Τάσος Λειβαδίτης//Tasos Livaditis

TWILIGHT

We are captives of the inexplicable and of the forever lost
and remorse is the only way to return to the innocence
of youth —
oh, my old departed friend, I know I’ll meet you again in
a dream or suddenly in the street when all is lost
women who we loved while outside the windows the rain
intensified
then holding hands we passed the bridge, your wet hair
shone in the sundown —
who could believe it, really, that it was a time when we would
even give our lives
with that unstoppable fever like the sick children who
when the get well they don’t fit in their childhood cloths
and they are mocked in school — and they fill their
notebooks with poems
so that they won’t be lost. And then adulthood comes like
a shipwreck.

Oh, twilight, hour of justice, you pay attention to the most
humble things before nightfall.
ΩΡΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΤΟΣ

Είμαστε αιχμάλωτοι του ανεξήγητου και του αιώνια χαμένου
κι η τύψη είναι ο μόνος τρόπος να ξαναγυρίσουμε στην παιδική
αγνότητα —
ώ παλιέ φίλε που έφυγες, ξέρω ότι θα σε συναντήσω σε κάποιο
όνειρο ή άξαφνα στο δρόμο όταν όλα θα ` χουν χαθεί,
γυναίκες που αγαπήσαμε ενώ έξω απ’ τα παράθυρα δυνάμωνε
η βροχή
κι ύστερα πιασμένοι απ’ το χέρι περάσαμε τη γέφυρα, με τα μαλ-
λιά σας βρεγμένα να λαμπυρίζουν στο ηλιοβασίλεμα —
ποιος θα το πίστευε αλήθεια πως υπήρξε ένας καιρός που δίναμε
τη ζωή μας
μ’ εκείνον τον αδιάκοπο πυρετό σαν τ’ άρρωστα παιδιά που όταν
αναρρώσουν δεν τους χωράνε τα παιδικά τους ρούχα
και στο σχολειό τα κοροιδεύουν — και γεμίζουν τα τετράδιά τους
με ποιήματα
για να μη χαθούν. Κι ύστερα έρχεται η ενηλικίωση σαν ένα ναυά-
γιο.

Ώ λυκόφως, δίκαιη ώρα, που και στα πιο ταπεινά πράγματα
δίνεις μια σημασία πριν έρθει η νύχτα.

~Tasos Livaditis-Poems, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad.ca, 2014
http://www.libroslibertad.ca

Ubermensch/Υπεράνθρωπος

Potter

     At the edge of the village we arrived at the half lit

house with the small yard and the bloomed jasmine.

The air smelled of love undone, as though all evil was

forgiven. Before we entered we heard the potter’s wheel

sang circular notes and messages joyous that with

intensity reflected our wild youth.

 

     Methodically the wheel transcended soil into exquisite

vessels. Palms pressed, fingers morphed birds and

miracles; suddenly the world gained its meaning like

the sun in the thought of the cloudy day.

 

     An amphora, a cylix, and the Ubermensch closed

the curtains that creation wouldn’t escape. His movement

as easy as the potter’s. Two Ubermenschen and a hovel

full of beautiful words.

 

Αγγειοπλάστης

 

     Στην άκρη του χωριού φτάσαμε στο μισοφωτισμένο

σπίτι με τη μικρή αυλή κι ένα μοναχικό ανθισμένο γιασεμί.

Αγέρας μύριζε ατημέλητη αγάπη σαν να `χε όλο το κακό

συγχωρεθεί. Πριν μπούμε ακούστηκε του αγγειοπλάστη

ο τροχός που τραγουδούσε στρογγυλές νότες, μηνύματα

χαρούμενα που πυρπολούσαν την ασυμβίβαση νιότη μας.

 

      Μεθοδικά ο τροχός μετάλλαζε το χώμα σε υπέροχα δοχεία,

οι παλάμες πίεζαν, τα δάχτυλα ζωγράφιζαν πουλιά και

θαύματα, ξαφνικά ο κόσμος έπαιρνε σημασία όπως κι ο ήλιος

στη σκέψη της συννεφιασμένης μέρας.

 

      Ένας αμφορέας, ένας κύλικας κι ο Υπεράνθρωπος

έκλεισε τις κουρτίνες η δημιουργία να μη δραπετεύσει,

η κίνησή του εύκολη σαν του αγγειοπλάστη: Δυο

Υπεράνθρωποι, ένα χαμόσπιτο γιομάτο ωραίες λέξεις.