Constantine Cavafy

ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ

 

Μαζεύτηκαν οι Αλεξανδρινοί

νά δούν της Κλεοπάτρας τά παιδιά

τόν Καισαρίωνα καί τά μικρά του αδέρφια

Αλέξανδρο τόν Πτολεμαίο, πού πρώτη

φορά τά βγάζαν έξω στό Γυμνάσιο

εκεί νά τά κηρύξουν βασιλείς

μές στή λαμπρή πατάταξι τών στρατιωτών

 

Ο Αλέξανδρος—τόν είπαν βασιλέα

τής Αρμενίας, τής Μηδίας, καί τών Πάρθων.

Ο Πτολεμαίος—τόν είπαν βασιλέα

τής Κιλικίας, τής Συρίας, καί τής Φοινίκης.

Ο Καισαρίων στέκονταν πιό εμπροστά

ντυμένος σέ μετάξι τριανταφυλλί

στό στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους

η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμεθύστων

δεμένα τά ποδήματα του μ’ άσπρες

κορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.

Αυτόν τόν είπαν πιότερο από τούς μικρούς

αυτόν τόν είπαν Βασιλέα τών Βασιλέων.

 

Οι Αλεξανδρινοί ένοιωθαν βέβαια

πού ήσαν λόγια αυτά καί θεατρικά.

 

Αλλά η μέρα ήτανε ζεστή καί ποιητική

ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,

τό Αλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα

θριαμβικό κατόρθωμα τής τέχνης

τών αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη

ο Καισαρίων όλο χάρις κ’ εμορφιά

(τής Κλεοπάτρας υιός, αίμα τών Λαγιδών)

κ’ οι Αλεξανδρινοί έτρεχαν πιά στήν εορτή

κ’ ενθουσιάζονταν, κ’ επευφημούσαν

ελληνικά, κ’ αιγυπτιακά, καί ποιοί εβραίϊκα

γοητευμένοι μέ τ’ ωραίο θέαμα—

μ’ όλο πού βέβαια ήξευραν τί άξιζαν αυτά

τί κούφια λόγια ήσανε αυτές η βασιλείες.

 

 

ALEXANDRIAN KINGS

 

The Alexandrians gathered

to see Cleopatra’s children,

Caesarion and his little brothers

Alexander and Ptolemy, who they

took for the first time to the Gymnasium

to proclaim them kings,

in front of the brilliant array of the soldiers.

 

They proclaimed Alexander king

of Armenia, Media, and of Parthia.

Ptolemy—they proclaimed king

of Cilicia, Syria, and Phoenicia.

Caesarion was standing more to the front,

dressed in a rose colored silk,

on his breast a bouquet of hyacinths,

his belt with a double row of sapphires and amethysts,

his shoes tied with white ribbons

embroidered with dawn pink pearls.

Him they proclaimed higher than the younger ones,

they called him King of Kings.

 

The Alexandrians knew perfectly well

that these were just theatrical words.

 

But the day was warm and poetic,

the sky was a vast light blue,

the Alexandrian Gymnasium a

triumphant artistic achievement,

the splendor of the courtiers superb,

Caesarion all grace and beauty

(son of Cleopatra, blood of the Lagidae);

and so the Alexandrians ran to the feast,

and they got enthusiastic and they cheered,

in Greek, and in Egyptian, and some in Hebrew,

captivated by the nice show—

knowing very well what all this meant,

what empty words these kingships were.

 

 

 

CONSTANTINE CAVAFY — SELECTED POEMS, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, BC, 2011

 

www.manolisaligizakis.com

The Second Advent of Zeus

ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ

 

Χείλη μες στην αρμύρα ποτισμένα

κλειδώσεις σκουριασμένες

απ’ του νοτιά το ανελέητο πείσμα

 

κι εικόνες που τρέχανε

σαν τρομαγμένα έλατα

στην κορυφογραμμή

 

στο κάτασπρο το μεσημέρι

του κενοταφίου ίσκιοι

μες στην παράδοση αφοσιωμένοι

στου τόπου τούτου την πίκρα

 

απλώνοντας τα χέρια

με καλωσόριζαν με της πατρίδας

το γλυκό μουρμούρισμα

 

που ονειρευόμουν τις νύχτες

μοναξιάς και τ’ ανυπόμονά μου

πρωινά. Μα μιας στιγμής σιωπή

 

θα σταθώ να `ρθει ο Ερμής άγγελος

να μ’ οδηγήσει σε γνώριμα

σοκάκια κι’ απαλά φιλιά

 

 

FIRST TOUCH

 

Lips immersed in salinity

rusted joins by the south

wind’s merciless intensity

 

images running

on  the mountain ridge

like scared cypresses

 

whitewashed high noon

shadows of the cenotaph

devoted to tradition

and the grief of this land

 

welcomed me with arms extended

with the motherland’s

sweet whisper

 

that I dreamed  during

the lonely nights and

during my impatient dawns. Yet

 

a moment of silence I’ll observe

till Hermes, my angel arrives

to guide me to familiar sidestreets

and soft kisses

 

THE SECOND ADVENT OF ZEUS, Ekstasis Editions, 2016

 

www.manolisaligizakis.com

 

Τάσος Λειβαδίτης//Tasos Livaditis

Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΩΡΑ

 

Όλα στο σπίτι ήταν ήσυχα: ο πρωϊνός καφές, η θλίψη του

απογέματος, ο ύπνος, χρονολογίες και λόγια, αντιδικίες και όνει-

ρα, ακόμα και πένθη, τακτοποιημένα απ’ το χρόνο ή τη μνήμη —

αλλά καθώς ανέμιζε η κουρτίνα ή έπεφτε μια πετσέτα δίχως

ήχο στο πάτωμα, ανατριχιάζαμε όλοι

σαν να `γινε, άξαφνα, εκείνο που χρόνια είχαμε φοβηθεί.

 

 

 

CRITICAL HOUR    

 

Everything was calm in the house: the morning coffee,

the afternoon sorrow, sleep, dates and words, dreams and

controversy; even mourning was set in time or memory —

though as the curtain sometimes ruffled or a napkin fell

on the floor without any noise we all shivered

as if suddenly what we had for years feared occurred.

 

 

Τάσου Λειβαδίτη-Εκλεγμένα Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

Tasos Livaditis-Selected Poems/Translated by Manolis Aligizakis

www.libroslibertad.ca

www.manolisaligizakis.com

Kahill Gibran//Χαλίλ Γκιμπράν

 

Χαλίλ Γκιμπράν – Χαρά και Λύπη

Μετά μια γυναίκα είπε, Μίλησέ μας για τη χαρά και τη λύπη.

Κι εκείνος απάντησε:

Η χαρά σας είναι η λύπη σας χωρίς μάσκα.

Και το ίδιο το πηγάδι από όπου ανεβαίνει το γέλιο σας πολλές φορές γεμίζει με τα δάκρυά σας.

Και πως αλλιώς μπορεί να είναι:

Όσο πιο βαθιά σκάβει στο είναι σας η λύπη, τόση περισσότερη χαρά μπορείτε να δεχθείτε.

Μήπως η κούπα που δέχεται το κρασί σας δεν είναι η ίδια εκείνη κούπα που κάηκε στο φούρνο του αγγειοπλάστη;

Και η φλογέρα που ησυχάζει το πνεύμα σας δεν είναι το ίδιο εκείνο ξύλο που τρυπήθηκε με μαχαίρια;

Όταν είσαι χαρούμενος, κοίταξε βαθιά μέσα στην καρδιά σου και θα δεις ότι μονάχα εκείνο που σου έχει δώσει λύπη είναι εκείνο που σου δίνει χαρά

Όταν είσαι λυπημένος, κοίταξε ξανά μέσα στην καρδιά σου , και θα δεις ότι πραγματικά κλαις για εκείνο που υπήρξε η χαρά σου.

Μερικοί από εσάς λέγουν, “Η χαρά είναι ανώτερη από τη λύπη” κι άλλοι λένε , “Όχι η λύπη είναι ανώτερη”.

Αλλά εγώ σας λέω , τα δύο αυτά είναι αχώριστα.

Έρχονται πάντα μαζί, κι όταν το ένα κάθεται μόνο του δίπλα σου στο τραπέζι, θυμήσου ότι το άλλο κοιμάται στο κρεββάτι σου.

Πραγματικά , ταλαντεύεστε σαν τους δίσκους της ζυγαριάς ανάμεσα στη λύπη σας και στη χαρά σας .

Και μόνο όταν είστε άδειοι από κάθε φορτίο , είστε ήρεμοι και ισορροπημένοι.

Αλλά όταν ο θησαυροφύλακας σας χρησιμοποιεί για να ζυγίσει το χρυσάφι και τ’ασήμι του, αναγκαστικά θ’ ανέβει ή θα κατέβει η χαρά σας ή η λύπη σας.

 

 

KAHLILL GIBRAN, JOY AND SORROW

 

Then a woman said, speak to us of Joy and Sorrow.

And he answered:

Your joy is your sorrow masked.

And the selfsame well from which your laughter rises was oftentimes filled with your tears.

And how else can it be?

The deeper that sorrow carves into your being, the more joy you can contain.

Is not the cup that holds your wine the very cup that was burned in the potter’s oven?

And is not the lute that soothes your spirit, the very wood that was hollowed with knives?

When you are joyous, look deep into your heart and you shall find it is only that which has given you sorrows that is giving you joy.

When you are sorrowful look again in your heart and you shall see that in truth you are weeping for that which has been your delight.

Some of you say “Joy is greater than sorrow” and others say “Nay, sorrow is the greater.”

But I say unto you, they are inseparable.

Together they come, and one sits alone with you at your board, remember that the other is asleep upon your bed.

Verily you are suspended like scales between your sorrow and your joy.

Only when you are empty are you at standstill and balanced.

When the treasure keeper lifts you to weigh his gold and his silver, needs must your joy or your sorrow rise or fall.

 

Tasos Livaditis//Τάσος Λειβαδίτης

ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ νύχτα ήταν ακόμα φτωχός, “Κύριε” του λέω

φυσικά δεν είχα άλλους συγγενείς κι έπρεπε να τον φροντίσω

“είμαι ο νέος συγκάτοικος” είπε, για να μη δείξει πως ξέρει,

σήκωσα τότε με ταπεινοφροσύνη την πέτρα και την ακούμπησα

απαλά, μη μας το πάρει ο αέρας, «σε περιμένει η Μαρία» του λέω

μα εκείνη στεκόταν λυπημένη πίσω του, γιατί δε θα γνώριζε ποτέ

το Θεό, αφού τον έφερνε κιόλας μέσα της κι όταν φάνηκαν οι τρεις

γυναίκες τους έδειξα τον τάφο, απ’ όπου έβρισκε πάντα τον τρόπο

να βγαίνει, είχαν αρχίσει, μάλιστα, να μυρίζουν τα ροδόδεντρα

και στη στροφή του δρόμου, πάνω απ’ τη σπασμένη στάμνα,

η μικρή υπηρέτρια δεν έκλαιγε πια.

Αυτό ήταν το πρώτο θαύμα.

 

 

 

THE FIRST night he was still poor “Sir” I told him since

of course I had no other relatives I had to take care of him “I am

the new roommate” he said just to conceal that he knew; then

with humility I raised the rock and I placed it down softly that

the air wouldn’t blow it away “Maria is waiting for you” I said

to him but she sorrowfully stood behind him because she would

never get to know God since she already carried Him inside her

and when the three women appeared I showed them the tomb from

where he always knew how to escape in fact the rhododendrons

had bloomed and at the turn of the road over the broken pitcher

the young servant girl wasn’t crying anymore.

This was the first miracle.

 

 

Τάσου Λειβαδίτη-Εκλεγμένα Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

Tasos Livaditis-Selected Poems/Translated by Manolis Aligizakis

www.libroslibertad.ca

www.manolisaligizakis.com