Χαώδης
Η κρυστάλλινη αυγή έφτασε ηλιόλουστα γεμάτη,
γελαστό πρόσωπο μωρού που αντίκρισε τη μαμά του
όταν αποφασίσαμε το χάος να ερωτευτούμε, κάθε αυγή
να πλάθουμε καινούριο κόσμο, σαν μιας φαμίλιας
ορφανών ψωμί ζεστό και μυρωδάτο δικαίωμά μας
ήταν όλα να τα περιφρονήσουμε, τον προσηλυτισμό
τρελλών ρασοντυμένων.
Η κρυστάλλινη αυγή έφτασε ηλιοτρόπια γεμάτη,
που αποφασίσαμε γιοφύρι να γίνουμε που πάνω του
τα πρώτα βήματα του Υπερανθρώπου θα γραφόταν.
Εμείς, οι τελευταίοι των ανθρώπων το τέλος μας
θα βρίσκαμε, γιατί όσο αγαπούσε τη ζωή ο Υπεράνθρωπος
τόσο αγαπούσε κι εμάς που θυσιάσαμε την ασήμαντή μας
ύπαρξη στην αναζήτηση της ατελής τελειότητας
του ατελούς χάους.
Chaotic
The crystal dawn arrived. Full of sunlight, babyface
that smiles at the first sight of his mother, we decided
to fall in love with chaos, every morning to kneed
a new world, like a loaf of bread for the family of orphans,
warm and aromatic, it was our privilege to disdain everything
proselytism of fools wearing cassocks.
The crystal dawn arrived. Full of sunlight when we decided
to become the bridge where the first steps of Ubermensch
would be marked. We, the last of men, would find our end
because as Ubermensch loved life He loved us equally,
for we sacrificed our insignificant existence in search
of the imperfect perfection of the imperfect chaos.