Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ
Το μούτρο του Θωμά κάτω απ’ τις γάζες
θάναι κόκκινο και πρισμένο απ’ τις κοντακιές
μια μυρουδιά καπνού και ποδαρίλας
ο Ηλίας λέει: θ’ αλλάξει ο καιρός
ο Δημήτρης σωπαίνει
κι ο Νικόλας
παλεύει να βουλώσει τις τρύπες της σκηνής
μ’ ένα κομμάτι βρασμένη πατάτα.
Κάποιος βήχει. Κρυώνουμε.
Ακούγονται τα βήματα της σκοπιάς.
Απόψε λέμε να σου γράψουμε, μάνα
μήπως ακούσουμε τη βροχή
να περπατάει με τα λυωμένα σου τσόκαρα
μήπως δούμε το χαμόγελό σου
να κρέμεται σαν παγούρι πάνω απ’ τη δίψα μας.
Μας ταϊζουν σάπιες πατάτες: μην ανησυχείς
μας βρίζουν και μας χτυπάνε: να με αγαπάς
ίσως να μη γυρίσουμε — μα εσύ ν’ ανάψεις τη λάμπα, μάνα
θάρθουν άλλοι.
Τώρα θα μαζεύεις απ’ το σκοινί τ’ ασπρόρουχα της
ξενητειάς
θα ράβεις στις κάλτσες μας το μπάλωμα της έγνιας σου
ξέρεις, τα γάντια, μάνα, που μας έπλεξες δε θα τα
φορέσουμε
τα δώσαμε σ’έναν σύντροφο πούφευγε για στρατοδικείο
του δώσαμε ακόμα μια κονσέρβα κι’ ένα κομμάτι απ’ την
παλάμη μας
έδεσε στην άκρη το τσουβάλι μ’ ένα σπάγγο
έριξε το τσουβάλι στον ώμο
και τον είδαμε ν’ανηφορίζει
με τ’ αχαμνά του σκέλια ψαλιδίζοντας κομμάτια
απ’ τον αντικρινό ουρανό.
Κάθε πρωί μας μετράνε
καθε βράδυ μετράμε τα πιάτα μας και περισσεύουν
περισσεύει η πίκρα στα μάτια μας
MAN WITH THE DRUM
Thomas’s face covered by gauzes
probably red and swollen from the rifle butt hits;
smell of smoke and dirty feet.
Elias says: the weather will change
Dimitris is silent
and Nikolas
struggles to fill the holes of the tent
with a piece of boiled potato.
Someone coughs. We are cold.
The footsteps of the patrol are heard.
Tonight we decided to write a letter to you, mother;
perhaps we may hear the rain
dripping on your worn out clogs;
tperhaps we may see your smile
hanging from your chin over our thirst.
They feed us rotten potatoes: don’t worry;
they curse us and hit us: please love us;
perhaps we may never return—but you still light
the lamp, mother; others will return.
Now you gather the white cloths of exile from
the cloths-line;
you stitch the patch of your concern on our socks;
you know, mother, we never used the gloves
you knitted for us
we gave them to a comrade who was taken away
to be court marshalled;
we also gave him a can of food and a piece of
our palm;
he tied the edge of his sack with a string
he tossed the sack on his shoulder
and we saw him to climb the hill
with his thin legs scissoring the opposite
sky into pieces.
Each morning they take a count of us;
each evening we count the leftover plates
the leftover grief in our eyes
Γράφει ο 
Ορφανά στα χαλάσματα του Δοξάτου.
Mayanaam
vequinox
Manolis 