Τάσος Λειβαδίτης//Tasos Livaditis

Ο ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΣ πυρετός των δρόμων, οι μεγάλες απόπνοιες απ’
τις πυρκαγιές,
και πάλι παλιές διηγήσεις, ενώ το ήρεμο αδράχτι των γυναικών
οδηγούσε μυστικά τις ώρες. Κανείς δε μας αναγνώρισε όταν γυρί-
σαμε,
καθίσαμε κι εμείς μες στην ανωνυμία μας, σαν τον ξυλοκόπο
μες στη συγνώμη των δέντρων, ώσπου σιγα σιγά μας ξέχασαν,
δεν είχαμε ούτε όνομα, ούτε προσδοκία. Όπως τ’ αγάλματα είναι
αθάνατα,
συντηρώντας μια θνητή μας ώρα.
THE ENDLESS fever of the roads the strong smell emitted
by conflagrations
and again the old stories, while the women’s serene spindle
secretly guided the hours. Nobody recognized us when we
returned
so we dwelled in our anonymity like the lumberjack
in the forgiveness of the trees until slowly they forgot of us:
we had neither name nor expectation. Like the statues that are
immortal and
they preserve our mortal hour.
~Τάσου Λειβαδίτη-Εκλεγμένα Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Tasos Livaditis-Selected Poems/Translated by Manolis Aligizakis
http://www.libroslibertad.ca
http://www.authormanolis.wordpress.com

Τάσος Λειβαδίτης-Εκλεγμένα Ποιήματα/Tasos Livaditis-Selected Poems

ΤΟ ΑΜΑΞΙ

     Ο άγνωστος κουβέντιαζε χαμηλόφωνα μέ τή γυναίκα, βέβαια,

η γυναίκα είχε πεθάνει, κι εκείνος κοίταζε τό πεπρωμένο, πού σάν

μιά άδεια άχρηστη θήκη αφήνουν οι νεκροί πάνω στό κάθισμα,

     τά πουλιά χτυπούσαν στό ταβάνι κι έπεφταν στό βρώμικο νιπτή-

ρα, εδώ τέλειωναν όλες οι ιστορίες, βαλσαμωμένοι γέροι κάθονταν

πίσω απ’ τά τζάμια, κι η στοά σκοτεινή μέ τά υγρά μαγαζιά πού

πουλούσαν μεγάλα στρίποδα γιά φέρετρα καί στέφανα απ’ τίς δόξες

πού είχαμε ονειρευτεί,

     όμως, στό ίδιο σπίτι κατοικούσαν κι εκείνοι οι άλλοι, πού δέν

τούς βλέπουμε, μόνο τίς νύχτες άκουγες νά περπατάνε κρατώντας

τίς σβησμένες λάμπες, καί καμιά φορά περνούσαμε γιά δικές μας

τίς ακατάληπτες χειρονομίες τους,

     κι η μικρή πεθαμένη υπηρέτρια, πού πλαγιάζαμε κάποτε, άπλω-

νε τώρα τό χέρι της μέσα στίς αγρύπνιες μου νά τής δώσω ένα

ζευγάρι κάλτσες πού τής είχα υποσχεθεί.

     Έπειτα ησυχία, κι ο θόρυβος τού αμαξιού πού έφευγε έσβηνε

σιγά σιγά.

 

 

The Carriage

    The foreigner chatted with the woman in a low tone, of course,

the woman was dead and he stared at his destiny, that useless outline

the dead leave on the chair,

    birds struck the ceiling and fell into the dirty sink where all

the stories ended, embalmed old men sat behind the window glass

the stoa was dark, the stores wet where they sold tripods for caskets

and wreaths for glory we had once dreamed off,

     however, in the same house those others lived, who we never see,

only during the nights you’d hear them walk holding the put out lamps

and sometimes we mistook their incomprehensible gestures as ours,

     and the young dead servant girl, with who long ago we slept,

now stretched her arm in my vigils that I’d give her a pair of nylons

I had promised her.

     Then stillness and the sound of the departing carriage faded away

slowly.

Tasos Livaditis-Selected Poems, translated by Manolis Aligizakis

Τάσος Λειβαδίτης-Εκλεγμένα Ποιήματα, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

www.libroslibertad.ca