Neo-Hellene Poets, an Anthology of Modern Greek Poetry, 1750-2018

Poem by Nanos Valaoritis

TROY

Of the ones who’re in the sea, some drown

some return to become castaways

they all wait to face you.

Only Death doesn’t wait.

Remember that along the shore the dead

wait to talk to you as you walk by.

What we might built they knock down.

It seems the defeated have won.

No one knows what will happen this spring.

The river filled my mouth

and the sun held my hand.

Horses returned without the body.

When we returned during the summer

oh God, the towers had changed color

https://www.lulu.com/account/projects/vznd2p?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/1926763513

Wheat Ears – Selected Poems

Synthesis

Cyclical movement of stars

emotional undulation

of our laughter

scar of the saddened skin

and the lone cricket

witness of my hand

searching for moist

deep in your recesses

labyrinthine adventure

moonlight jealousy

over our synthesis

two bodies defining

the shape of a monad

https://www.lulu.com/account/projects/y26q9n?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/B0BKHW4B4S

Kariotakis – Polydouri, the Tragic Love Story

GALA

I’ll also have fun for one night

Come dressed in black, my pale friends

come to my orchard tonight

that in one pulse we shall live

this heavy evening together

the stars shiver onto the sky

eyes blink before the tears flow

the world of the trees rustles

a spring weeps further down the road

from the houses now silent

though they spoke of death in the past

the horrified moon pulls away

its silvery fingers

sad evening tonight

though we should celebrate

we who have tears in our eyes

and Hades lurking in our bodies

counters await for  us and

when the first rose will shine upon

the edge of sky and dawn will lean

onto our darkened tears

it will reflect its faint gleam.

And we shall stand awed

and each will recant his pain

while sorrowfully we’ll all listen.

I’ll narrate something delicate and nice

surrounded by sullen faces

I’ll find the proper words

that have never been said before.

Come dressed in black, my pale friends

come to my orchard tonight

that in one pulse we shall live

this heavy evening together.

Το αρχαίο Όμικρον, το Λάμδα και η Φύση

ΕΛΛΑΣ

Πηγή εικόνας: omniglot.com

Γράφει η Δέσποινα Παππά

Το αρχαίο ελληνικό αλφάβητο κρύβει αρκετά μυστικά πίσω από τα γράμματα του. Τα γράμματα του αρχαίου ελληνικού αλφαβήτου έχουν τροποποιηθεί ή “παραμορφωθεί” σε σχέση με την αρχική τους μορφή, αλλά παρόλα αυτά “φέρουν” σημασίες στη σύγχρονη εποχή. Μέσα από την έρευνα, αποκαλύφθηκε το μεγαλείο της γλώσσας μας καθώς και η ευφυΐα εκείνων των μυαλών που την επινόησαν και την “κατασκεύασαν”. Η γλώσσα μας απεικονίζει τις λειτουργίες και τις δραστηριότητες της φύσης, μεταξύ άλλων, και αυτό είναι που την κάνει αθάνατη.

View original post 600 more words

Antonia Pozzi, Τρία ποιήματα

To Koskino

ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ

Τα αστέρια – τα σύννεφα που εξορίστηκαν
πέρα από τον άνεμο
ποιος ξέρει προς ποια
άγνωστα διαστήματα βαδίζουν.

Χθες έτρεχαν σκιές
πάνω στο χιόνι του λόφου-
σαν ευκίνητα δάχτυλα.

Μάτια που δε μου ανήκουν
και μέσα τους η ομίχλη εισβάλλει –

Μπρέιλ, 3 Αυγούστου 1934

*

ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ

Αντίλαλοι τραγουδιών απλώνονται
πάνω από ψηλά βοσκοτόπια,
πλεξούδες των θεριστριών λάμπουν
στον ουρανό.

Από μακρυνούς ορίζοντες έρχεται ο άνεμος
και γράφει μυστικές λέξεις
στο χορτάρι:
τις μουρμουρίζουν ξανά τα λουλούδια
τρέμοντας απαλά
τα στεφάνια.

Αντίλαλοι τραγουδιών απλώνονται
στα ψηλά βοσκοτόπια,
πλεξούδες των θεριστριών λάμπουν
στον ουρανό.

26 Ιανουαρίου 1935

*

ΦΥΓΗ

Δροσερά πρόσωπα ακομπούν οι νάρκισσοι
στο αεράκι.

Χέρια παιδιών:
κι απρόσμενοι
φράχτες γαντζώνονται στα κάγκελα.

Η ανάσα διαλύεται
στο τρέξιμό μου:

ματιές
Σε σκόρπια πράγματα
-ανώφελες γέφυρες-
η εκκωφαντική άβυσσος με καταβροχθίζει.

10 Μαΐου 1935

*Από το βιβλίο “Antonia Pozzi Λέξεις”, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2013. Μετάφραση: Άννα Γρίβα.

View original post