Μαυρολαίμης

Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι ανταγωνίζονται τη φύση και τα υπόλοιπα είδη, αλλά καμιά φορά η συνύπαρξη είναι επωφελής και για τις δυό πλευρές. Στην Αφρική για παράδειγμα, τα φυτά και τα ζώα έχουν μια μακρά ιστορία συνεξέλιξης με την ανθρώπινη ιστορία. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι ορισμένα είδη αποκαλύπτουν προσαρμογές που απορρέουν από φυσική επιλογή η οποία οφείλεται στον άνθρωπο και έκτοτε εξαρτώνται από την παρουσία των ανθρώπων.

via Ένα πουλί που δεν μπορεί χωρίς τον άνθρωπο — ΕΛΛΑΣ

ΕΤΣΙ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: H Επιστήμη του Homo Universalis

ΖΕΝΙΘ

ΕΤΣΙ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

H Επιστήμητου Homo Universalis

Μάνος Δανέζης – Στράτος Θεοδοσίου

Εκδ. Δίαυλος

Γράφει ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com)

Εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε φτιαγμένοι από λάσπη, αλλά από αστρόσκονη. Προορισμός μας δεν είναι η Γη, αλλά τα Άστρα. Είμαστε παιδιά της ενέργειας και του χρόνου και σ’ αυτά πρέπει να επιστρέψουμε. Για να ξεκινήσουμε όμως αυτό το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής θα πρέπει πρώτα να αποκτήσουμε μια νέα κοσμοαντίληψη που θα είναι συμπαντική. Θα πρέπει να εξελιχθούμε από HomoSapiens σε HomoUniversalis. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει πρωταρχικά να ξεφύγουμε από το matrix των αισθήσεων μας, από την τρισδιάστατη αντίληψη μας και να επεκτείνουμε τη νόηση μας στο παράξενο αχανές Σύμπαν που μας περιτριγυρίζει και του οποίου αποτελούμε αναπόσπαστο τμήμα. Γιατί τα πάντα στο Σύμπαν είναι ένα. Δεν υπάρχει Εγώ και οι Άλλοι, όλα είναι ενωμένα ενεργειακά μέσα από μια αέναη διαδικασία αλληλεπίδρασης…

View original post 346 more words

Βασίλης Βασιλικός, Στον Γιάννη Ρίτσο

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Στον Γιάννη Ρίτσο

[Λάκα – Σούλι (1967-1974), ενότητα Μέσα στη νύχτα…]

Παίρνω φτερά για ν’ ανεβώ
να σε κοιτάξω
σύννεφο με κόκαλα ψαριού
στο θόλο τ’ ουρανού
που τόσο άνετα αγκαλιάζεις.

Υγρά τα μάτια σου κρατούν
την αρχοντιά του ελαφιού
στα ξέφωτα του δάσους,
ενώ αστείοι κυνηγοί
με δίκαννα και φλόμπερ
— σκάγια της ζήλιας,
βόλια του θυμού —
σε έχουνε περικυκλώσει.

Υγρά τα μάτια σου,
στην κλίμακα του πρώτου πάθους,
φωτογραφία από ψηλά,
αρνητικό τής ζωής σου,
ξοδεμένη σε χιλιάδες αντίτυπα,
άσωτη πηγή, εικονοστάσι στη στροφή

όπου παραλίγο να συμβεί «τροχαίο ατύχημα».

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Βασίλης Βασιλικός: Τα Ποιήματα (2006)

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Βασιλικός

View original post

Νίκος Βρεττός, Ο ύπνος της ημέρας (Α)

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Ο ύπνος της ημέρας

Α

Βυθίζομαι αργά στον ύπνο της ημέρας
δίχως όνειρο, δίχως καημό να υπάρξω.

Το σώμα φθαρτό και η ψυχή στεγνώνει
σβήνει ολοένα η αίσθηση του κόσμου.

Οι ώρες περνούν και πέφτει το βράδυ
αύριο ίσως δε θα μπορώ να λυπάμαι.

Περνούν καθώς την έρημο οι καμήλες
μέχρι το τέλος τίποτα δε θα μείνει.

Πηγές και μνήμες μου έξω από τον ύπνο
κι όλο το πάθος για τη γέννησή μου.

Από τη συλλογή Ο ύπνος της ημέρας (1973) του Νίκου Βρεττού

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Βρεττός

View original post

Νίκος Βρεττός, Σκλάβοι της δύσης [Τι φιλήδονες εικόνες, Θεέ μου!]

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Τι φιλήδονες εικόνες, Θεέ μου!
Πήρε το ρυθμό της το σώμα μου
τα φιλιά, οι βόγκοι, τα λόγια της
σκιρτάνε μέσα μου το κτήνος

Τι είναι πάλι αυτή η παρένθεση;
Μορφή της Καβάλας, της Θάσου
ακρογιαλιές, βουνά, ελαιώνες
Εκεί η ζωή μου με τις μέλισσες

Αυτά τα χέρια κι αυτά τα χείλη
δε μπορεί να είναι δικά μου
χέρια και χείλη της ντροπής —
Μια ώρα ντροπής ένας μήνας

Τι είναι πάλι αυτή η παρένθεση;
Στον αέρα που αναπνέω Εκείνη
η Άλλη με την ψυχή της Πηνελόπης
η βγαλμένη από το σπάνιο κοχύλι

Κρυφά που σκλαβώνουν τα πράγματα!

Από το ποίημα Σκλάβοι της δύσης (1975) του Νίκου Βρεττού

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Βρεττός

View original post