Tasos Livaditis-Poems

Η ΝΥΧΤΑ άλλοτε στη λησμονιά κι άλλοτε σε πυρετικά ρόδα μας

έριχνε

σαν τη διωγμένη αγάπη, και τότε, πίσω απ’ το ανείπωτο, στέκε-

ται ακόμα πιο βαρύ

αυτό που πρέπει να πεις, κι ο νικημένος έβλεπε κι άλλον ένα ίσκιο

να πηγαίνει δίπλα του

γιατί δε χωρούσε τόση θλίψη σ’ έναν άντρα. Ώσπου το πρωί οι

ζητιάνοι

πανάρχαια μνηστευμένοι τις γωνιές των δρόμων, ξανάπαιρναν τα

δικαιώματά τους

κι έπρεπε σαν έναν άλλο, πιο μεγάλο ουρανό, ν’ αντέξουμε

την καθημερινή μας ιστορία.

 

 

THE NIGHT led us sometimes to forgetfulness and other

times into feverish roses

like the love you give up and then behind the unsaid heavier

stands

what you have to say and the defeated saw another shadow

that walked along with him

because such sorrow was too much for just one man. Until at dawn

the beggars,

since the ancient days engaged to the corners of the streets, reclaimed

their rights

and we had to endure our everyday history like a different, wider

sky.

 

 

~Tasos Livaditis-Poems, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2014

www.libroslibertad.ca

www.manolisaligizakis.com

Tasos Livaditis//Τάσος Λειβαδίτης

ΠΟΛΛΑ χρόνια πέρασαν. Μάχες χαμένες κι άλλες που τις κερδί-
σαμε
χωρίς ποτέ να το μάθουμε, και πάντα η λησμονιά και τα φύλλα
που έπεφταν.
Αλλά θα `ρθει μια μέρα που θα κλείσουμε ειρήνη με το όνειρο,
αιώνια κυνηγημένοι — ώσπου τη νύχτα ήταν αδύνατο να μην τους
συγχωρήσεις.
Κι αχ, μόνο μ’ αυτό ζήσαμε, μ’ αυτό που δε θα βρει κανείς ποτέ
μέσα στις ιστορίες μας.
MANY years went by. Battles we lost and others that we
won
without ever being informed of it and always forgetfulness
and the falling leaves.
However a day will come when we’ll make peace with
the dream
we the forever persecuted — until at night it was impossible not
to forgive them.
And, ah, only with this we’ve lived, what one will never find
in our stories.

~Τάσου Λειβαδίτη-Εκλεγμένα Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Tasos Livaditis-Selected Poems/Translated by Manolis Aligizakis
http://www.libroslibertad.ca
http://www.authormanolis.wordpress.com

Tasos Livaditis//Τάσος Λειβαδίτης

Η ΝΥΧΤΑ άλλοτε στη λησμονιά κι άλλοτε σε πυρετικά ρόδα μας
έριχνε
σαν τη διωγμένη αγάπη, και τότε, πίσω απ’ το ανείπωτο, στέκε-
ται ακόμα πιο βαρύ
αυτό που πρέπει να πεις, κι ο νικημένος έβλεπε κι άλλον ένα ίσκιο
να πηγαίνει δίπλα του
γιατί δε χωρούσε τόση θλίψη σ’ έναν άντρα. Ώσπου το πρωί οι
ζητιάνοι
πανάρχαια μνηστευμένοι τις γωνιές των δρόμων, ξανάπαιρναν τα
δικαιώματά τους
κι έπρεπε σαν έναν άλλο, πιο μεγάλο ουρανό, ν’ αντέξουμε
την καθημερινή μας ιστορία.

 

THE NIGHT led us sometimes to forgetfulness and other
times into feverish roses
like the love you give up and then behind the unsaid heavier
stands
what you have to say and the defeated saw another shadow
that walked along with him
because such sorrow was too much for just one man. Until at dawn
the beggars,
since the ancient days engaged to the corners of the streets, reclaimed
their rights
and we had to endure our everyday history like a different, wider
sky.

 

~Τάσου Λειβαδίτη-Εκλεγμένα Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Tasos Livaditis-Selected Poems/Translated by Manolis Aligizakis
http://www.libroslibertad.ca
http://www.authormanolis.wordpress.com

Yannis Ritsos//Γιάννης Ρίτσος

ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ

Αργά τη νύχτα, που αραιώνει η κίνηση των δρόμων
κ’ οι τροχονόμοι εγκαταλείπουν τις θέσεις τους, αυτός
δεν ξέρει πια τι να κάνει, κοιτάει απ’ το παράθυρο κάτω
την τζαμαρία του μεγάλου καφενείου, χνωτισμένη
απ’ τους ατμούς της αϋπνίας, κοιτάει τα γκαρσόνια
φασματικά, διαθλασμένα, ν’ αλλάζουν πίσω απ’ το ταμείο,
κοιτάει τον ουρανό με τις φαρδειές λευκές οπές, απ’ όπου
διακρίνονται οι τροχοί του τελευταίου λεωφορείου. Κ’ ύστερα
αυτό το “τίποτ’ άλλο, τίποτ’ άλλο”. Μπαίνει μέσα
στην ολόγυμνη κάμαρα, ακουμπάει το μέτωπό του
στον ώμο του δικού του αγάλματος (ψηλότερο απ’ το φυσικό)
νιώθοντας τη δροσιά του πρωινού πάνω στο μάρμαρο, ενώ,
κάτω στο προαύλιο με τις σπασμένες πλάκες, οι φύλακες
μαζεύουν τους κομμένους σπάγγους απ’ τα δέματα των εξορίστων.
TOWARD DAWN

Late at night, when the traffic slows down
and the traffic wardens leave their posts, he
doesn’t know what to do anymore; from his window
he looks down at the big glass of the cafe front, steamed up
by the breathing of sleeplessness; he looks at the
spectral, refracted waiters changing clothes behind the cash;
he looks at the sky with its wide white holes,
discerning in them the wheels of the last bus. And then
that: “nothing else, nothing else.” He enters
the totally empty room; he leans his forehead
on the shoulder of a statue resembling him (unnaturally taller)
feeling the freshness of morning on the marble, while
down in the courtyard with the broken flagstones, the guards
gather and cut strings of the packages of the exiled.
~Γιάννη Ρίτσου-ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Yannis Ritsos-Poems/translated by Manolis Aligizakis
http://www.authormanolis.wordpress.com
http://www.libroslibertad.ca
http://www.ekstasiseditions.com

Tasos Livaditis//Τάσος Λειβαδίτης

ΚΑΜΙΑ φορά, ξυπνάω τη νύχτα, ανάβω τη λάμπα και στέκο-
μαι εκεί, απέναντι στον ξένο, το πρωί βέβαια, δεν έμενε τίποτα,
μονάχα ένα ανεπαίσθητο σημάδι, που θα μπορούσε να το πάρει κα-
νείς για μια σταγόνα κερί, ενώ ήταν ίσως το ασυγχώρητο που
κανείς δεν το`βλεπε, μόνο το παλιό λησμονημένο όργανο ακουγό-
ταν στο υπόγειο, και θα `πρεπε να `χω θάψει, Θεέ μου, από καιρό
τα ενθύμια, γιατί και το αναπόφευκτο έτσι ελάχιστα αρχίζει,
καθόμουν, λοιπόν, τις νύχτες στη σκάλα περιμένοντας αυτόν
που θα νικούσε τον σιωπηλό κόσμο, και θα `παιρνε τη μεγάλη βελό-
να του πλεξίματος που κρατούσα, σαν τις γυναίκες, την ώρα που οι
άλλοι κοιμούνται, αφηρημένες πάνω στο εργόχειρο, έχουν ακολου-
θήσει κιόλας εκείνον που αιώνια μας προσπερνά.

SOMETIMES during the night I wake up Ι light the lamp and
stand there opposite the foreigner; at daybreak of course nothing was
left but an imperceptible mark that one could take as a drop of
wax while it was, perhaps the unforgivable which no one could see
only the old forgotten organ was heard in the basement, oh God,
I should have long ago buried all the mementos because even
the inescapable commences as simple as that,
yet at night I would sit by the stairs and wait for the one who
would defeat the silent world and would take the big needle of cross
stitching I held like women who while the others were asleep,
lost in their embroidery, have already followed the one who
forever walks ahead of us.

~Τάσου Λειβαδίτη-Εκλεγμένα Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Tasos Livaditis-Selected Poems/Translated by Manolis Aligizakis
http://www.libroslibertad.ca
http://www.authormanolis.wordpress.com