Kostas Karyotakis

 

 

ΠΑΡΕ ΤΑ ΔΩΡΑ

Πάρε τὰ δῶρα τῆς ψυχῆς σου νά ῾ρτεις.
Σοῦ ἑτοίμασα τὴ μαύρη κάμαρά μου.
Στὸν κῆπο μου ἀρρώστησεν ὁ Μάρτης,
καὶ ἀρρώστησεν ὁ Μάρτης στὴν καρδιά μου.

Πάρε τοῦ πόνου σου τὴ σμύρνα κι ἔλα.
Ὅλα θὲ νὰ σ᾿ ἀρέσουν· ἔχω κόψει
τὸ ρόδο, στὸ παράθυρο, ποὺ ἐγέλα
τὴν αὐστηρή μου βλέποντας τὴν ὄψη.

Πάρε ἀπαλὰ τὸν οἶχτο σου, νὰ φτάσεις,
καὶ πᾶρε τοῦ καημοῦ σου τὴ γαλήνη.
Στὰ μάτια μου τὸ χέρι θὰ περάσεις,
τὸ βραδινό μου δέος γιὰ ν᾿ ἁπαλύνει.

 

TAKE THE GIFTS

 

Take the gifts of your soul and come

I’ve prepared my black room for you

March got sick in my garden

and March got my heart sick

 

take the myrtle of your pain and come

you’ll like all I have; I’ve cut the rose

which bloomed by the window

and laughed seeing my austere face

 

take your consolation and come

and take the serenity of your grief

to pass your hand over my eyes

and soften my evening awe

 

 

Kostas Karyotakis//NEOHELLENIC POETRY—AN ANTHOLOGY, Libros Libertad, 2016

www.manolisaligizakis.com

Advertisements

Γιάννη Ρίτσου-Θυρωρείο/Yannis Ritsos-Caretaker’s Desk

Νυχτερινό Επεισόδιο

Κάρφωσε το καρφί στον τοίχο. Δεν είχε
τι να κρεμάσει. Το κοιτούσε καθισμένος
άντικρυ στην παλιά καρέκλα. Δεν μπορούσε
τίποτα να σκεφτεί, να θυμηθεί. Σηκώθηκε,
σκέπασε το καρφί με το μαντίλι του. Κι άξαφνα
είδε το χέρι του μελανιασμένο, βαμμένο
απ’ το φεγγάρι που στεκόταν στο παράθυρο. Ο φονιάς
είχε πλαγιάσει στο κρεββάτι του. Τα πόδια του,
γυμνά, ισχυρά, μ’ άψογα νύχια, μ’ έναν κάλο
στο μικρό δάχτυλο, ξεπρόβαιναν απ’ την κουβέρτα
κι οι τρίχες καμπύλωναν ερωτικά. Έτσι πάντα
τ’ αγάλματα κοιμούνται με τα μάτια ανοιχτά
κι ούτε είναι να φοβάσαι όποιο όνειρο, όποιο λόγο—
τον πιστό μάρτυρα που σου χρειάζονταν τον έχεις,
τον ακριβόλογο κ’ εχέμυθο, γιατί, το ξέρεις,
τ’ αγάλματα δεν προδίνουν ποτέ, μονάχα αποκαλύπτουν.

Nightly Event

He hammered the nail on the wall. He didn’t
have anything to hang. He stared at it sitting
on the old chair opposite it. He couldn’t
think or remember anything. He got up
covered the nail with his kerchief. And suddenly
he noticed his bruised arm, painted by
the moon coming through the window. The killer
in his bed had gone to sleep. His legs
uncovered, strong with perfect toenails, with a callus on
the small toe visible under the blanket
and his hairs were curling erotically. The statues
always sleep like that with open eyes and
you don’t have to fear a dream or a word –
the true witness you needed, you have him,
the precise and trustworthy; because, you know,
statues never betray, they only reveal.

 

~Γιάννη Ρίτσου, “Θυρωρείο”, Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Yannis Ritsos, “Caretaker’s Desk”, Translation Manolis Aligizakis

Tasos Livaditis/Τάσου Λειβαδίτη

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ

Ήταν τη νύχτα που δώσαμε το μεγάλο δείπνο, οι καλεσμένοι
κάθισαν στο τραπέζι σιωπηλοί, όλοι κάτι περίμεναν, κανείς δεν
ήξερε τί, “ίσως μας λυπηθεί ο Θεός” είπε ο οικοδεσπότης βαριά,
κι ήταν αλήθεια, απίστευτο που πέρασε η νύχτα χωρίς να συμβεί
τίποτα.
Όταν όμως καθώς ξημέρωνε σήκωσαν το τελευταίο ποτήρι, τα
χέρια τους είχαν τις βαριές κινήσεις εκείνων που χωρίς να το
ξέρουν διασταυρώθηκαν στο δρόμο τους με το φριχτό.

ENCOUNTERS

It was the night we offered the big dinner the guests sat around the table
silently they all expected something, nobody knew what, “perhaps God
will have mercy on us” the host said heavily and truly it was unbelievable
that the night passed and nothing happened.
However at dawn when they all raised their last glass their hands had
the tired movement of those who unknowingly on their way had
encountered the abominable.

~Τάσου Λειβαδίτη/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Tasos Livaditis/Translated by Manolis Aligizakis
http://www.libroslibertad.ca