Neohellenic Poetry-An Anthology

ΑΓΡΑΦΗ ΓΡΑΦΗ

Άκουσα να μιλάν με τόνους τραγωδίας σε σαλόνια του1880
Ν΄ αναστενάζουν σ΄ ένα υπνοδωμάτιο ξενοδοχείου αριθμ. 12
Είδα να τρέχει μια γυμνή στο τρίτο πάτωμα του μυαλού μου
Να μουγκρίζουνε δυο τέρατα ανθρωπόμορφα
Να την προκαλούνε – καθώς περνούσε – αδιάντροπα
Χτυπώντας ρυθμικά το πάτωμα με τις ουρές τους
Όταν έπεφτε ψιλή ψιλή βροχή
Στάχτη από ηφαίστειο στόμα γυναικείο
Κράτησα το χέρι ενός τρελόπαιδου που ξεψυχούσε
Στεφάνωσα το αγαπημένο μέτωπο
Με λίγα ξερά και άδεια λόγια παρηγοριάς
(Δε θυμάμαι αν ήταν κορίτσι ή αγόρι
Ο αδικοσκοτωμένος σ’ ένα κομμάτι γης 2×1 ½ μ.)
Τρεις αιώνες πέρασαν πριν γίνουν όλα αυτά
Πριν ν’ αντιγράψω σ’ ένα τετράδιο καθαρό
Τους θρήνους μιας απαρνημένης
Το κλάμα ενός νεογέννητου παιδιού
Ταφές ανθρώπων ζωντανών – νεκρών που ξαναζωντανεύουν
Σχήματα μεταξωτά που αναδιπλώνονται
Ένα πλάσμα που φοβόταν ν’ αγαπήσει
Κομμάτι μάρμαρο από σάρκα
Και τη γραφή την άγραφη
Που είδα γραμμένη στ’ όνειρό μου
Με γράμματα φωτιάς που καίγαν το χαρτί

 

UNWRITTEN WRITING

 

I heard them talking tragically in the living rooms of 1880

to sigh in the hotel bedroom number 12

I saw a naked woman running in the third floor of my mind

two human like monsters that growled

to provoke her — as she walked by them — hitting

their tails on the floor rhythmically

when the light rail fell

ash from a volcano, mouth of a woman

I held the hand of a crazy boy before he died

I crowned the beloved forehead

with a few dry and empty consoling words

(I don’t remember whether it was a boy or a girl

the unjustly killed in a plot of two by one and half meters)

Three centuries have gone before all these happened

before I transcribed in a clean notebook

the lament of the renounced one

the cry of the newborn child

burials of alive men — dead people who reincarnate

silky shapes that fall back

a person who was afraid to fall in love

a piece of marble made of flesh

and the unwritten writing

that I saw written in my dream

with fiery letters that burned the paper.

 

NEOHELLENIC POETRY — AN ANTHOLOGY, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, spring-summer 2017

Αυτοκριτική / Self-critisism

Αυτοκριτική / Self-critisism

Ζούμε με κοινότυπους αφορισμούς / We live with common aphorisms
Τα φαντάσματά μας επανέρχονται απρόσκλητα / Our ghosts come back uninvited
Το σαρκίο μας περιέχει μια περιορισμένη λογική / Our flesh contains a limited logic
Περιφέρει την εκκωφαντική του ασημαντότητα / Our flesh carries around its deafening insignificance
Δεν εξαφανιζόμαστε παρά προσδοκούμε / We don’t disappear we only expect
Οι κοινοί μας φόβοι είναι σαν εχθρικά πεδία / Our common fears are our hostile fields
Το ιδιωτικό μας κουβούκλι μοιάζει απόρθητο / Our private armory looks impregnable
Ποιος θα διακυβεύσει τις πράξεις μας; / Who will jeopardize our actions?
Κανένα κίνητρο δεν θα τις ανατρέψει / No motive will overthrow our actions
Περιφερόμαστε με τον μανδύα της αυτοπραγμάτωσής μας / Wandering around dressed in the cloak of our self-realism
Το είναι μας θρυμματίζεται σε εμπορεύματα / Our being is crumbled in consumerism
Το μέλλον μας είναι η υπεραξία του εγώ μας / Our future is the excess value of ourselves
Εξαπολύουμε πογκρόμ εναντίον μας / We launch the pogrom against us
Υποτίθεται ότι αναστοχαζόμαστε συλλογικά / We supposedly re-consider collectively
Αλλά απαξιούμε το παρόν μας / But we scorn our present
Κάποιες προβολές ανατροπής παραμένουν νόθες / Some projections of inversion remain illegitimate
Γιατί κάθε μας δράμα είναι παρελθοντολογικό / Because our every drama belongs to the past
Αλλά κάποια “ιερή” στιγμή κρίσης θα φτάσει / But some “holy” moment of judgment will come
Ενάντια στους ευτελείς εισαγγελείς / Against the worthless public prosecutors
Ενάντια στους ταξικούς υποτελείς / Against the class subjugators
Ενάντια στους υπηρέτες της γραφίδας / Against the servants of the quill
Ενάντια στο εξουσιαστικό ξίφος / Against the authoritarian sword
Έτσι που η ιστορία κάνει πάντα κύκλους / As the history makes always circles
Και το τραγούδι γίνεται ποταμός / And the song becomes river
Κι ο ποταμός γίνεται τραγούδι / And the river becomes song
Γυμνάσματα προετοιμασίας αδρά / Rough exercises of preparation
Ενέργειες που μετριούνται με ανάστημα ιδεολογίας / Actions measured by an ideology stature
Πασχαλιές βγαλμένες από νεκρές γαίες / Lilacs that have sprung off dead grounds
Ενάντια σε ελιτίστικες πρωτοπορίες στην καταχνιά / Against elitist vanguards in the fog
Ενάντια στην αρχιτεκτονική διάχυση της υποταγής / Against the architectural diffusion of subjugation
Ενάντια σε άκαρπους ηχητικούς πειραματισμούς / Against fruitless experiments in acoustics
Ενάντια σε ασάλευτες ιδιοτυπίες που επανέρχονται / Against unshaken peculiarities which repeat themselves
Όμως οι αισθήσεις κεντρίζονται ξανά / However the feelings are stirred again
Συγχορδίες εξέγερσης σε οικείο φως / Chords of revolt under a familiar light
Διάθεση φυγής από μαρτυρικούς χώρους / Intention for an escape from martyrdoms
Πορεία στα χνάρια της επανάστασης / Following in the footsteps of revolution
Συνειδητή προσπάθεια ανατροπής του παλιού / Conscious effort to overthrow the old
Συνειδητή προσπάθεια να αναδυθεί το νέο / Conscious effort to help the emergence of the new
Σαν να μπολιάζεται ο κορμός του δέντρου / Like grafting the trunk of the tree
Γόνιμο σπέρμα που γεννά νέες μορφές / Fertile sperm that gives birth to new forms

http://www.tokoskino.wordpress.com

Impact/Επίπτωση

Impact

 

     And since the new reality was upon us truly we 

accepted it: dead was our God. Buried him yesterday

afternoon with no songs, no paeans, nor lamentations

and we felt a lot lighter. Nothing was as ticklish as

the mood of the sombre day while fear, I would say,

deep in our hearts, hidden. Sorrow reigned in the black

funeral home office while just outside beggars stretched

their hands asking for what we couldn’t spare, decency

of the new serpent who appeared but without fangs,

feverish magnolia bloomed its purple flowers over

our nuptial bed and in an eyrie we filled our chalice

with courage and we mailed it to the four corners of

the universe and promised never to be trapped again 

in the idiocy of a system.

 

The Andian condor we declared heir of the flesh.

The wind and the rain we proclaimed our catharsis.

 

     Evoe, oh, free elements, evoe.

 

     ‘Multiply and conquer the earth’ someone said. And

it was good.

 

Επίπτωση

 

     Όντως ήταν αληθινό και το δεχτήκαμε. Πέθανε

ο Θεός μας. Τον θάψαμε χθές το απόγευμα χωρίς

τραγούδια ή παιάνες, δίχως κλαυθμούς και μοιρολόγια

κι ανάλαφροι ενιώσαμε τίποτα πιο πολύ δεν μας

γαργάλαγε παρά το ύφος της μουντής μέρας ενώ ο φόβος,

θάλεγα, βαθειά μες την καρδιά μας είχε καταχωνιαστεί.

Στην σκοτεινή αίθουσα του γραφείου κηδειών κουμάντο

έκανε η θλίψη κι έξω απ’ την πόρτα οι ζητιάνοι απλώνανε

το χέρι και ζητούσαν αυτό που δεν θα τους δίναμε, ευπρέπεια

του φιδιού που δίχως δόντια εμφανίστηκε, η μαγνόλια

που άνθισε μενεξελιά μπουμπούκια πάνω στο νυφικό

κρεβάτι κι εμείς μες τη φωλιά του αετού γεμίσαμε κουράγιο

το δισκοπότηρό μας και το ταχυδρομήσαμε στα τέσσερα

της οικουμένης άκρα κι υποσχεθήκαμε ποτέ συστήματος

θύματα να μην πέσουμε.

 

Τον κόνδορα κληρονόμο της σάρκας κηρύξαμε.

Τον άνεμο και τη βροχή κάθαρση ονομάσαμε.

 

      Ευοί, ώ, λεύτερα στοιχεία, ευοί.

 

     ‘Πολλαπλασιαστείτε και κατακτήσετε τη γη’

κάποιος εφώναξε. Κι ήταν σωστό.

 

 

 

~Übermensch

~Υπεράνθρωπος

Moonlight Sonata/Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ’ by Γιάννης Ρίτσος

Moonlight Sonata

Let me come with you What a moon tonight!
The moon is good – it doesn’t show my
gray hair The moon will turn my hair golden again
You won’t see the difference
Let me come with you

When the moon is up the shadows in the house grow longer
invisible arms pull the curtains
an invisible finger writes forgotten words in the dust
on the piano – I don’t want to hear them Keep silent

Let me come with you
down the road to the brick factory’s wall fence
to the point where the road turns and the city
appears airy though made of cement whitewashed by moonlight
so indifferent and fleshless
so positive like beyond flesh
that after all you can believe you exist and don’t exist
that you have never existed that time and its ravaging never existed
Let me come with you

We shall sit on the ledge of the knoll for a while
and as the spring breeze blows on us
we may imagine we shall fly because
many times even now I hear my dress rustling
like the sound of two powerful wings flapping
and when you enclose yourself in this sound of flying
you feel firmness in your neck your ribs your flesh
and thus firmly put within the muscles of the blue wind
within the vigorous nerves of the height
it doesn’t matter whether you leave or return
and it doesn’t matter that your hair has turned gray
(this is not my sorrow – my sorrow
is that my heart hasn’t turned white)
Let me come with you

I know that everyone marches to love alone
alone to glory and to death
I know it I tried it It’s of no use
Let me come with you.

απόσπασμα

Αφησε με νάρθω μαζι σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλο το φεγγάρι,–δε θα φαίνεται
που ασπρίσαν τα μαλλια μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσα τα μαλλια μου. Δε θα καταλάβεις.
Αφησε με νάρθω μαζι σου

Οταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μές το σπίτι
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες
ένα δάχτυλο αχνο γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια—δε θέλω να τ ακούσω. Σώπα.

Αφησε με νάρθω μαζι σου
λίγο πιο κάτου ώς τη μάντρα του τουβλάδικου
ως εκει που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο
τόσο αδιάφορη κι άυλη
τόσο θετικη σαν μεταφυσικη
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτε δεν υπήρξες δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορα του
Αφησε με νάρθω μαζι σου

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι πάνω στο ύψωμα
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορει να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε
γιατι πολλές φορές και τώρα ακόμη ακούω το θόρυβο του φουστανιου μου
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστο το λαιμο σου τα πλευρα σου τη σάρκα σου
κ’ έτσι σφιγμένος μες τους μυώνες του γαλάζιου αγέρα
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους
δεν έχει σημασία αν φεύγεις η αν γυρίζεις
κι ούτε έχει σημασία που ασπρίσαν τα μαλλια μου
(δεν είναι τούτο η λύπη μου—η λύπη μου
είναι που δεν ασπρίζει η καρδια μου)
Αφησε με νάρθω μαζι σου

Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελει.
Αφησε με νάρθω μαζι σου.

~Yannis Ritsos-Selected Poems, translated by Manolis Aligizakis

http://www.libroslibertad.ca