The Great George Seferis: Poems in Greek and English

Στροφή
Strophe
Η Λυπημένη
The Sorrowful Girl
Άρνηση
Denial
Οι Σύντροφοι στον Αδη
The Comrades in Hades
Μυθιστόρημα
Mythistorema
Β
II
Γ
III

Στροφή

Στιγμή, σταλμένη απο ένα χέρι
που είχα τόσο αγαπήσει
με πρόφταξες ίσια στη δύση
σα μαύρο περιστέρι

Ο δρόμος άσπριζε μπροστά μου,
απαλός αχνός ύπνου
στο γέρμα του μυστικού δείπνου
Στιγμή σπυρί της άμμου,

που κράτησες μονάχη σου όλη
την τραγική κλεψύδρα
βουβή, σα να είχε δει την Υδρα
στο ουράνιο περιβόλι

Strophe

Moment sent by a hand
that I had so much loved
you reached me almost at dusk
like a black dove

The road shone before me
soft breath of sleep
at the end of a secret feast…
Moment grain of sand

that you alone kept
the tragic clepsydra whole
silent as though it had seen Hydra
in the heavenly orchard
..

Η Λυπημένη

Στην πέτρα της υπομονής
κάθισες πρός το βράδυ
με του ματιού σου το μαυράδι
δείχνοντας πως πονείς

κι είχες στα χείλια τη γραμμή
που είναι γυμνή και τρέμει
σαν η ψυχή γίνεται ανέμη
και δέουνται οι λυγμοί

κι είχες στο νου σου το σκοπό
που ξεκινά το δάκρυ
κι ήσουν κορμί που από την άκρη
γυρίζει στον καρπό

μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός
δε βόγκηξε κι εγίνη
το νόημα που στον κόσμο δίνει
έναστρος ουρανός

The Sorrowful Girl

On the stone of patience
you sat at dusk
with the black of your eye
showing how you hurt

And on your lips you had
a line naked and shivering
as the soul spins
and sobs plead

and in your mind the tune
that starts a tear
and you were a body that from its edge
returns to its fruit

but your heart’s anguish
didn’t sob but turned into
a meaning given to the world
by the star filled sky
..

Άρνηση

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ όνομα της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή

Με τι καρδιά με τι πνοή
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή

Denial

On the secluded seashore
white like a dove
we thirsted at noon
but the water brackish

On the golden sand
we wrote her name
when the sea breeze blew
the writing vanished

With what heart with what spirit
what desire and what passion
we led our life what a mistake
so we changed our life
..

Οι Σύντροφοι στον Αδη

Νήπιοι, οι κατα βούς Υπερίονος Ηελίοιο
ήσθιον αυτάρ ο τοίσιν οφείλετο νόστιμον ήμαρ

~Οδύσσεια

Αφού μάς μέναν παξιμάδια
τι κακοκεφαλιά
να φάμε στήν ακρογιαλιά
του Ηλιου τ αργά γελάδια

που το καθένα κι ένα κάστρο
για να το πολεμάς
σαράντα χρόνους και να πάς
να γίνεις ήρωας κι άστρο

Πεινούσαμε στής γής τήν πλάτη
σα φάγαμε καλά
πέσαμε εδώ στα χαμηλά
ανίδεοι και χορτάτοι

The Comrades in Hades

…fools who ate the Hyperion Sun’s cattle
for this he deprived them of their return
~Odyssey

Since we still had some hardtack
what a stupidity
to eat by the seashore
Helios’ slow moving cattle

that each was like a castle
you’d had to fight for
forty years until you turned
into a hero and a star

We hungered on the back of earth
but after we ate well
we fell down to the low levels
of being fools but satiated
..

Μυθιστόρημα

Si j’ai du gout, ce n’est gueres
Que pour la terre et les pierres

~Arthur Rimbaud

Α

Τον άγγελο
τον περιμέναμε προσηλωμένοι τρία χρόνια
κοιτάζοντας πολύ κοντά
τα πεύκα το γιαλό και τ άστρα.
Σμίγοντας την κόψη τ αλετριού η του καραβιού την καρένα
ψάχναμε να βρούμε πάλι το πρώτο σπέρμα
για να ξαναρχίσει το πανάρχαιο δράμα

Γυρίσαμε στα σπίτια μας τσακισμένοι
μ ανήμπορα μέλη με στόμα ρημαγμένο
από τη γέψη της σκουριάς και τής αρμύρας
Οταν ξυπνήσαμε ταξιδέψαμε κατά το βοριά, ξένοι
βυθισμένοι μέσα σε καταχνιές από τ άσπιλα φτερά των
κύκνων που μας πληγώναν
Τις χειμωνιάτικες νύχτες μάς τρέλαινε ο δυνατός αγέρας
της ανατολής
τα καλοκαίρια χανόμασταν μέσα στήν αγωνία τής μέρας
που δεν μπορούσε να ξεψυχίσει

Φέραμε πίσω
αυτά τ ανάγλυφα μιάς τέχνης ταπεινής

Mythistorema

Si j’ aid u gout, ce n’est gueres
Que pour la terre et les pierres.

~ Arthur Rimbaud

“If I have taste it is only
for the earth and the stones”

I

The angel
we had waited for him for three years concentrated
closely examining
the pines the seashore the stars
Joining the blade of the plough with the ship’s keel
we searched to discover once more the first sperm
that the old drama may recommence

We went back home broken hearted
with incapable limbs with mouths ravaged
by the taste of rust and salinity
When we woke we traveled to the north strangers
immersed into the mist by the perfect wings
of swans the wounded us
During winter nights the strong eastern wind
maddened us
in the summers we got lost in the agony of day
that couldn’t die

We brought back
these petroglyphs of a humble art
..

Β

Ακόμη ένα πηγάδι μέσα σε μια σπηλιά
Αλλοτε μάς ήταν εύκολο ν αντλήσουμε είδωλα και
στολίδια
για να χαρούν οι φίλοι που μάς έμεναν ακόμη πιστοί

Εσπασαν τα σκοινιά μονάχα οι χαρακιές στου πηγαδιού
το στόμα
μάς θυμίζουν την περασμένη μας ευτυχία
τα δάχτυλα στο φιλιατρό, καθώς έλεγε ο ποιητής
Τα δάχτυλα νιώθουν τη δροσιά τής πέτρας λίγο
κι η θέρμη του κορμιού την κυριεύει
κι η σπηλιά παίζει την ψυχή της και τη χάνει
κάθε στιγμή, γεμάτη σιωπή, χωρίς μια στάλα

II

One more well inside a cave
At other times it was easy for us to draw up idols and
ornaments
to please some friends who were still loyal to us

The ropes have broken only the grooves on the
well’s lip
remind us of our past happiness
the fingers on the well’s lip as the poet put it
The fingers feel the coolness of the stone a little
that the body’s heat prevails over
and the cave gambles its soul and loses it
every moment filled by silence without a drop of water
..

Γ

Μέμνησο λουτρών οίς ενοσφίσθης

Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τούς αγκώνες και δεν ξέρω που να
τ ακουμπήσω
Επεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο
έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να
ξαναχωρίσει

Κοιτάζω τα μάτια μήτε ανοιχτά μήτε κλειστά
μιλώ στο στόμα που όλο γυρεύει να μιλήσει
κρατώ τα μάγουλα που ξεπέρασαν το δέρμα
Δεν έχω άλλη δύναμη

τα χέρια μου χάνουνται και με πλησιάζουν
ακρωτηριασμένα

III

Remember the baths where you were murdered

I woke up with the marble head in my hands
that exhausts my elbows and I don’t know where
to lean it
It was falling in the dream as I was coming out of the dream
and our lives joined and it will be very difficult to
separate again

I gaze in the eyes neither open nor closed
I speak to the mouth that keeps trying to speak
I touch the cheeks that have gone through the skin
I don’t have any other strength

my hands disappear and come back near me
mutilated
..

View Seferis’s Bio

The above poems are selected and translated in English by Manolis for his 2012 collection titled “George Seferis – Collected Poems”
..
..