RAVEN
~In Memoriam Edgar Allan Poe
Χρόνια σάν τά φτερά. Τί θυμάται τ’ ακίνητο κοράκι;
τί θυμούνται οι πεθαμένοι κοντά στίς ρίζες τών δέντρων;
Είχαν ένα χρώμα τά χέρια σου σάν τό μήλο πού πέφτει.
Κι αυτή η φωνή πού ξαναγυρίζει πάντα, χαμηλή.
Εκείνοι πού ταξιδεύουν κοιτάζουν τό πανί καί τ’ αστέρια
ακούνε τόν αγέρα ακούνε πέρα απ’ τόν αγέρα τήν άλλη
θάλασσα
σάν ένα κοχύλι κλειστό κοντά τους, δέν ακούνε
τίποτε άλλο, δέν ψάχνουν μέσα στούς ίσκιους
τών κυπαρισσιών
ένα χαμένο πρόσωπο, ένα νόμισμα, δέ γυρεύουν
κοιτάζοντας ένα κοράκι σ’ ένα ξερό κλωνί, τί θυμάται.
Μένει ακίνητο πάνω στίς ώρες μου λίγο πιό ψηλά
σάν τήν ψυχή ενός αγάλματος πού δέν έχει μάτια
είναι ένα πλήθος μαζεμένο μέσα σ’ αυτό τό πουλί
χίλιοι άνθρωποι ξεχασμένοι σβησμένες ρυτίδες
ερειπωμένες αγκαλιές καί γέλια πού δέν τέλειωσαν
έργα σταματημένα σιωπηλοί σταθμοί
ένα ύπνος βαρύς από χρυσά ψιχαλίσματα.
Μένει ακίνητο. Κοιτάζει τίς ώρες μου. Τί θυμάται;
Είναι πολλές πληγές μέσα στούς αόρατους ανθρώπους,
μέσα μου
πάθη μετέωρα περιμένοντας τή δεύτερη παρουσία
επιθυμίες ταπεινές πού κόλλησαν πάνω στό χώμα
σκοτωμένα παιδιά καί γυναίκες πού κουράστηκαν
τήν αυγή.
Τάχα νά βαραίνει πάνω στό ξερό κλωνί τάχα νά βαραίνει
πάνω στίς ρίζες τού κίτρινου δέντρου πάνω στούς ώμους
τών άλλων ανθρώπων, τίς παράξενες φυσιογνωμίες
πού δέν τολμούν να γγίξουν μιά στάλα νερό βυθισμένοι
στό χώμα
τάχα να βαραίνει πουθενά;
Είχαν ένα βάρος τά χέρια σου όπως μέσα στό νερό
μέσα στίς θαλασσινές σπηλιές, ένα βάρος αλαφρύ χωρίς
συλλογή
μέ τήν κίνηση κάποτε πού διώχναμε τήν άσκημη σκέψη
στρώνοντας τό πέλαγο ώς πέρα στόν ορίζοντα στά νησιά.
Είναι βαρύς ο κάμπος ύστερ’ απ’ τή βροχή, τί θυμάται
η μαύρη στεκάμενη φλόγα πάνω στόν γκρίζο ουρανό
σφηνωμένη ανάμεσα στόν άνθρωπο καί στήν ανάμνηση
τού ανθρώπου
ανάμεσα στήν πληγή καί τό χέρι πού πλήγωσε μαύρη
λόγχη,
σκοτείνιασε ο κάμπος πίνοντας τή βροχή, έπεσε ο αγέρας
δέ σώνειη δική μου πνοή, ποιός θά τό μετακινήσει;
ανάμεσα στή μνήμη, χάσμα—ένα ξαφνισμένο στήθος
ανάμεσα στούς ίσκιους πού μάχονται νά ξαναγίνουν
άντρας καί γυναίκα
ανάμεσα στόν ύπνο καί στό θάνατο στεκάμενη ζωή.
Είχαν μιά κίνηση τά χέρια σου πάντα πρός τόν ύπνο
τού πελάγου
χαϊδεύοντας τ’ όνειρο πού ανέβαινε ήσυχα τή μαλα-
ματένια αράχνη
φέρνοντας μέσα στόν ήλιο τό πλήθος τών αστερισμών
τά κλεισμένα βλέφαρα τά κλεισμένα φτερά…
Κοριτσά, χειμώνας 1937
Raven
In Μemoriam Edgar Allan Poe
Years like wings. What does the motionless raven remember?
What do the dead remember near the roots of trees?
Your hands had the color of the falling apple.
And this voice that always returns in a low tone.
Those who travel focus on the sail and the stars
hear the wind and beyond the wind the other sea
like a closed conch near them, they hear nothing
else, they don’t search among the shadows of
the cypresses
for a lost person, a coin, they don’t question
looking at the raven on a dry tree branch what it remembers.
It stays motionless over my hours a bit higher
like the soul of an eyeless statue
a huge crowd has gathered inside this bird
a thousand people forgotten, vanished wrinkles
vacant embraces and laughter never completed
works stopped halfway, silent stations
a heavy slumber of golden drizzle.
It stays motionless. Stares at my hours. What does it remember?
There are many wounds in the invisible people,
inside it
suspended passions yearning for the Second Coming
humble desires glued on the ground
children killed and women tired of the daybreak.
Does it weight down the dry branch, does it weigh down
the roots of the yellow tree, over the shoulders
of the other people, the strange faces
who don’t dare touch a drop of water though
sunken in the ground
does it weight down anywhere?
Your hands had the weight of hands in the water
in the sea caves, a light weight, without
thought
with the motion that we suddenly push away an ugly thought
laying the pelagos to the far end of the horizon to the islands.
The plain is heavy after the rain; what does the motionless
black flame remembers against the gray sky
wedged between man and the memory of man
between a wound and the hand that injured it black
spear
the plain darkened drinking the rain, the wind subsided
my own breath isn’t enough, who will shift it?
Within the memory, a chasm— a startled breast
between the shadows struggling to become man
and woman again
between sleep and death motionless life.
Your hands always had a movement toward the sleep
of pelagos
caressing the dream that slowly ascended the silky
spider web
bringing into the sun multitude of constellations
the close eyelids the folded wings…
Koritsa, winter 1937
Γιώργος Σεφέρης—Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
George Seferis—Translation Manolis Aligizakis
Like this:
Like Loading...
Mayanaam
vequinox
Manolis 