Ubermensch//ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΕΞΑΡΣΗ

 

Ήταν εκεί ολόρθο το κυπαρίσσι, φρουρός κάποιου

δικού μας μυστικού.

Στον ίσκιο του πάντα νομίσαμε πως είδαμε

την ελαφίνα με το ελαφάκι της να χοροπηδά

ένα γύρω, εικόνες που συχνά οι ονειροπώλοι

σε μεταρσίωση ψυχανεμίζονταν, παντοτινή τους

προσδοκία το αύριο καλύτερο απ’ τη μιζέρια του χθές

και `μεις ζήσαμε σε σώματα που δεν μας αγάπησαν

ίσως ανήκαν σ’ εκείνους τους παμπάλαιους

νεκρούς μας, που δοξασμένοι να `ναι, κι ήταν τότε

που δεχτήκαμε να ενηλικιωθούμε

κι ήρθε τόσο αργά, με βήματα απαλά η ενηλικίωση

σαν τον ανάπηρο που με την πατερίτσα συνθέτει

μελωδία απόκοσμη σαν τον επαίτη με το παλτό

που ποτέ του δεν θέλει να ξεφορτωθεί.

 

 

~ Μου αρέσουν όσοι προσπαθούν να θέσουν ως σκοπό

και μοίρα τους την αρετή. Έτσι μόνο μπορεί κανείς

να ζει και ταυτόχρονα να μη ζεί.

 

 

RAPTURE

 

 

It was there, the straight cypress, guard of our secret.

Under its shade we always thought we saw the doe

with its little fawn jumping. Images of dreamers,

often in their oneiric raptures, forever expectation

of a tomorrow better than the miserable today and

we lived in bodies that never loved us

perhaps they belonged to our ancestors

let them be glorified, when we accepted adulthood

that came slowly, adulthood, with light steps like

a cripple with his crutch who composes his unearthly

melody, like the beggar with the old coat he never

dare discard.

 

 

~ I like those who make virtue their goal and fate. This

is the only way one can be alive and at the same time

dead.

 

ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ//UBERMENSCH, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2013

www.ekstasiseditions.com

Yannis Ritsos//Γιάννης Ρίτσος

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ

 

Σ’ αυτό το αέτωμα τί ωραία που συμπλέκονται άνθρωποι κι άλογα—

μέλη γυμνά, γωνίες, καμπύλες, οι θεσπέσιες στάσεις των ποδιών

οι χαίτες,

τα μάρμαρα αναπνέουν, αχνίζουνε στον ήλιο. Ένα άλογο αφηνιάζει,

πηδάει το φράχτη, τριποδίζει. Πίσω του τρέχουν νεαροί επαρχιώτες

βγαίνοντας απ’ τα λαϊκά λουτρά. Τ’ άλογο φτάνει στ’ ακρογιάλι,

υψώνει το λαιμό, κοιτάει τη θάλασσα, ο ορίζοντας σπιθίζει,

ένα πλοιάριο μ’ εκδρομείς περνάει άκρη άκρη, παίζουν κιθάρες

ρίχνουν ποτήρια στο νερό, σαλεύουνε μαντίλια. Ο θάνατος

ανύπαρκτος μέσα στη διαφάνειά του, εδώ που βασιλεύει

το απόλυτο λευκό, κι ένα άλογο παρατηρεί την απεραντωσύνη,

ενώ στο πίσω αριστερό του πόδι το κομμένο του σκοινί σα βραχιόλι.

 

~Αθήνα, 30-12-79

 

 

HELLENIC LINE

 

On this pediment how nicely the people entangle with the horses –

naked limbs, corners, contours, the exquisite leg positions,

the manes;

the marbles breathe, steam in the sunshine. One horse bolts,

jumps over the fence, canters. Behind it run young provincial men

coming out of common baths. The horse reaches the shore

raises its neck, looks at the sea; the horizon sparkles;

a small craft with vacationers goes by; edge to edge guitars are played;

they toss glasses in the water, they wave handkerchiefs. Death is

inexistent in its diaphaneity, here, where the absolute white reigns,

and a horse observes the immenseness, while on

its left hind leg the severed rope shines like a bracelet.

 

~Athens, 30-12-79

 

 

Γιάννη Ρίτσου-Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη, Libros Libertad, 2011

Yannis Ritsos-Poems/Translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2011

www.libroslibertad.com

www.manolisaligizakis.com

 

T S Eliot/translated by Manolis Aligizakis

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ του ΤΟΜΑΣ ΣΤΕΡΝΣ ΕΛΙΟΤ

 

ΙΙ

 

Και τώρα που σνθίζουν οι κρίνοι

έχει ένα βάζο μα κρίνους στο δωμάτιο της

και συστρέφει το δάχτυλο της καθώς μιλεί

Ω, φίλε μου δεν ξέρεις, δεν ξέρεις

τί είναι η ζωή, εσύ που την κρατάς στα χέρια σου

(αργά αργά μετατοπίζοντας τους κρίνους)

Την αφήνεις να κυλήσει μακριά σου

κι η νειότη είναι σκληρή, δεν μετανιώνει

και χαμογελά σε  κάθε τι που δεν μπορεί να δει.

Χαμογελώ φυσικά

και συνεχίζω να πίνω το τσάι μου.

Κι όμως μ’ αυτά τα ηλιοβασιλέματα του Απρίλη,

για κάποιο λόγο ανακαλώ την πεθαμένη μου ζωή

και το Παρίσι την άνοιξη

νιώθω απόλυτη ευφωρία, και βρίσκω τον κόσμο

να `ναι τελικά ωραίος και γεμάτος νειάτα.

 

Η φωνή γίνεται ξαφνικά επίμονη

σαν παράτονο βιολί στο Αυγουστιάτικο απόγευμα.

Είμαι σίγουρος πως πάντα καταλαβαίνεις

τα αισθήματα μου, σίγουρος πως νιώθεις

και πάνω απ’ το μεγάλο κόλπο μου απλώνεις το χέρι.

 

Είσαι αθάνατη, δεν έχεις Αχίλλεια φτέρνα

θα συνεχίσεις για καιρό κι όταν θα έχεις πια επιζήσει

θα πεις: σ’ αυτό το σημείο πολλοί έχουν αποτύχει,

αλλά τί να `χω φίλε μου, τί να `χω να σου δώσω

τί μπορεί να πάρεις από `μένα;

Μόνο τη φιλία μου και την συμπάθεια

κάποιου που έχει σχεδόν φτάσει στο τέλος του δρόμου του.

 

Εδώ θα μείνω και θα σερβίρω τσάι στους φίλους…

 

Παίρνω το καπέλο μου: πώς να προσθέσω κάτι

σ’ αυτά που μου έχει πει;

Το πρωί θα με δείτε στο πάρκο

να διαβάζω τα κόμικς και τη σελίδα των σπορτς.

Ιδιαίτερα θα υπογραμμίσω

ότι μια αγγλίδα κόμησα ανεβαίνει στη σκηνή.

Ένας Έλληνας δολοφονήθηκε στη χοροεσπερίδα των Πολωνών.

άλλος ένας πτωχευμένος τραπεζίτης ομολόγησε.

Διατηρώ τον τρόπο μου

παραμένω αυτοκυρίαρχος

εκτός όταν στο δρόμο, ένα πιάνο κουρασμένο και μηχανικό

ξαναπαίζει ένα παλιό πολυπαιγμένο τραγούδι

και με την ευωδία των υάκυνθων στον κήπο

ανακαλώντας πράγματα που άλλοι έχουν πεθυμήσει.

Είναι λογικές αυτές οι ιδέες ή όχι;

 

 

PORTRAIT OF A LADY by T S ELIOT

II

Now that lilacs are in bloom

She has a bowl of lilacs in her room

And twists one in her fingers while she talks.

“Ah, my friend, you do not know, you do not know

What life is, you who hold it in your hands”;

(Slowly twisting the lilac stalks)

“You let it flow from you, you let it flow,

And youth is cruel, and has no remorse

And smiles at situations which it cannot see.”

I smile, of course,

And go on drinking tea.

“Yet with these April sunsets, that somehow recall

My buried life, and Paris in the Spring,

I feel immeasurably at peace, and find the world

To be wonderful and youthful, after all.”

 

The voice returns like the insistent out-of-tune

Of a broken violin on an August afternoon:

“I am always sure that you understand

My feelings, always sure that you feel,

Sure that across the gulf you reach your hand.

 

You are invulnerable, you have no Achilles’ heel.

You will go on, and when you have prevailed

You can say: at this point many a one has failed.

 

But what have I, but what have I, my friend,

To give you, what can you receive from me?

Only the friendship and the sympathy

Of one about to reach her journey’s end.

 

I shall sit here, serving tea to friends ….”

 

I take my hat: how can I make a cowardly amends

For what she has said to me?

You will see me any morning in the park

Reading the comics and the sporting page.

Particularly I remark.

An English countess goes upon the stage.

A Greek was murdered at a Polish dance,

Another bank defaulter has confessed.

I keep my countenance,

I remain self-possessed

Except when a street-piano, mechanical and tired

Reiterates some worn-out common song

With the smell of hyacinths across the garden

Recalling things that other people have desired.

Are these ideas right or wrong?

 

 

~ Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη//Translated by MANOLIS ALIGIZAKIS

 

Yannis Ritsos//translated by Manolis Aligizakis

Η ΤΕΛΕΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

 

Βαριά, σκοτεινά παραπετάσματα πορφυρά ή λαδοπράσινα. Πίσω τους

μεγάλα τρίποδα πιάνα, μπρούτζινα αγάλματα, χρυσόδετοι καθρέφτες,

το φευγαλέο πέρασμα μιας γυναικείας εσθήτας, κι η γυναίκα να λείπει.

Ύστερα κύλησε μια γυάλινη σφαίρα με παράξενο θόρυβο πανένιο.

Το μυστικό που ζητούσε να εκφραστεί γινόταν μυστικώτερο ακόμα.

Ακούγονταν υπόκωφες οι ομιλίες υπηρετών σ’ έναν βαθύτερο χώρο—

ίσως να γδέρναν λαγούς ή να μαδούσαν πουλιά, γιατί, κάθε τόσο,

έπεφταν λίγα πούπουλα χρυσίζοντας πάνω στο σώμα εκείνου

πού `μενε πλαγιασμένος στον κόκκινο τάπητα, ωραίος, μ’ανοιχτά τα χέρια

σαν σταυρωμένος στο πάτωμα, περιμένοντας πάντοτε ωστόσο

(κι αυτό διακρίνονταν στο πονηρό τρεμούλιασμα των κλεισμένων

βλεφάρων)

ν’ αρχίσει η μουσική στα μέσα δωμάτια, να σηκωθεί και να χορέψει.

 

 

PERFECT STAGING

 

Heavy, dark curtains purple or olive green. Behind them

big three-legged pianos, bronze statues, gold-tiled mirrors,

the quick passing of a woman’s bra and the woman is absent.

Then a glass ball rolled with a strange sound as if made of cloth.

The secret yearning to be expressed remained even more secret.

Subterranean voices of servants in a deeper space were heard –

perhaps they were skinning rabbits or plucking bird feathers, because so often

some feathers fell shining like gold over the body of the one

who stayed lying down on the red carpet, handsome, with open arms

as if crucified on the floor, however always waiting

(and this was discerned in the cunning trembling of his closed

eyelids)

the start of the music in the inside rooms that he could stand up and dance.

 

 

 

Γιάννη Ρίτσου-Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

Yannis Ritsos-Poems/Translated by Manolis Aligizakis

www.libroslibertad.com

www.manolisaligizakis.com

www.ekstasiseditions.com

 

Tasos Livaditis/translated by Manolis Aligizakis

Η ΠΟΛΗ

 

Περπατάω σκυφτός, είμαι ξένος σ’ αυτή την πόλη, αλλά η

στυφή μυρουδιά απ’ τα δημόσια ουρητήρια με πείθει παράξενα, μια

απ’ τις απολαύσεις μου είναι τα Αστεροσκοπεία, έχουν τουλάχιστο

θέρμανση, κι αν ο υπάλληλος είχε προσέξει το μούτρο μου, θα είχε

προσδιορίσει πολλούς μελλοντικούς κατακλυσμούς, με λίγα λόγια

ένα άθλιο απόγεμα που θα `θελε να κρεμαστεί κανείς — και πράγ-

ματι οι φωνές είχαν σταματήσει, η διαδήλωση μόλις είχε τελειώ-

σει κι οι αστυφύλακες έσβηναν μια ολόκληρη επανάσταση γραμμέ-

νη πάνω στους τοίχους.

 

 

 

THE CITY

 

I walk head down I’m a stranger in this city but

the strong stench from the public washrooms somehow

convinces me; one of my pleasures are the Observatories

they at least have heating and if the clerk had paid

attention to my face he would have observed the future

deluge in a few words a dreadful afternoon when one

wants to hang himself — and indeed the cries had stopped

the demonstration had just ended and the policemen were

erasing one complete revolution written on the walls.

 

TASOS LIVADITIS—SELECTED POEMS, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, 2014

 

www.libroslibertad.com

www.manolisaligizakis.com