ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ (Απόσπασμα)
V
Κάτσανε κάτου απ᾿ τις ελιὲς το απομεσήμερο
κοσκινίζοντας το σταχτὶ φως με τα χοντρά τους δάχτυλα
βγάλανε τις μπαλάσκες τους και λογαριάζαν πόσος μόχτος χώρεσε στο μονοπάτι της νύχτας
πόση πίκρα στον κόμπο της αγριομολόχας
πόσο κουράγιο μες στα μάτια του ξυπόλυτου παιδιού που κράταε τη σημαία.
Είχε απομείνει πάρωρα στον κάμπο το στερνὸ χελιδόνι
ζυγιαζόταν στον αέρα σα μία μαύρη λουρίδα στο μανίκι του φθινοπώρου.
Τίποτ᾿ άλλο δεν έμενε. Μονάχα κάπνιζαν ακόμα τα καμένα σπίτια.
Οι άλλοι μας άφησαν απὸ καιρὸ κάτου απ᾿ τις πέτρες
με το σκισμένο τους πουκάμισο και με τον όρκο τους γραμμένο στην πεσμένη πόρτα.
Δεν έκλαψε κανείς. Δεν είχαμε καιρό. Μόνο που η σιγαλιὰ μεγάλωνε πολὺ
κ᾿ είταν το φως συγυρισμένο κάτου στο γιαλὸ σαν το νοικοκυριὸ της σκοτωμένης.
Τί θα γίνουν τώρα όταν θα `ρθει η βροχὴ μες στο χώμα με τα σάπια πλατανόφυλλα
τί θα γίνουν όταν ο ήλιος στεγνώσει στο χράμι της συγνεφιάς σαν σπασμένος κοριὸς στο χωριάτικο κρεββάτι
όταν σταθεί στην καμινάδα του απόβραδου μπαλσαμωμένο το λελέκι του χιονιού;
Ρίχνουνε αλάτι οι γριὲς μανάδες στη φωτιά, ρίχνουνε χώμα στα μαλλιά τους
ξερρίζωσαν τ᾿ αμπέλια της Μονοβασιάς μη και γλυκάνει μαύρη ρώγα των εχτρών το στόμα,
βάλαν σ᾿ ένα σακκούλι των παππούδων τους τα κόκκαλα μαζὶ με τα μαχαιροπήρουνα
και ταριγυρνάνε έξω απ᾿ τα τείχη της πατρίδας τους ψάχνοντας τόπο να ριζώσουνε στη νύχτα.
Θάναι δύσκολο τώρα να βρούμε μία γλώσσα πιο της κερασιάς, λιγότερο δυνατή, λιγότερο πέτρινη –
τα χέρια εκείνα που απομείναν στα χωράφια ή απάνου στα βουνὰ ή κάτου απ᾿ τη θάλασσα, δεν ξεχνάνε –
θάναι δύσκολο να ξεχάσουμε τα χέρια τους
θάναι δύσκολο τα χέρια πούβγαλαν κάλους στη σκανδάλη να ρωτήσουν μία μαργαρίτα
να πουν ευχαριστώ πάνου στο γόνατο τους, πάνου στο βιβλίο ή μες στο μπούστο της αστροφεγγιάς.
Θα χρειαστεί καιρός. Και πρέπει να μιλήσουμε. Ώσπου να βρουν το ψωμὶ και το δίκιο τους.
Δυο κουπιὰ καρφωμένα στον άμμο τα χαράματα με τη φουρτούνα. Πούναι η βάρκα;
Ένα αλέτρι μπηγμένο στο χώμα, κι ο αγέρας να φυσάει. Καμένο το χώμα. Πούναι ο ζευγολάτης;
Στάχτη η ελιά, τ᾿ αμπέλι και το σπίτι.
Βραδιὰ σπαγγοραμμένη με τ᾿ αστέρια της μες στο τσουράπι.
Δάφνη ξερὴ και ρίγανη στο μεσοντούλαπο του τοίχου. Δεν τ᾿ άγγιξε η φωτιά.
Καπνισμένο τσουκάλι στο τζάκι – και να κοχλάζει μόνο το νερὸ στο κλειδωμένο σπίτι. Δεν πρόφτασαν να φάνε.
Απάνω στο καμένο τους πορτόφυλλο οι φλέβες του δάσους – τρέχει το αίμα μες στις φλέβες.
Και να το βήμα γνώριμο. Ποιὸς είναι;
Γνώριμο βήμα με τις πρόκες στον ανήφορο.
Το σύρσιμο της ρίζας μες στην πέτρα. Κάποιος έρχεται.
Το σύνθημα, το παρασύνθημα. Αδελφός. Καλησπέρα.
Θα βρει λοιπὸν το φως τα δέντρα του, θα βρει μία μέρα και το δέντρο τον καρπό του.
Του σκοτωμένου το παγούρι έχει νερὸ και φως ακόμα.
Καλησπέρα, αδερφέ μου. Το ξέρεις. Καλησπέρα.
Στην ξύλινη παράγκα της πουλάει μπαχαρικὰ και ντεμισέδες η γριὰ δύση.
Κανεὶς δεν αγοράζει. Τράβηξαν ψηλά.
Δύσκολο πια να χαμηλώσουν.
Δύσκολο και να πουν το μπόι τους.
Μέσα στ᾿ αλώνι όπου δειπνήσαν μία νυχτιὰ τα παλληκάρια
μένουνε τα λιοκούκουτσα και το αίμα το ξερό του φεγγαριού
κι ο δεκαπεντασύλλαβος απ᾿ τ᾿ άρματα τους.
Την άλλη μέρα τα σπουργίτια φάγανε τα ψίχουλα της κουραμάνας τους,
τα παιδιὰ φτιάξανε παιχνίδια με τα σπίρτα τους που ανάψαν τα τσιγάρα τους και τ᾿ αγκάθια τῶν άστρων.
Κ᾿ η πέτρα όπου καθήσαν κάτου απ᾿ τις ελιὲς το απομεσήμερο αντικρὺ στη θάλασσα
αύριο θα γίνει ασβέστης στο καμίνι
μεθαύριο θ᾿ ασβεστώσουμε τα σπίτια μας και το πεζούλι της Αγιὰ-Σωτήρας
αντιμεθαύριο θα φυτέψουμε το σπόρο εκεί που αποκοιμήθηκαν
κ᾿ ένα μπουμπούκι της ροδιάς θα σκάσει πρώτο γέλιο του μωρού στον κόρφο της λιακάδας.
Κ᾿ ύστερα πια θα κάτσουμε στην πέτρα να διαβάσουμε όλη την καρδιά τους
σα να διαβάζουμε πρώτη φορὰ την ιστορία του κόσμου.
ROMIOSINI (Excerpt)
V
They sat under the olive trees in early afternoon sieving the gray light with their big fingers
they took off their cartridge belts and measured the anguish fitting the path of night
how much bitterness fits in the wild mallow’s knot
how much courage in the eyes of a shoeless child holding up the flag
Past its time the last swallow remained in the plains weighed himself in midair like a black band
on the sleeve of autumn
Nothing else remained; only the burnt up houses smoldering.
The others who left us some time ago lay under the rocks
with their ripped shirts and their oaths written on the fallen door
No one cried – we had no time; only silence became deeper
and the light gathered down the shore like the
orderly house of the dead woman.
What will become of them when the rain comes amid the rotten plane leaves in the soil?
What will happen to them when the sun dries up in a blanket of cloud
like a crushed bug in a villager’s bed?
when the snow stork stands embalmed on the chimney of last night?
Old mothers scatter salt in the fire they scatter soil over their hair
they have uprooted the grapevines of Monemvasia so that not a black grape
will ever sweeten the enemy’s mouth
they placed in a sack the grandfather’s bones along with their knives and forks
and they go around outside the walls of their country looking
where to grow roots in the night.
It’ll be hard to find a tongue less powerful less stony than the cherry tree’s –
those hands that were left in the fields or up on the mountains or down under the sea
do not forget they never forget –
it’ll be difficult for us to forget their hands
it’ll be hard for the hands that grew calluses on the trigger to ask a daisy
to say thank you on their knees or on the book or in the bosom of the starlight
it will take time and we need to speak up until they find their bread and their rights.
Two oars rooted down in the sand at dawn in rough seas. Where’s the boat?
A plow embedded in the soil and the wind blowing
burnt up earth Where is the plowman?
Ashes the olive tree the grapevine and the house
Night stitched on with her stars inside the sock
Dried laurel leaves and oregano in the middle-self on the wall Fire couldn’t reach it
smoked up cooking pot in the fire – and the water boils by itself in the locked up house.
They had no time to eat
The forest’s veins on their burnt door leaf – blood flows in the veins
And here is the familiar footstep. Who’s he?
Familiar footsteps going uphill the nails of their soles.
Crawl of root in the rock. Someone’s coming
The password the response a brother, good evening
So then light will find its trees the tree will find its fruit
the flask of the killed still has water and light
Good evening my brother Good evening.
The old Lady West sells herbs and embroidery in her wooden shack
no one buys them. They’ve reached up high.
It’s difficult for them to come down anymore.
It’s difficult for them to fit in their own height.
On the threshing floor where the braves ate one night
the olive pits and the dry blood of the moon remain
and their fifteen-syllabic armory
the cypresses and laurels remain all around
Next day sparrows ate the crumbs of their army bread
children made toys out of the matches
that lit their cigarettes and the stars’ thorns
And the rock where they sat under olive trees in the afternoon opposite the sea
it will become whitewash in the kiln tomorrow
day after we’ll paint our houses and the bench of Saint Savior
the day after that we’ll plant the seed where they fell asleep
and a pomegranate bud will flash its first baby smile on the breast of sunshine
After that we’ll sit on the soil to read all their hearts
as if we read from the world history for the first time.
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ: 1550-2017, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2018
NEO — HELLENE POETS, An Anthology of Modern Greek Poetry: 1550-2017, translated by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2018
Mayanaam
vequinox
Manolis 