Η ΤΕΛΕΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Βαριά, σκοτεινά παραπετάσματα πορφυρά ή λαδοπράσινα. Πίσω τους
μεγάλα τρίποδα πιάνα, μπρούτζινα αγάλματα, χρυσόδετοι καθρέφτες,
το φευγαλέο πέρασμα μιας γυναικείας εσθήτας, κι η γυναίκα να λείπει.
Ύστερα κύλησε μια γυάλινη σφαίρα με παράξενο θόρυβο πανένιο.
Το μυστικό που ζητούσε να εκφραστεί γινόταν μυστικώτερο ακόμα.
Ακούγονταν υπόκωφες οι ομιλίες υπηρετών σ’ έναν βαθύτερο χώρο—
ίσως να γδέρναν λαγούς ή να μαδούσαν πουλιά, γιατί, κάθε τόσο,
έπεφταν λίγα πούπουλα χρυσίζοντας πάνω στο σώμα εκείνου
πού `μενε πλαγιασμένος στον κόκκινο τάπητα, ωραίος, μ’ανοιχτά τα χέρια
σαν σταυρωμένος στο πάτωμα, περιμένοντας πάντοτε ωστόσο
(κι αυτό διακρίνονταν στο πονηρό τρεμούλιασμα των κλεισμένων
βλεφάρων)
ν’ αρχίσει η μουσική στα μέσα δωμάτια, να σηκωθεί και να χορέψει.
PERFECT STAGING
Heavy, dark curtains purple or olive green. Behind them
big three-legged pianos, bronze statues, gold-tiled mirrors,
the quick passing of a woman’s bra and the woman is absent.
Then a glass ball rolled with a strange sound as if made of cloth.
The secret yearning to be expressed remained even more secret.
Subterranean voices of servants in a deeper space were heard –
perhaps they were skinning rabbits or plucking bird feathers, because so often
some feathers fell shining like gold over the body of the one
who stayed lying down on the red carpet, handsome, with open arms
as if crucified on the floor, however always waiting
(and this was discerned in the cunning trembling of his closed
eyelids)
the start of the music in the inside rooms that he could stand up and dance.
Γιάννη Ρίτσου-Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
Yannis Ritsos-Poems/Translated by Manolis Aligizakis
Mayanaam
vequinox
Manolis 