Nostos and Algos, by Manolis Aligizakis

Σπουργίτες

Κοπάδι σπουργίτες

διαφαντεύουν την πλατεία

επιβλέποντας το πήγαινε-έλα τών πουλιών

λέγοντας στο καθένα να

υπακούουν στο κυκλοφοριακό

τα φανάρια, κι όταν φτάνουν

στη διασταύρωση, να κοιτάξουν

και στις δυο μεριές πριν πετάξουν

στην απέναντι μερια, προς

τη πιτσαρία που πάντα υπάρχουν

λογιών-λογιών ψίχουλα

να φάνε κι ο μικρός σπουργίτης

καθισμένος στο κλαδι

συνθέτει το πρωϊνο του ποίημα και

ψαλιδίζοντας τα φτερα του γράφει

αυτα δεν μου χρειάζονται πια

Sparrows

Flock of sparrows takes

charge of the plaza grounds

controlling the ebb and flow of bird

excursions telling everyone

to follow rules obey traffic signals

and make sure to stop

at the intersection and look

both directions before fluttering to

the other side toward the

pizza joint where there are

always plenty of crumbs

to eat and the young

sparrow sits on the branch

composing his daily poem and

clipping his wing feathers he writes

no need for these anymore

George Seferis-Collected Poems

GEORGE SEFERIS-COLLECTED POEMS

ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ//ON STAGE

ΙΙΙ

Εσύ τί γυρεύεις; Τραυλή σην όψη.

Μόλις που είχες σηκωθεί

αφήνοντας τα σεντόνια να παγώσουν

και τα εκδικητικά λουτρά.

Στάλες κυλούσαν στους ώμους σου

στην κοιλιά σου

τα πόδια σου κατάσαρκα στο χώμα

στο θερισμένο χόρτο.

Εκείνοι, τρεις

τα πρόσωπα της τολμηρής Εκάτης.

Γύρευαν να σε πάρουν μαζί τους.

Τα μάτια σου δυο τραγικά κοχύλια

κι είχες στις ρόγες στα βυζιά

δυο βυσσινιά μικρά χαλίκια —

σύνεργα της σκηνής, δεν ξέρω.

Εκείνοι αλαλάζαν

έμενες ριζωμένη στο χώμα, σκίζαν τον αέρα τα νοήματα τους.

Δούλοι τους έφεραν τα μαχαίρια,

έμενες ριζωμένη στο χώμα,

κυπαρίσσι.

Έσυραν τα μαχαίρια απ’ τα θηκάρια

κι έψαχναν πού να σε χτυπήσουν.

Τότε μονάχα φώναξες:

«Ας έρθει να με κοιμηθεί όποιος θέλει,

μήπως δεν είμαι η θάλασσα;»

3

What were you looking for? You look like a stammer.

You had just gotten up

leaving the bed sheets to freeze

and the avenging baths.

Drops of water flowed on your shoulders

on your belly

your feet bare on the soil

on the cut grass.

Those, other three

the faces of the daring Hecate.

They tried to take you with them.

Your eyes, two tragic conches

and you had on the nipples of your breasts

two small purple pebbles—things of the stage, I don’t know.

Those three bellowed

you stood nailed to the ground,

their gesturing pierced the air.

Servants brought them knives;

you stood nailed to the ground,

a cypress.

They pulled the knives from the sheaths

and aimed for a place to stab you.

Then and only then you cried:

‘Let whoever wants to come and sleep with me,

am I not the sea?’

G.D. Sermint, Δύο ποιήματα

To Koskino

Richard Flanagan, First person

Ρημάδι ποίημα

Κομμάτια.
Όλο το βιος της μικρής μας περιπέτειας
σκορπισμένο στην πρώτη μας αμμουδιά.
Ήλιος κι αλάτι μόνο·
η παραλία μας πια μοιάζει με έρημο.

Πες μου τώρα ψυχούλα μου
γιατί κλαις;

Εγώ ποτέ μου δεν σε λεηλάτησα
κι όμως γέμισα λάφυρα
μιας ανάλγητης μάχης·
ο φτωχότερος των πλουσίων
ο πιο ηττημένος ανάμεσα στους νικητές.

Πες μου ψυχούλα μου
γιατί λάμπεις;

Εγώ πάντα στο σκοτάδι σε αναγνώριζα
στη σιωπηλή σκιά σε προσκυνούσα.
Πώς μου άλλαξες έτσι;
Πώς να αλλάξω για να σε αγαπήσω;

*

Βραχώδεις ακτές

Μιλάμε για τις εποχές που πέρασαν
θλιμμένοι και νοσχαλγικοί.

Τις ονομάζουμε θάλασσα
κι αφηνόμαστε στην αναπόληση
της γαλήνιας επιφάνειάς της.

Και είναι να απορεί κανείς
με την ευκολία μας
να προσπερνάμε αφελώς
τα υπόγεια ρεύματα
που μας έφεραν
ως εδώ.

*Από τη συλλογή “σεπτέμβρης ΝΕΑ ΕΠΑΦΗ”, εκδ. πρότζεκτ ερσίλια, Αθήνα 2018.

View original post

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Άρνηση

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Άρνηση

Μόλις είχαμε συναντηθεί
όταν άρχιζε να βραδιάζει.
«Δεν μπορώ τώρα
να κάνουμε έρωτα»,
μου είπε,
«πρέπει να είμαι ξεκούραστος,
να έχω ύπνο κι ένα γερό πρόγευμα».
Έμενε σ’ άλλη πόλη
και την άλλη μέρα
θα έφευγε.
Το ραντεβού είχε γίνει
με δική μου πρωτοβουλία.
Δεν είχα χρόνο, ούτε κρεβάτι,
ούτε πρόγευμα,
κι επειδή ήταν τόσο λαχταριστός
στην πρώτη γωνία τον άφησα.

Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα (1990) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

View original post

Μέζαπος Μάνης: Το άγριο λημέρι του μονόφθαλμου πειρατή Νικολού Σάσσαρη που έτρεμαν οι Τούρκοι

ΕΛΛΑΣ

Πετάμε πάνω από τη συνοικία του θρυλικού πειρατή Νικολού Σάσσαρη, στο Μέζαπο Μάνης. Σκαμμένα στα βράχια διακρίνονται τα δαιδαλώδη υπόγεια, στα οποία έκρυβε τους συντρόφους και τους θησαυρούς από τις επιθέσεις του.

View original post 598 more words