Cloe and Alexandra//Χλόη και Αλεξάνδρα

 

ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ

Καθόταν στο διπλανό τραπέζι,
είχε δική του παρέα κι όμως κάθε τόσο
γύριζε να με κοιτάξει,
με έψαχνε στα μάτια.
Πριν καθίσει απέναντί μου
υπήρχε το νωχελικό φως του απογεύματος
που έλουζε τα τραπέζια,
τα καθαρά τραπεζομάντιλα
και πιο πέρα τις πέτρες και τα δένδρα.
Μα πριν συμβούν όλα αυτά
ήμουν βυθισμένη σε μια απέραντη νωχέλεια,
σε μια απέραντη ηρεμία
που προδιέθετε και προετοίμαζε
μια τέτοια απόλαυση:
μέσα στο εξαίσιο φως
ένας άνδρας να με κοιτάζει.

 

THE AFTERNOON LIGHT

He was sitting at the next table
engaged in his own affairs
but every now and then
he turned to look at me
staring me in the eyes.
Before he sat opposite me
it was the languid afternoon light
which bathed the tables,
the clean tablecloths
and further off the rocks and trees.
And before all this happened
I was sunk in an overwhelming languidness,
in an overwhelming peacefulness,
which predisposed and prepared me
for such a thing to relish:
in that wondrous light
a man staring at me.

 

~Cloe and Alexandra, Libros Libertad, Vancouver, BC, 2013

Ubermensch//Υπεράνθρωπος

Ισορροπία

Στάθηκε κάτω από την εκατό χρονών οξιά και δείχνοντας
του δέντρου το ύψος είπε πως μοιάζαμε του δέντρου,
κι αλήθεια σαν να `χαμε ξαφνικά ψηλώσει κάτι σαν μυστική
συνωμοσία όλων των ανθρώπων που στο σκοτάδι ξάφνου
διακρίνουν πάνλαμπρο το δικό τους φως και στρέφονται
κι ευελπιστούν τον ουρανό ν’ αγγίξουν και τ’ άκρα μας
μέσα στην άβυσσο βαθειά να μπουν ν’ απλώσουν ρίζες, κλαδιά
και φύλλα να θηλάσουνε από βάθος και συμφωνήσαμε
την αναπόφευκτη δυαδικότητα ν’ ακολουθήσουμε κι εκείνος
χαμογέλασε ικανοποιημένος, που είχαμε ανακαλύψει δρόμο
όπου επάνω του μας έμελλε να βρούμε ισορροπία.

Balance

He stood under the hundred year old oak and showing
its height He urged us to become alike and truly,
we felt we had grown higher, as though in a secret
conspiracy among all men who in darkness they spot their
reflective light and we turned toward the sky with the hope
of reaching it and to the depths of earth our limbs extended
and we stretched down under where our roots suckled
the earth’s breast and we agreed this inescapable
duality to uphold while He smiled satisfied that we had found
the path upon which we were meant to reach equilibrium.

 

http://www.libroslibertad.ca

http://www.ekstasiseditions.com

 

GEORGE SEFERIS-COLLECTED POEMS/ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ-ΑΠΑΝΤΑ

ON A WINTER SUN RAY

4.

Some years ago you said
“Basically I am a matter of light.”
And still today when you lean
on the wide shoulders of sleep
even when they anchor you
to the drowsy breast of pelagos
you search in corners where blackness
has turned thin with no resistance
you grope for the spear
that spear destined to pierce your heart
and open it to the light.

ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΑΧΤΙΝΑ

Δ’
Είπες εδώ και χρόνια:
“Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός.”
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.

~Γιώργου Σεφέρη-Άπαντα, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~George Seferis-Collected Poems, translated by Manolis Aligizakis

Πάνω σε μια Χειμωνιάτικη Αχτίνα/On a Ray of Winter Light

Είπες εδώ καί χρόνια:

“Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός”.

Καί τώρα ακόμη σάν ακουμπάς

στίς φαρδιές ωμοπλάτες τού ύπνου

ακόμη κι όταν σέ ποντίζουν

στό ναρκωμένο στήθος τού πελάγου

ψάχνεις γωνιές όπου τό μαύρο

έχει τριφτεί καί δέν αντέχει

αναζητάς ψηλαφητά τή λόγχη

τήν ορισμένη νά τρυπήσει τήν καρδιά σου

γιά νά τήν ανοίξει στό φώς.

~Γιώργος Σεφέρης

ΟΝ A RAY OF WINTER LIGHT

Some years ago you said

‘Basically I am a matter of light.’

And still today when you lean

on the wide shoulders of sleep

even when they anchor you

to the drowsy breast of pelagos

you search in corners where blackness

has turned thin with no resistance

you grope for the spear

that spear destined to pierce your heart 29

and open it to the light.

~George Seferis,

Translation by Manolis Aligizakis

 

‘Romiosini’ by Yannis Ritsos in English

ROMIOSINI-GREEKNESS
Translated from Greek by Manolis

I
These trees don’t take comfort in less sky
these rocks don’t take comfort under foreigners’
footsteps
these faces don’t take comfort but only
in the sun
these hearts don’t take comfort except in justice
This landscape is merciless like silence
it hugs its fiery rocks tightly in its bosom
it hugs tightly in the sun its orphan olive trees
and grapevines
it clenches its teeth There is no water Only light
The road vanishes in light and the shadow of the fence wall
is made of steel
Trees rivers and voices turn to marble
in the sun’s whitewash
The root stumbles on the marble The dusty
bulrush
The mule and the rock They all pant There is
no water
They’ve all been thirsty for years and years They all
chew one bite of sky over their bitterness
Their eyes are red for lack of sleep
a deep wrinkle is wedged between their eyebrows
like a cypress between two mountains
at sundown
their hands are glued to their rifles
their rifles are extensions of their hands
their hands extensions of their souls –
they have anger on their lips
and grief deep within their eyes
like a star in a pothole of salt

From ‘Yannis Ritsos – Poems’ by Manolis

View an introduction to Yannis Ritsos in the Foreword to ‘Yannis Ritsos – Poems’ by Manolis.
.