ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ
Ι
Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου
Στο μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.
Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι στο ουρανί
Αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται
Ν’ αναγγέλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια
Τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο
Της σωστής μου καρδιάς. Δεν ξέρω πια τη νλυχτα.
Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ’ αρνιέται
Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ’ άστρα
Η έχθρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ’ ουρανού
Εξόν κι αν είναι τ’ όνειρο που με ξανακοιτάζει
Με δάξρυα να διαβαλινω της αθανασίας τη θάλασσα
Έσπερε κάτω απ’ την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου
Τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν τη ξέρω πια.
SUN THE FIRST
I
I no more know the night horrible anonymity of death
in the inlet of my soul a fleet of stars moors
that you, guarding Hesperus, would shine next to the sky
light breeze of an island dreaming of me
pronouncing the dawn from its high rocks
my two eyes sail you along with the star
of my true heart: I no more know the night.
I no more know the names of a world that denies me
clearly I read the ostracons, the leaves, the stars
hatred is superfluous to me in the roads of the sky
unless it’s the dream looking at me again
in tears that I pass through the sea of immortality
oh Hesperus, under the contour of your golden fire
the night which is only night I no more know.
Translated by Manolis Aligizakis