Ανδρέας Αγγελάκης, Κάθε που τρέχει πράσινη βροχή

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Μικραίνει το φεγγάρι
(τραγούδι: Νένα Βενετσάνου / δίσκος: Η Νένα Βενετσάνου τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι (1998))

Κάθε που τρέχει πράσινη βροχή

Κάθε που τρέχει πράσινη βροχή στις δάφνες
κι αλλάζουν φορεσιές αθόρυβα τα δέντρα
ρίχνοντας φλούδες και ψιθύρους στο βαθύ νερό,
μετράω τον χρόνο να γλιστρά στα δάχτυλά μου.
Ώρες που έφυγαν, με πρόσωπα μισοφωτισμένα
που αγάπησα, ριγμένα σαν πέτρες στο βυθό της θάλασσας.

Από τη συλλογή Ο πρίγκιπας των κρίνων (1964) του Ανδρέα Αγγελάκη

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

View original post

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ταξίδι νυχτερινό

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Ταξίδι νυχτερινό

Ξαναμπαίνω στ’ όνειρο
σαν σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι.
Καπνοί στο βουνό∙
σκέφτομαι: «Θα καίνε τα σκουπίδια»
μα πάλι υπάρχει μια υποψία
μάγισσας με κύκλους.
Ό,τι γίνεται
έχει ήδη γίνει
γι’ αυτό η πραγματικότητα
μπορεί και μεταμορφώνεται…
Ταξίδι νυχτερινό
σαν ν’ αποφεύγουμε τα νησιά
λεκέδες ομορφιάς
στο σιωπηλό μαύρο
κι οι μανάδες στις γέφυρες
γιατί φωνάζουν τόσο φριχτά
προς τα παιδιά τους
όταν κι αυτά μαϊμουδίζουν
το άπειρο
και δεν ξέρουν ακόμη
αν τα νερά είναι μέσα
ή γύρω απ’ τα μικρά τους σώματα.
Πλέει κι ο μηχανισμός
της φθοράς∙
αυτό που λείπει τώρα
θα μου λείπει χειρότερα
στο μέλλον
και θα λέγεται ζωή.

Από τη συλλογή Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας (1978) της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

Translatum: Favourite Poetry / Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

View original post

Γιώργος Βέης, Ας στεφανώσουμε με θάρρος κι αυτή τη νύχτα

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Ας στεφανώσουμε με θάρρος κι αυτή τη νύχτα

[Ενότητα Αποσπάσματα καθρέφτη]

Ξοδεύοντας απ’ την αρχή δύναμη και χάρη
Ας στεφανώσουμε με θάρρος κι αυτή τη νύχτα
Σ’ ένα γύρισμα του δρόμου να ξεχάσουμε
Να σβήσουμε ό,τι γράψαμε, αριθμούς και λέξεις.

Μιας παρ’ ολίγον φύσης – πριν έλθει η τυφλή δύναμη
Του μέσα κόσμου, η άλλη τύχη, να μας τελειώσει
Τώρα που είμαστε έτοιμοι να δώσουμε ακόμα
Και τη ζωή μας για να γίνουμε πάλι

Ένα ήσυχο βράδυ στην εξοχή το καλοκαίρι
Οριστική εγκατάλειψη μέσα στη δροσιά
Στην αίγλη σωμάτων που δεν ξέρουν να λένε όχι

Ξοδεύοντας όλη τη δύναμη κι όλη τη χάρη
Στην άκρη του νου θα μάθουμε τ’ αληθινά φιλιά
Στην ευστομία της νύχτας, επιτέλους αθώοι.

κι αποτεφρώνονται.

Από τη συλλογή Υστερόγραφα γης (2004) του Γιώργου Βέη

View original post

Cracking The Code

rabirius

View original post