Οι περισσότεροι από εμάς πηγαίναμε σε παιδικά πάρτι όταν ήμασταν μικροί. Από αυτά θυμάμαι παραδόξως αρκετά πράγματα, αλλά όχι πάντα τα πιο σημαντικά: θυμάμαι σαν χθες, π.χ., μία γενική γεύση τούρτας – αυτή της σαντιγί, όπως επίσης ότι πάντα έπινα πορτοκαλάδα, με αποτέλεσμα να έχω φρέσκια ακόμα στο στόμα, όποτε το σκέφτομαι, την παράξενη αίσθηση που άφηνε αυτός ο συνδυασμός λιπαρής ουσίας και ανθρακικού. Πιο έντονα από όλα, όμως, θυμάμαι την πικρία με την οποία σχεδόν πάντα αποχωρούσα.
Στα πάρτι αυτά που όλα τα παιδιά χόρευαν άκουγα συχνά τη μητέρα μου, αν βρισκόταν μαζί μου, να με παρακινεί να χορέψω κι εγώ. Κι όχι μόνο αυτή, ακόμα ακούω τις φωνές των άλλων, τις γειτόνισσες και οικογενειακές φίλες να ρωτάνε, «Γιατί δεν χορεύεις κι εσύ;» Και πιο επιτακτικά, «Σήκω, πήγαινε χόρεψε μαζί τους!» Και τότε αποφάσιζα να χορέψω. Ναι, τα χέρια μου ίδρωναν και άλλαζα συνέχεια θέσεις, λέγοντας διαρκώς από μέσα…
View original post 628 more words
Mayanaam
vequinox
Manolis 