek immigrant, or the Greek of the Diaspora. The survival of and adherence to Greek values is what Cavafy cares to preserve and his poetry reflects this by doing justice to his great wish that the Greek language might spread to the far ends of the Bactrian Lands. The heroic stubbornness that proudly said ‘No’ to convention and settling down, the pursuit of true life which carries on ceaselessly, dragging along mud and diamonds, mixing the old with the new, joining the yes with the no, opening new horizons at any moment, birthing new hopes and views at any second is the life Cavafy wanted to spread all over the known world.
Most reviewers and analysts of Cavafy’s work have pronounced him a homosexual although that may be taken with a grain of salt. The western commentaries clearly and as a matter of fact have concluded that he was
homosexual whereas some of the Greek commentators are reluctant to openly agree with that notion; In our view the author can only be classified this or that based on documented data such as pictures, or direct associations of the commentator with the author, and in this case there are no such data available. Yet when a poet writes so many erotic poems having as his subject young men of twenty to twenty nine years old and with not a single woman ever being referred to as a subject of erotic love, it is easy and understandable to assume that the person under discussion is a homosexual; yet there is another angle one may take: the angle of the alter ego that a writer creates in his work to compliment or better yet to refine his image in his own eyes before the eyes of the reading public, as in the case of Cavafy; In some of his personal writings we read:
“I have to put an end to this myself, by the first of April otherwise I won’t be able to travel. I’ll get sick and how am I to enjoy my voyage when I’m sick?”
“March 16th: Midnight. I succumbed again. Despair, despair, despair. There is no hope. Unless I end this by the 15th of April. God help me.”
In another note:
“I am tormented. I got up and I am writing now. What am I to do and
what is going to happen. What am I to do? Help. I am lost.”
In these personal notes of a despairing man who seeks help we see the distress of a person not because they react to their just concluded homosexual encounter but rather their despair in their self-consumed sexual satisfaction through masturbation and the guilt associated with it…Let us not forget that Cavafy grew up in an era of the Diaspora when the Greek Orthodox Church dominated the lives of the populace in such a strict way that any movement outside the dogmatic rules of Christian doctrine was considered a serious and unforgivable sin; I personally remember as a young lad reading the famous booklet “Holy Epistle” with its frightening images of brimstone and fire coming down from the heavens to sear the sinners who would commit any kind of sexual or other sin. It was quite purposefully given to me to read in my early teen years and it took decades before I came to the realization that I didn’t need this nonsense in my life. This was the world Cavafy grew up in and when he had his first chance of being on his own he made his best effort of rebellion against such suppressing doctrine in order to liberate himself from the pangs of church inflicted fear; when one looks at his life from this point of view one can simply see the reaction of a man expressed in a unique way directly opposed to the expected and well formatted way of the church.
Atanasio Cortato, Cavafy’s personal friend and confidant, writes:
“Cavafy’s homosexuality is questionable. One needs to apply a deep
and objective study on his life and perhaps conclude that Cavafy was not homosexual. None ever came along with concrete evidence for this and no scandal of any kind is attributed to him.”
This declaration is of double importance because it is the declaration of Cavafy’s personal friend who knew the poet well and who would have known of any scandal should there have been one in which the poet was involved. Yet there was no such scandal documented or told.
Another view expressed by Stratis Tsirkas and J.M. Hatzifotis was that
Cavafy’s passion was not his homosexuality but rather his alcoholism and his tendency to masturbation. The poet was a very shy person by nature, and although when his mood struck him was a very stimulating and entertaining host, it was impossible for him to proceed into a homosexual relationship. Under this lens his erotic poetry is nothing but his fantasizing of the unrealized…
George Seferis referring to Cavafy as the deceptive old man of the Alexandrian Sea, Proteus, who always changes appearance, says: “For this reason we have to be careful, and exercise caution, not to be seduced by our own tendencies or by taking as given his words and dialectic inventions based on their superficial sense.”
A different aspect of his erotic poems can be found when one sees the time and place in which the poet lived as an adult and on his own. We make this last comment because it is known that Cavafy lived with his mother until her death in 1899 and after that he moved in with his brother John until 1906 when John left for Cairo. At that time Cavafy moved in with his brother Paul until he also moved away to Paris. Then the poet started living on his own. Having to work for a living in such a polyethnic city as Alexandria where the influences of three continents mingled and at times collided and always being under the watchful eye of the all- powerful Greek Orthodox Church with its dogmatism and stubbornness, Cavafy, like any other man of letters, questioned a lot of what was going on around him.
One can easily theorize that all the eroticism and rebelliousness expressed by the young lovers of his poems are nothing but the reactions of a person who lived almost all his adult life with family members and who, in his new found freedom, rebelled against established values and questioned well positioned dogmatism. One can easily theorize that Cavafy fantasized about things he wished for rather than recording things he had experienced. From that point of view the eroticism of his poems can be seen as an expression of suppressed feelings he had for years, yet feelings he never got the courage to act upon.
Cavafy lived in the polyethnic city of Alexandria; he moved and
breathed around the Greek Community and a moral and law abiding way of life is clearly Greek in its essence. The law that applied to Greeks in Alexandria is that of France which is not much different than the Greek law yet different than the law applied to the locals. Therefore the homosexuality and lawlessness of some of his poetry has to do with the moral, communal and law abiding way of life of the Greek Community of Alexandrian society. Cavafy had a good knowledge of that and that knowledge guided him in such a way that his bolder and more daring poems which would have created an uproar in the established code of conduct of Alexandrian Greek Society were only released in 1920 when the poet had become very well-known and had carved a space in the creative society of his era. He was at that time established as a very successful poet and none dared dispute this or accuse him of anything.

~Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, BC, 2011

Kostis Palamas//Κωστής Παλαμάς

Kostis Palamas

Kostis Palamas (Greek: Κωστής Παλαμάς; 13 January 1859 – 27 February 1943) was a Greek poet who wrote the words to the Olympic Hymn. He was a central figure of the Greek literary generation of the 1880s and one of the cofounders of the so-called New Athenian School (or Palamian School, or Second Athenian School) along with Georgios Drosinis, Nikos Kampas, Ioanis Polemis.
Born in Patras, he received his primary and secondary education in Mesolonghi. In 1880s, he worked as a journalist. He published his first collection of verses, the “Songs of My Fatherland”, in 1886. He held an administrative post at the University of Athens between 1897 and 1926, and died during the German occupation of Greece during World War II. His funeral was a major event of the Greek resistance: the funerary poem composed and recited by fellow poet Angelos Sikelianos roused the mourners and culminated in an angry demonstration of a 100,000 people against Nazi occupation.
Palamas wrote the lyrics to the Olympic Hymn, composed by Spyridon Samaras. It was first performed at the 1896 Summer Olympics, the first modern Olympic Games. The Hymn was then shelved as each host city from then until the 1960 Winter Olympics commissioned an original piece for its edition of the Games, but the version by Samaras and Palamas was declared the official Olympic Anthem in 1958 and has been performed at each edition of the Games since the 1960 Winter Olympics.
The old administration building of the University of Athens, in downtown Athens, where his work office was located, is now dedicated to him as the “Kosti Palamas Building” and houses the “Greek Theater Museum”, as well as many temporary exhibitions.
He has been informally called the “national” poet of Greece and was closely associated with the struggle to rid Modern Greece of the “purist” language and with political liberalism. He dominated literary life for 30 or more years and greatly influenced the entire political-intellectual climate of his time. Romain Rolland considered him the greatest poet of Europe and he was twice nominated for the Nobel Prize for Literature but never received it. His most important poem, “The Twelve Lays of the Gypsy” (1907), is a poetical and philosophical journey. His “Gypsy” is a free-thinking, intellectual rebel, a Greek Gypsy in a post-classical, post-Byzantine Greek world, an explorer of work, love, art, country, history, religion and science, keenly aware of his roots and of the contradictions between his classical and Christian heritages.

Κωστής Παλαμάς

Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 13 Ιανουαρίου 1859 – Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943) ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με το Νίκο Καμπά και το Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής. Επίσης, είχε σπουδάσει και ως θεατρικός παραγωγός της ελληνικής λογοτεχνίας
Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου 1859 από γονείς που κατάγονταν από το Μεσολόγγι. Η οικογένεια του πατέρα του ήταν οικογένεια λογίων, με αξιόλογη πνευματική δραστηριότητα, και ασχολούμενων με τη θρησκεία. Ο προπάππος του Παναγιώτης Παλαμάς (1722-1803) είχε ιδρύσει στο Μεσολόγγι την περίφημη “Παλαμαία Σχολή” και ο παππούς του Ιωάννης είχε διδάξει στην Πατριαρχική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολης. Ο θείος του Ανδρέας Παλαμάς υπήρξε πρωτοψάλτης και υμνογράφος, τον οποίο ο Κωστής Παλαμάς αναφέρει στα “Διηγήματά” του (Β’ έκδοση, 1929, σελ. 200). Ο Μιχαήλ Ευσταθίου Παλαμάς (αδελφός του Ανδρέα) και ο Πανάρετος Παλαμάς ήταν ασκητές. Ο Δημήτριος Ι. Παλαμάς, επίσης θείος του Κωστή, ήταν ψάλτης και υμνογράφος στο Μεσολόγγι.
Όταν ο ποιητής ήταν 6 χρονών έχασε και τους δύο γονείς του σε διάστημα σαράντα ημερών (Δεκέμβριος 1864-Φεβρουάριος 1865). Στενοί συγγενείς ανέλαβαν τότε τα τρία παιδιά της οικογένειας, το μικρότερο αδερφό του η αδερφή της μητέρας του και εκείνον και το μεγαλύτερο αδερφό του ο θείος τους Δημήτριος Παλαμάς, που κατοικούσε στο Μεσολόγγι. Εκεί έζησε από το 1867 ως το 1875 σε ατμόσφαιρα μάλλον δυσάρεστη και καταθλιπτική, που ήταν φυσικό να επηρεάσει τον ευαίσθητο ψυχισμό του, όπως φαίνεται και από ποιήματα που αναφέρονται στην παιδική του ηλικία.
Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1875, όπου γράφτηκε στην Νομική Σχολή. Σύντομα όμως εγκατέλειψε τις σπουδές του αποφασισμένος να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Το πρώτο του ποίημα το είχε γράψει σε ηλικία 9 ετών, μιμούμενος τα πρότυπα της εποχής του, “ποίημα για γέλια”, όπως το χαρακτήρισε αργότερα ο ίδιος. Η αρχή του ποιήματος εκείνου ήταν: “Σ΄ αγαπώ εφώνησα, / κι εσύ μ΄ αστράπτον βλέμμα /Μη – μ΄ απεκρίθης – μη θνητέ, / τολμήσης να μιάνης / δια της παρουσίας σου / τας ώρας τας ωραίας / που έζησα στον κόσμον /…”.
Από το 1875 δημοσίευε σε εφημερίδες και περιοδικά διάφορα ποιήματα και το 1876 υπέβαλε στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό την ποιητική συλλογή Ερώτων Έπη, σε καθαρεύουσα, με σαφείς τις επιρροές της Α’ Αθηναϊκής Σχολής. Η συλλογή απορρίφθηκε με το χαρακτηρισμό “λογιωτάτου γραμματικού ψυχρότατα στιχουργικά γυμνάσματα”. Η πρώτη του αυτοτελής έκδοση ήταν το 1878 το ποίημα “Μεσολόγγι”. Από το 1898 εκείνος και οι δύο φίλοι και συμφοιτητές του Νίκος Καμπάς (με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο) και Γεώργιος Δροσίνης άρχισαν να συνεργάζονται με τις πολιτικές-σατιρικές εφημερίδες “Ραμπαγάς” και “Μη χάνεσαι”. Οι τρεις φίλοι είχαν συνειδητοποιήσει την παρακμή του αθηναϊκού ρομαντισμού και με το έργο τους παρουσίαζαν μια νέα ποιητική πρόταση, η οποία βέβαια ενόχλησε τους παλαιότερους ποιητές, που τους αποκαλούσαν περιφρονητικά “παιδαρέλια” ή ποιητές της “Νέας Σχολής”.
Το 1886 δημοσιεύτηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή Τραγούδια της Πατρίδος μου στη δημοτική γλώσσα, η οποία εναρμονίζεται απόλυτα με το κλίμα της Νέας Αθηναϊκής Σχολής. Το 1887 παντρεύτηκε τη συμπατριώτισσά του Μαρία Βάλβη, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά, μεταξύ των οποίων και ο Λέανδρος Παλαμάς. το 1889 δημοσιεύτηκε ο Ύμνος εις την Αθηνάν, αφιερωμένος στη γυναίκα του, για τον οποίο βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό την ίδια χρονιά. Ένδειξη της καθιέρωσής του ως ποιητή ήταν η ανάθεση της σύνθεσης του Ύμνου των Ολυμπιακών Αγώνων, το 1896. Το 1898, μετά το θάνατο του γιου του Άλκη σε ηλικία τεσσάρων ετών, δημοσίευσε την ποιητική σύνθεση “Ο Τάφος”. Το 1897 διορίστηκε γραμματέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ’ όπου αποχώρησε το 1928. Από την ίδια χρονιά (1897) άρχισε να δημοσιεύει τις σημαντικότερες ποιητικές του συλλογές και συνθέσεις, όπως οι “Ίαμβοι και Ανάπαιστοι” (1897), “Ασάλευτη Ζωή” (1904), “ο Δωδεκάλογος του Γύφτου” (1907), “Η Φλογέρα του Βασιλιά” (1910). Το 1918 του απονεμήθηκε το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ από το 1926 αποτέλεσε βασικό μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών, της οποίας έγινε πρόεδρος το 1930.
Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Κωστής Παλαμάς μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους διανοούμενους ολόκληρου του κόσμου, με την οποία αφενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.
Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943 έπειτα από σοβαρή ασθένεια, 40 ημέρες μετά το θάνατο της συζύγου του (τον οποίο δεν είχε πληροφορηθεί επειδή και η δική του υγεία ήταν σε κρίσιμη κατάσταση). Η κηδεία του έμεινε ιστορική, καθώς μπροστά σε έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές, χιλιάδες κόσμου τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία, στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο.

Η οικία του Παλαμά στην Πάτρα σώζεται ως σήμερα στην οδό Κορίνθου 241. Τρία χρόνια πριν τη γέννηση του Παλαμά στο ίδιο σπίτι γεννήθηκε η μεγάλη Ιταλίδα πεζογράφος Ματθίλδη Σεράο.
Ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 14 φορές (1926, 1927, 1928, 1929, 1930, 1931, 1932, 1933, 1934, 1935, 1936, 1937, 1938 και 1940).[3] Ανάμεσα σε αυτούς που πρότειναν τον Παλαμά για το βραβείο υπήρξε και ο νικητής του 1916 Καρλ Γκούσταφ Βέρνερ φον Χάιντενσταμ, ο οποίος πρότεινε τον Παλαμά τρεις φορές (1928, 1930 και 1935).[4]
Σήμερα “τιμής ένεκεν” φέρεται αφιερωμένη στο όνομά του μεγάλη αίθουσα εκθέσεων του πολυχώρου Τεχνόπολις στην Αθήνα.
Ο Παλαμάς ήταν ένας από τους πολυγραφότερους Έλληνες λογοτέχνες και πνευματικούς ανθρώπους. Δημοσίευσε συνολικά σαράντα ποιητικές συλλογές, καθώς και θεατρικά έργα, κριτικά και ιστορικά δοκίμια, συγκριτικές μελέτες και βιβλιοκριτικές. Την επιμέλεια της επανέκδοσης των έργων του μετά το θάνατό του ανέλαβε ο γιος του Λέανδρος Παλαμάς επίσης ποιητής και κριτικός της λογοτεχνίας.

Ποιητικό έργο

Το ποιητικό του έργο είναι μεγάλο σε έκταση και σε σημασία και είχε τεράστια απήχηση στην εποχή του. Διαμετρικά αντίθετες πολιτικές και πνευματικές προσωπικότητες, όπως ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και ο Νίκος Ζαχαριάδης αισθάνθηκαν την ανάγκη να τοποθετηθούν απέναντι στο Δωδεκάλογο του Γύφτου. Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει πει ότι ο Παλαμάς είχε μεγαλύτερη επιρροή από 10 Πρωθυπουργούς. Το ενδιαφέρον για το έργο του μειώθηκε στη μεταπολεμική Ελλάδα, όταν επεκράτησαν διαφορετικά αισθητικά ρεύματα ενώ υποχώρησε και το ενδιαφέρον για την ποίηση γενικότερα.
Οι δύο πρώτες του συλλογές, Τραγούδια της πατρίδος μου και Τα μάτια της ψυχής μου είχαν ακόμα απηχήσεις του ρομαντισμού της Α’ Αθηναϊκής Σχολής και κάποια κατάλοιπα καθαρεύουσας. Η πρώτη σημαντική στάση στο έργο του ήταν η συλλογή Ίαμβοι και Ανάπαιστοι (1897), κυρίως για την ανανεωμένη μετρική της, με την εναλλαγή ιαμβικού και αναπαιστικού ρυθμού (ο ίδιος επισήμανε ότι παρακινήθηκε από την μετρική του Κάλβου), αλλά και για την εκφραστική λιτότητα και σαφήνεια. Το επόμενο έργο του, ο Τάφος (1898), αποτελείται από ποιήματα – μοιρολόγια για τον θάνατο του γιου του Άλκη. Η πρώτη περίοδος της δημιουργίας του κλείνει με την συλλογή Ασάλευτη Ζωή (1904), η οποία περιέχει υλικό από όλα τα προηγούμενα χρόνια της δράσης του. Κεντρική θέση στη συλλογή έχουν τα ποιήματα Η Φοινικιά (αναγνωρίζεται ως το καλύτερο ίσως έργο του), Ασκραίος και Αλυσίδες (συναποτελούν την ενότητα “Μεγάλα οράματα”) και η ενότητα σονέτων Πατρίδες.
Η κορυφαία έκφραση της “λυρικής σκέψης” του Παλαμά είναι Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907). Στο πνευματικό του ταξίδι ο Γύφτος θα γκρεμίσει και θα ξαναχτίσει τον κόσμον όλο. Θα απαρνηθεί τη δουλειά, την αγάπη, τη θρησκεία, την αρχαιότητα, το βυζάντιο και όλες τις πατρίδες, αλλά και θα τα αναστήσει όλα μέσα από την Τέχνη, μαζί και τη μεγάλη χίμαιρα της εποχής, τη Μεγάλη Ιδέα. Θα υμνήσει τον ελεύθερο λαό του, αλλά θα τραγουδήσει και έναν νιτσεϊκό αδάκρυτο ήρωα. Θα καταλήξει προσκυνώντας τη Φύση και την Επιστήμη.
‘Η Φλογέρα του βασιλιά (1910) διαδραματίζεται στο Βυζάντιο και αφηγείται το ταξίδι του Βασίλειου Β’ (“Βουλγαροκτόνου”) στην Αθήνα. Κεντρικό σημείο του έργου είναι το προσκύνημα του αυτοκράτορα στον Παρθενώνα, που έχει γίνει ναός της Παναγίας. Αυτό συμβολίζει για τον ποιητή τη σύνθεση και την ενότητα όλης της ιστορίας του Ελληνισμού, αρχαίας, βυζαντινής και σύγχρονης. Η έμπνευση της Φλογέρας του Βασιλιά είναι αποτέλεσμα και του ανανεωμένου τότε ενδιαφέροντος για το Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αλλά κυρίως του Μακεδονικού Αγώνα.
Μετά τις μεγάλες συνθέσεις επανήλθε σε μικρότερες λυρικές φόρμες με τις συλλογές Οι καημοί της Λιμνοθάλασσας και Η Πολιτεία και η Μοναξιά (1912), μαζί με τις οποίες εξέδωσε και τα σατιρικά ποιήματά του (Σατιρικά γυμνάσματα). Στις επόμενες συλλογές του γενικά δεν παρουσιάστηκε κάτι νέο στην ποιητική του εξέλιξη, παρά μόνο στις τελευταίες, Ο κύκλος των τετράστιχων (1929) και Οι νύχτες του Φήμιου(1935) αποτελούνται αποκλειστικά από σύντομα τετράστιχα ποιήματα.

Η σχέση με το δημοτικισμό

Η εποχή της εμφάνισης του Κωστή Παλαμά, αλλά και των άλλων ποιητών της Νέας Αθηναϊκής Σχολής συνέπεσε με την έξαρση του προβληματισμού για το γλωσσικό ζήτημα. Το 1888 εκδόθηκε το Ταξίδι μου του Ψυχάρη, ενώ είχε προηγηθεί η διαμάχη Κωνσταντίνου Κόντου- Δημ. Βερναρδάκη, το 1882. Ενώ σταδιακά στην ποίηση η δημοτική καθιερώθηκε (με τη συμβολή και των ποιητών της Νέας Αθηναϊκής Σχολής), στην πεζογραφία (και φυσικά στον επίσημο λόγο) επικρατούσε η καθαρεύουσα. Ο Παλαμάς, υποστηρικτής της δημοτικής, υποδέχθηκε με ευνοϊκή κριτική το Ταξίδι μου. Μια μόλις μέρα αφ’ ότου το διάβασε, έγραψε το άρθρο “Το επαναστατικόν βιβλίον του κ. Ψυχάρη” εκφράζοντας ενθουσιώδεις κρίσεις, χωρίς βέβαια να παραλείψει να επισημάνει και τις ακρότητες του συγγραφέα. Η υποστήριξή του προς όλες τις προσπάθειες καθιέρωσης της δημοτικής ήταν συνεχής και έμπρακτη. Συνεργαζόταν με το περιοδικό-όργανο του δημοτικισμού Ο Νουμάς από το πρώτο κιόλας τεύχος και στη δημοτική έγραψε όχι μόνο τα ποιήματα αλλά και τα (λίγα) διηγήματά του.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ενώ στο λογοτεχνικό (και αργότερα και στο κριτικό) έργο χρησιμοποιούσε τη δημοτική, ως Γραμματέας του Πανεπιστημίου ήταν υποχρεωμένος να συντάσσει τα επίσημα έγγραφα σε αυστηρή καθαρεύουσα. Όπως ανέφερε ο ίδιος σε επιστολή του, στην φιλολογική του εργασία ήταν “μαλλιαρός” και στην υπηρεσία του “αττικιστής απ’ την κορφή ως τα νύχια”. Η επίσημη θέση του, όπως ήταν φυσικό, δύσκολα μπορούσε να συνδυαστεί με την υποστήριξη στο δημοτικισμό. Βρέθηκε πολλές φορές στο επίκεντρο επιθέσεων, ειδικά κατά τα “Ευαγγελικά” (1901) και τα “Ορεστειακά” (1903). Παρά ταύτα ο ίδιος δε δίστασε να δηλώσει δημοσίως ότι ο δημοτικισμός ήταν η αρετή του (1908).

Ποιητικό έργο

Τραγούδια της πατρίδος μου (1886)
Ύμνος εις την Αθηνάν (1889)
Τα μάτια της ψυχής μου (1892)
Ίαμβοι και ανάπαιστοι (1897)
Ο Τάφος (1898)
Οι χαιρετισμοί της Ηλιογέννητης (1900)
Η ασάλευτη ζωή (1904)
Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907)
Η φλογέρα του Βασιλιά (1910)
Οι καημοί της λιμνοθάλασσας (1912)
Σατιρικά Γυμνάσματα (1912)
Η πολιτεία και η μοναξιά (1912)
Βωμοί (1915)
Τα παράκαιρα (1919)
Τα δεκατετράστιχα (1919)
Οι πεντασύλλαβοι και Τα παθητικά κρυφομιλήματα- Οι λύκοι- Δυο λουλούδια από τα ξένα (1925)
Δειλοί και σκληροί στίχοι (1928)
Ο κύκλος των τετράστιχων (1929)
Περάσματα και χαιρετισμοί (1931
Οι νύχτες του Φήμιου (1935)
Βραδινή φωτιά (1944, μεταθανάτια έκδοση επιμελημένη από τον γιό του Λέανδρο)
Η Κασσιανή

http://www.wikipedia.org

Hedonism

A fleshless string of beads made of songs
I haven’t given you today
with the spells and games of a charmer
I’ll cloy you, my love.

Naked. And like a vine I’ll climb
to taste your body that devours me
the tender hairs of your mound
with my fingers I’ll conflagrate

wine that enraptures and milk that soothes
to sleep drop by drop I’ll bring
to moisten you with all my body

and on your white sculptured legs
two vases that drive me crazy
my honey like a maniac, at last, I’ll ejaculate.

Ἡδονισμός
Ἀπὸ τραγούδια ἒν᾿ ἄυλο κομπολόϊ
σ᾿ ἐσὲ δεν ἦρθα σήμερα να δώσω.
Με τα παιγνίδια ἐγὼ θα σε λιγώσω
και με τα ξόρκια, ἀγάπη μου, ἑνὸς γόη.

Γυμνοί. Και σαν κισσὸς θα σκαρφαλώσω
για να φάω το κορμί σου που με τρώει.
Του λαγκαδιοῦ σου τη δροσάτη χλόη
με το χέρι θρασὰ θα την πυρώσω.

Το κρασὶ που ξανάφτει και το γάλα
που κοιμίζει, θα φέρω στάλα-στάλα,
μ᾿ ὅλο μου τὸ κορμί, νὰ σὲ ποτίσω.

Και στα πόδια σου τ᾿ ἀσπροσκαλισμένα,
δύο βάζα που μου παίρνουνε τα φρένα,
στερνὴ μανία το μέλι μου θα χύσω.

Humility

It is my pride to stand before you
naked; down with my pride!
I bring my soul to you, a tender flower
my thought I bring to you, my orphanhood
I bring to you my love, my poverty.
I came wishing to be caught in the net of your lust.

I bring to you the mirror that reflects
all the sunsets and all the stars
as you wish them, as your desire commands
smash it to pieces with your golden hands.

To the lands of immenseness: dreamy
voyages, wishes for a safe trip…instead
of these the earth I want that I’m stepped on
by your beloved tender soles.

Ταπείνωση
Η περηφάνια μου εἶναι να σταθῶ
γυμνὸς μπροστά σου· κάτου η περηφάνια!
Σου φέρνω την ψυχή μου, ἀστάλωτον ἀνθὸ
τη σκέψη μου σου φέρνω, την ὀρφάνια,
σου φέρνω την ἀγάπη μου, τη φτώχια.
Ἦρθα, και θέλω να δεθῶ στου πόθου σου τα βρόχια.

Σου φέρνω το γυαλὶ που καθρεφτίζει
του ἡλιοῦ τα γέρματα ὅλα, ὅλα τ᾿ ἀστέρια·
ὅπως σ᾿ ἀρέσει κ᾿ η ὄρεξή σου ὅπως ὁρίζει,
σύντριψέ το με τα χρυσά σου χέρια.

Στη χώρα των ἀπέραντων ὀνειρευτὰ
ταξίδια, εὐτυχισμένα κατευόδια…
Κάλλιο ἀπὸ σας ἔχω τη γη που με πατᾶν τα λατρευτά,
τα πλαστικά σου πόδια…

~Κωστή Παλαμά, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

Pablo Neruda-The Heights of Macchu Picchu

Pablo Neruda
Born Ricardo Eliecer Neftalí Reyes Basoalto in the town of Parral in southern Chile on July 12, 1904, Pablo Neruda led a life charged with poetic and political activity. In 1923 he sold all of his possessions to finance the publication of his first book, Crepusculario (“Twilight”). He published the volume under the pseudonym “Pablo Neruda” to avoid conflict with his family, who disapproved of his occupation. The following year, he found a publisher for Veinte poemas de amor y una cancion desesperada (“Twenty Love Poems and a Song of Despair”). The book made a celebrity of Neruda, who gave up his studies at the age of twenty to devote himself to his craft.
In 1927, Neruda began his long career as a diplomat in the Latin American tradition of honoring poets with diplomatic assignments. After serving as honorary consul in Burma, Neruda was named Chilean consul in Buenos Aires, Argentina, in 1933. While there, he began a friendship with the visiting Spanish poet Federico García Lorca. After transferring to Madrid later that year, Neruda also met Spanish writer Manuel Altolaguirre. Together the two men founded a literary review called Caballo verde para la poesîa in 1935. The outbreak of the Spanish Civil War in 1936 interrupted Neruda’s poetic and political development. He chronicled the horrendous years which included the execution of García Lorca in Espana en el corazon (1937), published from the war front. Neruda’s outspoken sympathy for the loyalist cause during the Spanish Civil War led to his recall from Madrid in 1937. He then moved to Paris and helped settle Spanish republican refugees in Chile.
Neruda returned to Chile in 1938 where he renewed his political activity and wrote prolifically. Named Chilean Consul to Mexico in 1939, Neruda left Chile again for four years. Upon returning to Chile in 1943, he was elected to the Senate and joined the Communist Party. When the Chilean government moved to the right, they declared communism illegal and expelled Neruda from the Senate. He went into hiding. During those years he wrote and published Canto general (1950).
In 1952 the government withdrew the order to arrest leftist writers and political figures, and Neruda returned to Chile and married Matilde Urrutia, his third wife (his first two marriages, to Maria Antonieta Haagenar Vogelzang and Delia del Carril, both ended in divorce). For the next twenty-one years, he continued a career that integrated private and public concerns and became known as the people’s poet. During this time, Neruda received numerous prestigious awards, including the International Peace Prize in 1950, the Lenin Peace Prize and the Stalin Peace Prize in 1953, and the Nobel Prize for Literature in 1971.
Diagnosed with cancer while serving a two-year term as ambassador to France, Neruda resigned his position, ending his diplomatic career. On September 23, 1973, just twelve days after the defeat of Chile’s democratic regime, the man widely regarded as the greatest Latin American poet since Darío died in Santiago, Chile.
THE HEIGHTS OF MACCHU PICCHU — A CRITIQUE

Around the middle of his poetic life Neruda published the book “The Heights of Macchou Picchou” after he travelled to the site in the fall of 1943. The book was written two years later and consists of a realization and response to his personal experience. His translator, Nathaniel Tarn, quite eloquently writes about Neruda’s trip to the site: “When Neruda does reach Macchou Picchou, its heights turn out to be the place from which all else makes sense, including the poet’s continent and by extension the life of the poet past and present.”
The book consists of only twelve poems and the name of the site appears in the sixth poem while the first five refer to the poet’s life in search for meaning and scope, in search for a focus. From the 6th poem on Neruda tries to grasp the meaning of his emotional response to what he saw and felt when he visited this beautiful city in the sky.
Everything Neruda has written up to this point starts making sense and the first five poems are almost a survey of the different moods, settings, environments, which are weaved into the complex fabric of this short book.
When Neruda stands on top of the world in Macchou Picchou the natural and human elements became of most importance to him as he sees down below the masses going about their everyday affairs ignorant of the greatness that exists up there. Neruda comes to bring all this greatness to the level of the populace down below the heights of Macchu Picchu sometimes with simple words and at other times with the symbolism he uses to clarify and underscore that everything is meaningful and important in this world including his own pilgrimage there.
The elements of earth, sky, air, the fecund cycle of the four seasons and the natural renewal, the sexual love, the irresistible Death the humiliating daily affairs of the people, the humdrum life, as he calls it are the subjects of the first five poems of the book; the battle of the transience of human life against the undefeated time (Chronos) are images profoundly disturbing to him. He searches for an answer a way out of this transient existence which he finally discovers it in Macchou Picchou.

 

From air to air, like an empty net,
dredging through streets and ambient atmosphere, I came
lavish, at autumn’s coronation, with the leaves’
proffer of currency and — between spring and wheat ears —
that which a boundless love, caught in a gauntlet fall,
grants us like a long-fingered moon.

 

The first poem starts with the image of the empty net dredging through streets but getting nothing important while the pneuma oversees the chaos: logos over the void and the poet calls upon the unwritten word to the rescue. In the second poem we deal with the contrast between the natural renewal and man who grinds things down to the level of his impoverished self: everything in nature defines its purpose by its deed albeit man who crumples the petal of light

 

Flower to flower delivers us its seed
and rock maintains its blossom broadcast
in a bruised garment of diamond and sand
yet man crumples the petal of the light he skins
from the predetermined sources of the sea
and drills the pulsing metal in his hands.
In the third poem we read

 

Being like maize grains fell
in the inexhaustible store of lost deeds, shoddy
occurrences, from nine to five, to six,
and not one death but many came to each
each day a little death: dust, maggot, lamp…

 

Images and works that go around the modern way of life, man walking as if in a maze accomplishing nothing of value: the indifferent reality of everyday chores consuming his soul and leaving nothing of value behind while the fourth poem turns its direction into the poet and his love for the people but he realizes he can’t help them as long as they still work for their “daily death”; even the poet is unable to help man unless he finds a purpose in heights and vast structures of wind and snowdrift

 

Irresistible death invited me many times:
it was like salt oculted in the waves
and what its invisible fragrance suggested
was fragments of wrecks and heights
or vast structures of wind and snowdrift

 

The fifth poem defines this kind of death with surrealistic images leaving a final vision of modern life with nothing in its wounds “save wind in gusts” to chill one’s “cold interstices of soul” and this is the lowest level of the sequence.

 

It was not you, grave death, raptor of iron plumage
that the drab tenant of such lodgings carried
mixed with its gobbled rations under hollow skin —
rather: a trodden tendril of old rope,
the atom of courage that gave way
or some harsh dew never distilled to sweat.

 

From the beginning of the 6th poem the book begins to rise as Neruda climbs upward in space toward the Macchou Picchou where he declares: Here “two lineages that had run parallel” meet and fuse. The line behind small men and petty deaths and the line of permanence behind the recurring fertility of nature have been produced into the past, as it were, until they paradoxically met at one still point which “was the habitation … is the site” resembling the “still point of the turning world” where “past and future are gathered” Macchou Picchou is that point.

 

Then up the ladder of the earth I climbed
through the barbed jungle’s thickets
until I reached you Macchu Picchu

 

What is most intriguing is that Neruda, after he visits the site, he sees the world from the perspective of the collective. The numerous people who worked to build this city on top of the mountain, he sees them in their huge number, most likely slave labor, most world famous sites were built by slave labor, and he assimilates with them and he tries to represent them, to help them, short of speak, he tries to find a justification for their struggle … and the answer to this is Neruda’s effort to pass them into immortality by writing and telling the world about them and by presenting their great achievement to the world looked through the poet’s lens.

 

Tall city of stepped stone,
home at long last of whatever earth
had never hidden in her sleeping clothes

 

From the sixth poem and on the site and the people who fought to have it built is Neruda’s focus. In them he sees the multitude of Chilean people and in general the multitudes of South American people taken advantage by the multinationals with the influence of their power based on the material world and he tries to stand by these citadel builders with the only tools he has at his disposal: his pen and his marvelous creative power: His Poetry.

 

In you two lineages that had run parallel
met where the cradle both of man and light
rocked in a wind of thorns.

Mother of stone and sperm of condors.

 

However Neruda’s journey doesn’t end at this point. The journey backward in time and upward in space was an exploration in which the poet learned-more by means of feeling than by means of thought-to see new facets of the truth, both about himself and about the nature of human life. There isn’t only death in this city. “There is life in the stone after so many lives” and this discovery goes onto to the next two poems.

 

You dead of a common abyss, shades of one ravine —
the deepest — as if to match
the compass of your magnitude,
this is how it came, the true, the most consuming death:
from perforated rocks,
from crimson cornices,
and cataracting aqueducts
you plummeted like an autumn
into a single death.

 

He says in the seventh poem which is the hymn to what remains when everything else vanishes through time, what endures time opposite what withers. A hymn that extols these men who constructed this citadel working under the harshest conditions only to defeat Hades with their extraordinary accomplishment of the everlasting rose, the chalice raised by their hands

Poem VIII is but an invocation of surging nature and the pre-Colombian man fused into the warm instinctive love which is summoned from the past in order to transfuse the present and embrace the future: Images of time before the Europeans civilizers and he calls American love
to kiss these stones with him

 

Come up with me, American love.

Kiss these secret stones with me.
The torrential silver of the Urubamba
makes the pollen fly to its golden cup
The hollow of the bindweed’s maze
the petrified plant, the inflexible garland,
soar above the silence of these mountain coffers.

 

in poem IX he writes

 

Interstellar eagle, vine-in-a-mist.
Forsaken bastion, blind scimitar.
Orion belt, ceremonial bread.
Torrential stairway, immeasurable eyelid.
Triangular tunic, pollen of stone.
Granite lamp, bread of stone.
Mineral snake, rose of stone

 

which is a solemn and incantatory chant made up of units based on interlocking metaphors with the phrase ‘de piedra’ meaning ‘the stone’ recurring as if in a litany: what else can it be when stones are put atop stones to create this chalice in space and time; a chalice leading to the final lines and back to the multitude who built the citadel and the one-way thrust of man-slaying time. and in the tenth poem Neruda questions where man was when this great citadel was built. Was he a free man or was he a slave? Most likely they were all slaves, and Neruda wonders…if built by slaves in what condition did they live? His endless concern with human condition is adamant in this poem.

 

Stone within stone, and man, where was he?
Air within air, and man, where was he?
Time within time, and man, where was he?
were you also the shattered fragment
of indecision, of hollow eagle
which, through the streets of today, in the old tracks,
through the leaves of accumulated autumns
goes pounding at the soul into the tomb?

 

Poem XI deals with the ‘old and unremembered human heart’ until it strikes the ‘hypotenuce of hair-shirt and salt blood’ implied by each right angle of the ruins. Here he names all the workers ‘his brothers’ he assimilates with them, he becomes them, this is his way of fusing himself into their struggles to build the famous citadel. Neruda builds this citadel along with his compatriots, his comrades, he becomes their sweat and blood. He becomes THEM.

 

Through a confusion of splendor
through a night made of stone let me plunge my hand
and move to beat in me a bird held for a thousand years,
the old and unremembered human heart!
Today let me forget this happiness, wider than all the sea
because man is wider than all the sea and her necklace of islands
and we must fall into him as down a well to clamber back with
branches of secret water, recondite truths.

 

In poem XII Neruda finally reaches what matters to him: he compares and sees the similarities between the lives of these people and his own life, he feels that he identities with these men; he knows them as his own people; he wants to become them by telling their story to the world. He’s of the same blood; he’s a man in their likeness; he’s a human being like them and nothing more.

 

Arise to birth with me, my brother.
Give me your hand out of the depths
sown by your sorrows.
You will not return from these stone fastnesses.
You will not emerge from subterranean time.
Your rasping voice will not come back
nor your pierced eyes rise from their sockets.

 

And he includes them in his poems, in his voice, in his creative work, I come to speak for your dead mouths and he concludes with

 

Come quickly to my veins and to my mouth.
Speak through my speech, and through my blood.

 

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

Ο Πάμπλο Νερούδα, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεφταλί Ρικάρδο Ρέγιες Μπασοάλτο (12 Ιουλίου 1904-23 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα στη Λατινική Αμερική[1]. Του απονεμήθηκε το 1971 το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικό μανιφέστο. Τον Απρίλιο του 2013, ακριβώς 40 χρόνια μετά το θάνατό του, άρχισε η εκταφή του πτώματός του, με σκοπό να διακριβωθεί αν ο Νερούδα είχε πέσει θύμα δολοφονικής επίθεσης (δηλητηρίαση) από πράκτορες του δικτατορικού καθεστώτος.
Γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου του 1904, στην πόλη Παράλ της Χιλής. Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση ένα μήνα μετά τη γέννησή του κι έτσι ο πατέρας του, Χοσέ, σιδηροδρομικός υπάλληλος, μετακόμισε στην πόλη Τεμούκο, όπου ξαναπαντρεύτηκε.
Ξεκίνησε να γράφει ποίηση σε ηλικία 10 ετών, αλλά ο πατέρας του τον αποθάρρυνε κι έτσι άρχισε να υπογράφει τα έργα του το 1946 με το ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούντα, υιοθετώντας το επώνυμο του γνωστού Τσέχου συγγραφέα και ποιητή Γιαν Νερούντα. Το μικρό του όνομα εικάζεται ότι το πήρε από το Γάλλο ποιητή Πωλ Βερλαίν.
Το 1921 μετακόμισε στην πρωτεύουσα, Σαντιάγο, για να σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία. Κατά το διάστημα των σπουδών του, εξέδωσε δυο ποιητικές συλλογές: Crepusculario (1923) και Veinte poemas de amor y una cancion desesperada (Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο άσμα, 1924), συλλογή για την οποία έγινε περισσότερο γνωστός. Διαπιστώνοντας ότι τα έσοδά του από τα εκδιδόμενα έργα του δεν του αρκούσαν, αποφάσισε να μπει στο Διπλωματικό Σώμα, κάνοντας έτσι πολυάριθμα ταξίδια ανά τον κόσμο από το 1927 ως το 1935, ως πρόξενος στη Βιρμανία, στην Κεϋλάνη, στην Ιάβα, στη Σιγκαπούρη, στο Μπουένος Άιρες, στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη.
Στην Ιάβα γνώρισε και παντρεύτηκε την Ολλανδέζα Μαρύκα Αντονιέτα Χάγκενααρ Βόγκελζανγκ, με την οποία χώρισε μετά από έξι χρόνια, κατά τη θητεία του στην Ισπανία. Εκεί, ερωτική του σύντροφος και μετέπειτα δεύτερη σύζυγός του υπήρξε επί δεκαέξι χρόνια η Αργεντίνα Δέλια ντελ Καρρίλ, είκοσι χρόνια μεγαλύτερή του.
Η εμπειρία του από τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων στην Ασία, τα καταπιεστικά καθεστώτα και η φιλία του με το Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα τον οδήγησαν ακόμη πιο κοντά στον κομμουνισμό. Τα έργα του άρχισαν να γίνονται πιο πολιτικοποιημένα, με αποκορύφωμα το Κάντο Χενεράλ, το οποίο έχει μελοποιηθεί από το συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Όταν ο Πρόεδρος Γκονσάλες Βιδέλα απαγόρευσε τον κομουνισμό στη Χιλή, βγήκε ένταλμα σύλληψης εις βάρος του. Για τέσσερις μήνες κρυβόταν στο υπόγειο κατοικίας στην πόλη Βαλπαραΐσο, αλλά κατάφερε να διαφύγει στην Αργεντινή και από εκεί στην Ευρώπη, όπου έζησε εξόριστος από το 1948 ως το 1952. Ανάμεσα στα μέρη που έζησε ήταν και το νησί Κάπρι της νότιας Ιταλίας, γεγονός από το οποίο είναι εμπνευσμένη η ταινία «Ο ταχυδρόμος»[3].
Κατά την εξορία του, γνώρισε και ανέπτυξε ερωτική σχέση με τη Χιλιανή τραγουδίστρια Ματίλντε Ουρρούτια, η οποία αποτέλεσε τη “μούσα” του για τα έργα του. Μετά το τέλος της δικτατορίας επέστρεψε στη Χιλή, αφού είχε γίνει πλέον διάσημος παγκοσμίως από τα ποιήματά του. Μετά το δεύτερο διαζύγιό του, παντρεύτηκε τελικά με την Ουρρούτια το 1966.
Το 1971, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο παρέλαβε όντας άρρωστος από καρκίνο. Βοήθησε το Σαλβαδόρ Αγιέντε στην προεκλογική του εκστρατεία, αλλά πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγο μετά τη δολοφονία του Αγιέντε από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ. Ο Πινοσέτ απαγόρευσε να γίνει δημόσιο γεγονός η κηδεία του Νερούντα, ωστόσο το πλήθος αψήφησε τη φρουρά και κατέκλυσε τους δρόμους, μετατρέποντας την κηδεία στην πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Το στρατιωτικό καθεστώς μέχρι το 1990 είχε απαγορεύσει τα έργα του ποιητή.

“ΤΑ ΥΨΗ ΤΟΥ ΜΑΤΣΟΥ ΠΙΤΣΟΥ” — ΑΝΑΛΥΣΗ

Γύρω στη μέση της ποιητικής του δημιουργίας ο Πάμπλο Νερούδα έκδοσε τη συλλογή “Tα Ύψη του Μάτσου Πίτσου” χώρος που είχε επισκευθεί δύο χρόνια πριν το φθινόπωρο του 1943. Το μικρό αυτό βιβλίο αποτελείται από μόνο δώδεκα ποιήματα και είναι η αντίδρασή του για την εμπειρία που βίωσε στην κορφή του παλατιού των Ίνκας. Όταν ο Νερούδα έφτασε στο Μάτσου Πίτσου, διαπίστωσε ότι χώρος πήρε τη μορφή από την οποία όλα τα υπόλοιπα στη ζωή του απόκτησαν νόημα συμπεριλαμβανομένης όλης της ηπείρου απ’ όπου κατάγεται ο ποιητής και κατ’ επέκταση η ζωή του που πέρασε αυτή που ζεί τώρα αλλά και η μελλοντική.

Το όνομα του χώρου παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο έκτο ποίημα. Τα πέντα πρώτα αναφέρονται στη ζωή του ποιητή όταν έψαχνε για κάποιο νόημα στη ζωή του και κάτι στο οποίο να εστιαστεί. Απ’ το έκτο ποίημα και μετά ο Νερούδα προσπαθεί να πιάσει το νόημα της συναισθηματικής του αντίδρασης στο τί αντίκρυσε και στο τί ένιωσε όταν επισκεύτηκε την ουράνια πόλη.

Ό,τι έχει γράψει ως τώρα ξαφνικά παίρνει νόημα και όσα παλαιώτερα του φαίνονταν αταίριαστα τώρα, μετά την επίσκεψή του στο Μάτσου Πίτσου, όλα αποκτούν σημασία και έχουν κάποια αδιάσπαστη σχέση με όλη του τη ζωή έως τώρα ακόμα και με τα μέλλοντά του χρόνια. Τα πρώτα πέντε ποιήματα αποτελούν μια γενική επισκόπηση της διάθεσης του ποιητή, του περιβάλοντος μέσα στο οποίο ζει, την ένταξή τους στο χώρο με εικόνες που υφαίνονται σ’ ένα περίπλοκο υφάδι του μικρού αυτού σε έκταση βιβλίου.

Κι ο λόγος είναι γιατί όταν στέκεται πάνω στην κορφή του κόσμου στο Μάτσου Πίτσου όχι μόνο τα στοιχεία της φύσης αλλά και ο άνθρωπος αποκτούν μια υπέρτατη σπουδαιότητα καθώς ατενίζει προς τα κάτω τις μάζες να πηγαινοέρχονται για τα καθημερινά τους κι αγνοούν τη μεγαλοσύνη που υπάρχει εκεί πάνω. Ο Νερούδα αποφασίζει να κάνει αυτή τη μεγαλοσύνη γνωστή στους ανθρώπους απανταχού της γης μερικές φορές με απλές λέξεις και άλλες πάλι φορές με τα σύμβολα που χρησιμοποιεί να διαλευκάνει και να υπογραμμίσει ότι το κάθε τί έχει τη σημασία του και το νόημά του στον κόσμο συμπεριλαμβανομένου και του ταξιδιού του εκεί στο Μάτσου Πίτσου.

Τα στοιχεία γη, ουρανός, αγέρας, οι παραγωγικοί κύκλοι των τεσσάρων εποχών του χρόνου
και η φυσική αναγέννηση, ο ερωτισμός, ο αναπόφευκτος θάνατος, η ρουτίνα του ανθρώπου κι ο εξευτελισμός του, η μονοτονία της καθημερνότητας, όπως την ονομάζει είναι υποκείμενα των πέντε πρώτων ποιημάτων του βιβλίου αυτού. Η μάχη εναντίον της πεπερασμένης ζωής του ανθρώπου σε αντίθεση με τον αέναο, ανίκητο θάνατο είναι εικόνες που τον ταράζουν σε υψηλό βαθμό. Γι’ αυτό αναζητεί κάποια απάντηση για ένα δρόμο έξω απ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή κι αυτό το δρόμο ξάφνου ανακαλύπτει στο Μάτσου Πίτσου.

Tο πρώτο ποίημα ξεκινά με την εικόνα ενός άδειου δυχτιού που ο ποιητής σέρνει μέσα στους δρόμους αλλά δεν πιάνει τίποτα αξιόλογο καθώς το πνεύμα επισκοπεί το χάος: εν αρχεί ο λόγος πάνω απ’ το κενό κι ο ποιητής επικαλείται τον άγραφτο λόγο να έρθει σαν σωτήρας.

 

Από αγέρα στον αγέρα σαν άδειο δίχτυ
παρασυρόμενο σε δρόμους και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ήρθα
αφειδής στην κορφή του φθινοπώρου, με των φύλλων
το προσφερμένο νόμισμα και — ανάμεσα σε άνοιξη και καλοκαίρι —
αυτό που ασυνόρευτη η αγάπη γράπωσε πρόκληση σε μονομαχία
μας χαρίζεται σαν μακρυδάχτυλο φεγγάρι

 

Το δεύτερο ποίημα διαβάζουμε…

 

Το κάθε άνθος μας χαρίζει το σπόρο του
κι η πέτρα διαφημίζει το μπουμπούκι της
σαν λερωμένο φόρεμα διαμαντιού και άμμου
κι ο άνθρωπος στραπατσάρει το άνθος του φωτός
το ξεχωρίζει απ’ την μοιραία πηγή της θάλασσας
και τρυπά το παλμώδες μέταλλο στα χέρια του

Αναφορά στην αντίθεση ανάμεσα στην αναγέννηση της φύσης και στον άνθρωπο που αλέθει το κάθε τί και το φέρνει στο δικό του εξαθλιωμένο επίπεδο: τα πάντα στη φύση έχουν ένα ολοκάθαρο σκοπό-προορισμό εκτός απ’ τον άνθρωπο πού στραπατσάρει το άνθος του φωτός ενώ το τρίτο ποίημα ασχολείται με το σύγχρονο τρόπο ζωής που ο άνθρωπος βαδίζει σαν σε κύκλο, σαν σε λαβύρινθο και φέρει σε πέρας τίποτα το αξιόλογο: Η αδιάφορη πραγματικότητα του καθημερνού εκεί που σπαταλά την ψυχή του δίχως ν’ αφήνει πίσω του τίποτα χρήσιμο.

 

Σαν να `ναι σε λαβύρινθο το στάρι πέφτει
στο ατελεύτητο δοχείο άδοξων κατορθωμάτων, σκάρτες
εμπειρίες απ’ τις εννιά στις πέντε, στις έξι
και να πεθαίνουν όχι μόνο μια φορά αλλά πολλές
κάθε μέρα κι ένας μικρός θάνατος: σκόνη, λάμπα, κρεστόμυγες…

 

Το τέταρτο ποίημα στρέφει την προσοχή του προς τον ποιητή και στην αγάπη του για τους ανθρώπους αλλά καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να τους βοηθήσει όσο αυτοί συνεχίζουν να ζουν τον καθημερνό τους θάνατο που κι ο ποιητής ακόμα είναι ανίσχυρος να τον βοηθήσει σε γενικές γραμμές εκτός κι αν βρει το σκοπό του στα ύψη και στα ατέλειωτα δημιουργήματα του αγέρα και της χιονοστιβάδας.

 

Πολλές φορές με προκάλεσε ο ακατανίκητος θάνατος
σαν το αλάτι που αποκρύφεται στα κύματα
και το τί υποσχέθηκε η αόρατή του ευωδία
ήταν κομματάκια ύψους και ναυαγίων
μεγαλοπρεπείς κατασκευές και χιονοστιβάδες

 

Στο ακόλουθο ποίημα παρατηρούμε τον ποιητή να καθορίζει το είδος του θανάτου με σουρρεαλιστικές εικόνες που δεν αφήνουν τίποτα σαν τελικό όραμα της σύγχρονης ζωής παρά τις πληγές από ριπές αγέρα που παγώνουν τα κρύα διάκενα της ψυχής του καθενός κι αυτό είναι το χαμηλώτερο σημείο του βιβλίου

 

Δεν ήσουν εσύ, κατηφή θάνατε, αρπακτικό πουλί με σιδερένια φτερά
που σαν μοναδικός νοικάρης τέτοιου οίκου μετέφερες
ανακατεμένες με το κλώσιμό σου μερίδες υπό το κενό σου δέρμα —
μάλλον: βηματιστό ακροβλαστάρι παλιού σχοινιού
άτομο θάρρους που υποχώρησε
ή κάποιο βασανιστική δροσιά που ποτέ δεν γίνηκε ιδρώτας

 

Απ’ την αρχή του έκτου ποιήματος το όλο βιβλίο αρχίζει να ανυψώνεται καθώς ο Νερούδα ανέρχεται προς το ναό απ’ όπου κι ανακοινώνει: δύο γεννιές που έχουν ταξιδέψει σε παράλληλα μονοπάτια συναντώνται κι αφομοιώνονται. Το ένα μονοπάτι των μικρών ανθρώπων με τους ασήμαντους θανάτους των και το μονοπάτι του αιώνειου που υποθάλπτεται απ’ την αναγέννηση της φύσης και που ήταν χωρισμένα στο παρελθόν ώσπου να συναντηθούν σ’ αυτό το σημείο που ήταν η κατοικία…κι είναι ο ιερός χώρος που ομοιάζει με το ακίνητο σημείο ενός κόσμου που αέναα γυρίζει κι όπου το παρελθόν και το μέλλον συγκεντρώνονται κι ο τόπος αυτός είναι το Μάτσου Πίτσου

 

Τότε ανέβηκα τη σκάλα του κόσμου
μέσα από αγκαθωτές συστάδες του δάσους
ώσπου σ’ έφτασα Μάτσου Πίτσου

 

Εκείνο που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι ο Νερούδα μετά την επισκεψή του στο Μάτσου Πίτσου βλέπει τον κόσμο μέσα απ’ το πρίσμα του συλλογικού. Τους αναρίθμητους ανθρώπους που δούλεψαν εκεί για να χτίσουν την πόλη στην κορφή του βουνού παρατηρεί, κατά πάσα πιθανότητα σκλάβοι, τα πιο πολλά φημισμένα αρχαία χτίσματα χτίστηκαν απο σκλάβους, κι ο Νερούδα ταυτίζεται μαζί τους, προσπαθεί να τους αντιπροσωπεύσει, να τους βοηθήσει, να δικαιώσει τον αγώνα για το επίτευγμά τους κι αναρωτιέται πώς; Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση είναι η προσπάθειά του να τους χαρίσει αιωνιότητα μέσω των στίχων του που θα διαβάσει όλος ο κόσμος.

 

Πανήψηλη πόλη από σκαλωτές πέτρες
τελικό χαγιάτι σε ό,τι η γη
ποτέ δεν έκρυψε στις πυζάμες της

 

Απ’ το έκτο ποίημα ο Νερούδα εστιάζεται στο χώρο και στους ανθρώπους που πάλεψαν να το χτίσουν. Διακρίνει σ’ αυτούς τις χιλιάδες Χιλιανούς συμπατριώτες του και γενικώτερα τα εκατομμύρια των κατοίκων της Νοτίου Αμερικής που τους εκμεταλλεύτηκαν οι πολυεθνικές με την επιρροή τους βασισμένη στον υλικό πλούτο και προσπαθεί να σταθεί αντιμέτωπος όλων αυτών και υπερασπιστής των αναρίθμητων χτιστών της ακρόπολης αυτής με το μόνο όπλο που κατέχει: την πένα του και το υπέροχο δημιουργικό του πνεύμα. Την ΠΟΙΗΣΗ του.

 

Μέσα σου ταξιδεύουν παράλληλα δύο γεννιές
που συναντώνται εκεί που η φάτνη ανθρώπου και φωτός
νανουρίστηκε απ’ τον αγκαθώδη αγέρα.

Μάνα της πέτρας και σπέρμα του κόνδορα

 

Αλλά το ταξίδι του Νερούδα δεν τελειώνει σ’ αυτό το σημείο. Το ταξίδι του σε περασμένο χρόνο αλλά και ψηλά στο χώρο της ακρόπολης αυτής ήταν μια ανακάλυψη από την οποία ο ποιητής διδάχτηκε περισσότερο απ’ ό,τι ένιωσε παρά απ’ τις διαφορετικές σκέψεις και απόψεις που αποκόμισε περί της αλήθειας για τον εαυτό του και για τη φύση της ανθρώπινης ζωής.

Το έβδομο ποίημα καθιστά έναν ύμνο για το τί απομένει όταν τα πάντα εξαφανίζονται, τι αντέχει το πέρασμα του χρόνου και παραμένει έναντι σε όλα όσα μαραίνονται και λυώνουν. Ύμνος που ευαγγελίζει τους ανθρώπους που έχτισαν την ακρόπολη αυτή και πάλεψαν κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες μόνο και μόνο για να νικήσουν το Χάρο με το εξαίσιό τους οικοδόμημα σαν αιώνειο ρόδο, δισκοπότηρο που ύψωσαν με τα χέρια τους.

 

Νεκροί μιας κοινής αβύσσου, σκιές μιας λαγκαδιάς —
η πιο βαθειά — σαν να ταίριαζε
με την πυξίδα της μεγαλειότητάς σας
έτσι δημιουργήθηκε, η αλήθεια, ο πιο αχόρταγος θάνατος:
από διάτρητες πέτρες
από βαθυκόκκινα ακρογείσια
και καταρακτώδεις υδρορροές
κατρακυλήσατε σαν φθινόπωρο
σ’ ένα ομαδικό θάνατο

 

Περνώντας στο όγδοο ποίημα συναντούμε μια λυρική επίκληση προς την αέναα αναγγενόμενη φύση και τον κάτοικο της γης αυτής πριν τον ερχομό του Κολόμβου εποχή που ο άνθρωπος ήταν ένα με τη φύση αυτή και που αγκάλιαζε το παρελθόν του για να προσδιορίσει το τώρα και να προβλέψει το μέλλον του βασισμένος στην παράδοσή του: Εικόνες προτού ο Ευρωπαίος προσηλυτιστής ήρθε. Εδώ ο ποιητής επικαλείται επίσης αυτό που ονομάζει αγάπη της Αμερικής να ερθεί και να φιλήσει αυτές τις πέτρες

 

Έλα, ανέβα μαζί μου, αγάπη της Αμερικής

Φίλησε μαζί μου αυτές τις μυστηριακές πέτρες
το καταρακτώδες ασήμι του Ουρουμπάμπα
που κάνει τη γύρη να πετά προς το χρυσό της κύπελλο

 

Το ποίημα που ακολουθεί είναι ένα άσμα εξορκισμού που συντελείται με διαπλεκτικούς στίχους μεταφορικούς όπου η φράση η πέτρα επαναλαμβάνεται σαν σε λιτανεία: τί άλλο μπορούν να δημιουργήσουν οι πέτρες πάνω σε άλλες πέτρες παρά αυτό το δισκοπότηρο σε χώρο και χρόνο; Ένα δισκοπότηρο που οδηγεί στους τελευταίες στίχους και πίσω στο πλήθος που έχτισαν την ακρόπολη αυτή και στο μονόδρομο του ανθρώπου που εξουδετερώνει το θάνατο.

 

Διαστρικέ αετέ, κλήμα μέσα στην ομίχλη.
Εγκαταλελειμένε προμαχώνα, αόμματο γιαταγάνι.
Ζώνη του Ωρίωνα, τελετουργικό ψωμί.
Καταρρακτώδης κλίμακα, ανυπολόγιστη βλεφαρίδα.

 

Φτάνοντας στο δέκατο συναντούμε τον ποιητή που ρωτά σε τί κατάσταση ζούσε ο άνθρωπος που το έχτισε: να `ταν ελεύθερος ή μήπως ήταν σκλάβος; Πολύ πιθανόν, σκέφτεται ο Νερούδα να ήταν σκλάβοι αλλά αν ήταν σκλάβοι κάτω από ποιές συνθήκες ζούσαν; Η ανησυχία του για την κατάσταση της εποχής εκείνης είναι ολοφάνερη στο ποίημα αυτό.

 

Πέτρα μέσα στην πέτρα κι ο άνθρωπος πώς ζούσε;
Αγέρας μέσα σε αγέρα κι ο άνθρωπος πώς ζούσε;
Χρόνος μέσα στο χρόνο κι ο άνθρωπος πώς ζούσε;
ήταν άραγε κι εκείνος το θρυματισμένο κομματάκι
της αναποφασιστηκότητας, του άυλου αετού
που μέσα σε δρόμους τωρινούς και σε παλιά αχνάρια
μέσα στα φύλλα αθροισμένων φθινοπώρων
συνεχίζει να κοπανά την ψυχή μέσα στον τάφο;

 

Η παλιά και ξεχασμένη καρδιά του ανθρώπου είναι το αντικείμενο του ενδεκάτου ποιήματος ώσπου να συναντήσει την υποτείνουσα του μάλλινου πουκαμίσου και του αλατιού απ’ το αίμα που υπονοείται σε κάθε στροφή της ακρόπολης του Μάτσου Πίτσου. Εδώ ονομάζει τους εργάτες αδέρφια του και ταυτίζεται μαζί τους, γίνεται ένα μ’ αυτούς αυτός είναι ο τρόπος που συντήκεται μέσα στον αγώνα τους να χτίσουν την ακρόπολη. Ο Νερούδα χτίζει την ακρόπολη μαζί με τους εργάτες εκείνου του καιρού, τους πατριώτες του, τους συντρόφους του, γίνεται το αίμα κι ο ιδρώτας τους. Γίνεται ένα μ αυτούς.

 

Μέσα στην παραζάλη της μεγαλοπρέπειας
μέσα στην πέτρινη νύχτα άσε να βάλω το χέρι μου
και να ξυπνήσω το πουλί που για χιλιάδες χρόνια έχω μέσα μου
την παλιά και ξεχασμένη ανθρώπινη καρδιά!

 

Το τελευταίο ποίημα του βιβλίου εκτείνεται σε ό,τι έχει σημασία για τον ποιητή: συγκρίνει και διακρίνεις τις ομοιότητες ανάμεσα στη ζωή των χτιστών και τη δική του, αισθάνεται ότι ταυτίζεται με τους άντρες αυτούς. Τους αναγνωρίζει σαν δικούς του. Αποφασίζει να γίνει ένα μ’ αυτούς και να ανημερώσει τον κόσμο για το θρύλο τους. Ο ποιητής κι οι άντρες αυτοί τώρα έχουν το ίδιο αίμα, είναι ταυτισμένοι. Είναι κι ο ποιητής ένας άνθρωπος σαν κι αυτούς, τίποτε περισσότερο.

 

Σηκωθείτε και ξαναγεννηθείτε αδέρφια μου.
Δώστε μου το χέρι σας που έρχεται
από βαθειά εκεί που υφάνθηκε η λύπη σας.
Δεν θα επιστρέψετε απ’ αυτές τις σταθερές πέτρες.
Δεν θ’ αναστηθείτε απ΄τον υποχθόνιο χρόνο.
Η τραχειά σας φωνή δεν θα ξανακουστεί
μήτε τα τυφλά σας μάτια θα ξαναπεταχτούν απ’ τις κόγχες τους

 

και καταλήγει με την προσθήκη τους στα ποιήματα του, τη φωνή του, τη δημιουργική του δουλειά, έρχομαι να μιλήσω σαν τα μουγγά σας στόματα, λέγοντας

 

Ελάτε γρήγορα στις φλέβες μου και στο στόμα μου
μιλήστε με τα λόγια μου και μέσα απ’ το αίμα μου.

~Source, Wikipedia
~ Source, the Heights of Macchcu Picchu, by Jonathan Cape, New York, 1966

UBERMENSCH — ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ

FUNERAL

We buried him, yesterday afternoon, in the freshly dug soil,
a small twig that he was, the poet with his thin gray beard.
His only sin: so much he loved the birds that didn’t come
to his funeral.
The sun went down behind the army barracks where the future
dead slept and the lone hawk, lover of songs, sat on the oak
branch; women lamented for the day’s yellow rapture and after
approving everything the hawk flew away, as if to define
distance. Wind blew over the surface of the lake searching
for the traitor who had run to the opposite shore where
judgement was passed and the ancient cross remained with
no corpse.
Everyone felt joyous, wine and finger food had to do with it
the hawk returned without news and the beggar extended
his hand and softly begged:
“two bits, man, God bless your soul, two bits.’

ΚΗΔΕΙΑ

Χθες το απόγευμα, τον θάψαμε στο φρεσκοσκαμμένο χώμα,
λες να `τανε βλαστάρι ενός δεντρού, το ποιητή με τ’ αραιό
γκρίζο γενάκι. Μόνη του αμαρτία που αγαπούσε πολύ
τα πουλιά κι αυτά ξέχασαν στην κηδεία του να έρθουν.
Ο ήλιος έδυσε πίσω απ’ το στρατόπεδο με τους νεκρούς
της αύριον και το γεράκι, μονιάς της λαγκαδιάς, καθόταν
στης οξιάς κλαδί. Γυναίκες κλάψαν για το κίτρινο συναίσθημα
της μέρας και το γεράκι αφού όλα τα επιδοκίμασε, πέταξε
μακρυά τις αποστάσεις για να καθορίσει, ο αγέρας φύσηξε
πάνω απ’ τη λίμνη, λες κι έψαχνε για τον προδότη που είχε
πάει στην αντιπέρα όχθη, εκεί που κρίνονται οι δίκαιοι
κι ο πανάρχαιος σταυρός έμεινε δίχως κορμί.
Όλοι ένιωσαν ευέλπιστοι απ’ το κρασί και τους μεζέδες,
ξανάρθε το γεράκι δίχως να φέρει νέα κι ο ζητιάνος έτεινε
το χέρι και καλοκάγαθα ψυθίριζε:
‘ελεημοσύνη χριστιανοί, ελεημοσύνη.’

~Υπεράνθρωπος/Ubermensch, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2013

http://www.ekstasiseditions.com

Édouard Schuré

Eduard (Édouard) Schuré (January 21, 1841 in Strasbourg – April 7, 1929 in Paris) was a French philosopher, poet, playwright, novelist, music critic, and publicist of esoteric literature.
Biography

Schuré was the son of a doctor in the Alsatian town of Strasbourg, who died when Édouard was fourteen years old. Schuré mastered French as well as German, and was influenced by German and French culture in his formative years. He received his degree in law at the University of Strasbourg, but he never entered into practice. Schuré called the three most significant of his friendships those with Richard Wagner, Marguerita Albana Mignaty and Rudolf Steiner.[1]
Schuré’s interest and studies led to an extensive knowledge of German literature. The discovery of Wagner’s “music drama” Tristan and Isolde impressed him sufficiently to seek—and obtain—Wagner’s personal acquaintance.
In France, he published his first work Histoire du Lied—a history of the German folk song, which earned him some recognition in the country of his family. With the publication of the essay Richard Wagner et le Drame Musical, he established himself as a major French Wagner expert and advocate of the time.
When the Franco-German war of 1870-71 poisoned the German arts for many French, it would seem that Schuré was not immune from this influence. His nationalism is reflected in his remarks of this time—and later in his life—in a comparison of glorified Celtism (France) and a negatively viewed “Teutonism” (Germany).
On a trip to Italy during this time he met, twenty years his junior, a Greek girl, Marguerita Albana Mignaty, whom he subsequently described as his “muse”, although he himself was married.
After the tide of war had ebbed, Schuré reestablished his relationship with Wagner. In 1873, he met the German philosopher Friedrich Nietzsche; with frequent contact they shared enthusiasm for Wagner. The cultist veneration of Wagner, however, seeded Schuré’s alienation from the composer.
Schuré now turned increasingly to the esoteric and the occult; his major influence being the famous French occultist-scholar Fabre d’ Olivet. In 1884, he met the founder of the Theosophical Society Helena Petrovna Blavatsky. Although unwelcome in the Theosophical Society, he nevertheless entered. In 1889, he published, after some smaller works on similar topics, his major work Les Grands Initiés (The Great Initiates).
In 1900, the actress Marie von Sivers came into contact with him because she intended to translate his works into German (The Great Initiates, The Sacred Drama of Eleusis and The Children of Lucifer). At the German Section of the Theosophical Society, he met the Austrian philosopher and later founder of Anthroposophy, Rudolf Steiner. In 1906, Sivers brought about a meeting between Schuré and Steiner. Schuré was deeply impressed and thought of Steiner as an authentic ‘initiate’ in line with his The Great Initiates. After hearing Steiner lecture in Paris for the first time in 1906, Schuré in an ecstatic state ran home and wrote down the entirety of the lecture from memory. This first lecture, and the other lectures in the series (which Schuré wrote down) were published as Esoteric Cosmology.[2] Subsequently, Steiner and von Sivers staged Schuré’s esoteric dramas at the following Theosophical Congresses in Berlin and Munich. Schuré’s The Children of Lucifer, served as a precursor of Rudolf Steiner’s own esoteric dramas.
In 1908 Schuré brought out Le Mystère Chrétien et les Mystères Antiques,[3] a French translation of Steiner’s work Christianity as Mystical Fact and the Mysteries of Antiquity.[4] With the outbreak of World War I, Schuré’s relationship with Steiner and his wife became strained. Schuré threw in the two secret intentions about Germanic and Pan and stepped out of Steiner’s Anthroposophical Society. Four years after the war, Schuré re-consolidated his friendship with Steiner.
In subsequent years, Schuré published his autobiography.
Esoteric and literary meaning

Schuré’s The Great Initiates is described by some as a masterpiece. In it, he describes the path allegedly followed by some of the ancient philosophers in search of profound esoteric knowledge, often called the “initiation”, as describing the process of becoming a mystic master or spiritual healer.
Those familiar with Rama, Hermes Trismegistus, Socrates, Jesus, Orpheus will find frequent references in Schuré’s work. Schuré pursued the notion that a secret esoteric knowledge was known to them all, that this group were among the pillars of civilization and represented the founders of spiritual and philosophical ways of being as well as in some cases—though contrary to their message—religions. Schuré recognized that the path to a harmonious world was not to be found through a bigoted denial of the value found by other civilizations by their own sages. He wanted people to recognize the value of democracy in spiritual, philosophical, and religious ways. .
Schuré wrote a considerable number of books and plays. His plays enjoyed relative fame in his days in Europe, and some of them were put on stage by Steiner. He also influenced Russian composer Sergei Prokofiev.
~Wikipedia, the free Encyclopedia