C. P. CAVAFY//Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

ΜΑΡΤΙΑΙ ΕΙΔΟΙ
Τά μεγαλεία νά φοβάσαι, ώ ψυχή.
Καί τές φιλοδοξίες σου νά υπερνικήσεις
άν δέν μπορείς, μέ δισταγμό καί προφυλάξεις
νά τές ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική νά είσαι.

Κι όταν θά φθάσεις στήν ακμή σου, Καίσαρ πιά
έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,
τότε κυρίως πρόσεξε σάν βγείς στόν δρόμον έξω,
εξουσιαστής περίβλητος μέ συνοδεία
άν τύχει καί πλησιάσει από τόν όχλο
κανένας Αρτεμίδωρος, πού φέρνει γράμμα,
καί λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,
είναι μεγάλα πράγματα πού σ’ ενδιαφέρουν»,
μή λείψεις να σταθείς, μή λείψεις ν’ αναβάλλεις
κάθε ομιλίαν η δουλειά μή λείψεις τούς διαφόρους
πού σέ χαιρετούν καί προσκυνούν νά τούς παραμερίσεις
(τούς βλέπεις πιό αργά) άς περιμένει ακόμη
κ’ η Σύγκλητος αυτή, κ’ευθύς νά τά γνωρίσεις
τά σοβαρά γραφόμενα τού Αρτεμιδώρου.
THE IDES OF MARCH
Beware of grandeur, oh soul.
And if you can not overcome your ambitions,
pursue them with hesitant precaution.
And the more you go forward, the more
inquiring and careful you must be.

And when you reach your zenith, as a Caesar at last;
when you take on the role of such a famous man,
then most of all be careful when you go out on the street,
like any famous master with your entourage,
if by chance some Artemidoros approaches
out of the crowd, bringing you a letter,
and says in a hurry “Read this at once,
these are serious matters that concern you,”
don’t fail to stop; don’t fail to postpone
every speech or task; don’t fail to turn away
the various people who greet you and bow to you
(you can see them later); let even the Senate wait,
for you must consider at once
the serious writings of Artemidoros.

Αυτοκριτική / Self-critisism

Αυτοκριτική / Self-critisism

Ζούμε με κοινότυπους αφορισμούς / We live with common aphorisms
Τα φαντάσματά μας επανέρχονται απρόσκλητα / Our ghosts come back uninvited
Το σαρκίο μας περιέχει μια περιορισμένη λογική / Our flesh contains a limited logic
Περιφέρει την εκκωφαντική του ασημαντότητα / Our flesh carries around its deafening insignificance
Δεν εξαφανιζόμαστε παρά προσδοκούμε / We don’t disappear we only expect
Οι κοινοί μας φόβοι είναι σαν εχθρικά πεδία / Our common fears are our hostile fields
Το ιδιωτικό μας κουβούκλι μοιάζει απόρθητο / Our private armory looks impregnable
Ποιος θα διακυβεύσει τις πράξεις μας; / Who will jeopardize our actions?
Κανένα κίνητρο δεν θα τις ανατρέψει / No motive will overthrow our actions
Περιφερόμαστε με τον μανδύα της αυτοπραγμάτωσής μας / Wandering around dressed in the cloak of our self-realism
Το είναι μας θρυμματίζεται σε εμπορεύματα / Our being is crumbled in consumerism
Το μέλλον μας είναι η υπεραξία του εγώ μας / Our future is the excess value of ourselves
Εξαπολύουμε πογκρόμ εναντίον μας / We launch the pogrom against us
Υποτίθεται ότι αναστοχαζόμαστε συλλογικά / We supposedly re-consider collectively
Αλλά απαξιούμε το παρόν μας / But we scorn our present
Κάποιες προβολές ανατροπής παραμένουν νόθες / Some projections of inversion remain illegitimate
Γιατί κάθε μας δράμα είναι παρελθοντολογικό / Because our every drama belongs to the past
Αλλά κάποια “ιερή” στιγμή κρίσης θα φτάσει / But some “holy” moment of judgment will come
Ενάντια στους ευτελείς εισαγγελείς / Against the worthless public prosecutors
Ενάντια στους ταξικούς υποτελείς / Against the class subjugators
Ενάντια στους υπηρέτες της γραφίδας / Against the servants of the quill
Ενάντια στο εξουσιαστικό ξίφος / Against the authoritarian sword
Έτσι που η ιστορία κάνει πάντα κύκλους / As the history makes always circles
Και το τραγούδι γίνεται ποταμός / And the song becomes river
Κι ο ποταμός γίνεται τραγούδι / And the river becomes song
Γυμνάσματα προετοιμασίας αδρά / Rough exercises of preparation
Ενέργειες που μετριούνται με ανάστημα ιδεολογίας / Actions measured by an ideology stature
Πασχαλιές βγαλμένες από νεκρές γαίες / Lilacs that have sprung off dead grounds
Ενάντια σε ελιτίστικες πρωτοπορίες στην καταχνιά / Against elitist vanguards in the fog
Ενάντια στην αρχιτεκτονική διάχυση της υποταγής / Against the architectural diffusion of subjugation
Ενάντια σε άκαρπους ηχητικούς πειραματισμούς / Against fruitless experiments in acoustics
Ενάντια σε ασάλευτες ιδιοτυπίες που επανέρχονται / Against unshaken peculiarities which repeat themselves
Όμως οι αισθήσεις κεντρίζονται ξανά / However the feelings are stirred again
Συγχορδίες εξέγερσης σε οικείο φως / Chords of revolt under a familiar light
Διάθεση φυγής από μαρτυρικούς χώρους / Intention for an escape from martyrdoms
Πορεία στα χνάρια της επανάστασης / Following in the footsteps of revolution
Συνειδητή προσπάθεια ανατροπής του παλιού / Conscious effort to overthrow the old
Συνειδητή προσπάθεια να αναδυθεί το νέο / Conscious effort to help the emergence of the new
Σαν να μπολιάζεται ο κορμός του δέντρου / Like grafting the trunk of the tree
Γόνιμο σπέρμα που γεννά νέες μορφές / Fertile sperm that gives birth to new forms

http://www.tokoskino.wordpress.com

ALBERT CAMUS

Ο ιός του φόβου

Οι συμπολίτες μας δεν ήταν περισσότερο ένοχοι από άλλους, ξεχνούσαν μόνο να ’ναι μετριόφρονες, αυτό είναι όλο και σκέφτονταν πως όλα είναι ακόμα δυνατά γι’ αυτούς, πράγμα που προϋπέθετε ότι οι συμφορές ήταν αδύνατο να υπάρχουν. Εξακολουθούσαν τις εμπορικές συναλλαγές, ετοίμαζαν ταξίδια και είχαν τις απόψεις τους. Γιατί να σκέφτονταν την πανούκλα που καταργεί το μέλλον, τις μετακινήσεις και τις συζητήσεις; Νόμιζαν πως ήταν ελεύθεροι ενώ κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος όσο υπάρχουν συμφορές. [Αλμπέρ Καμύ, Η πανούκλα]
Διαδίδεται σαν αστραπή, κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτε πια∙ ο ένας κολλάει τον άλλον σχεδόν ακαριαία. Δεν υπάρχει πλέον τρόπος να ελεγχθεί η εξάπλωσή της. Δεν έχει βρεθεί το φάρμακο κι ίσως να μην προλάβει να βρεθεί, πριν αφανιστεί η ανθρωπότητα. Ο φόβος κι ο τρόμος κατακλύζουν τις συνειδήσεις. Η ακοή δεν είναι αρκετή για ν’ ακουστεί το τέλος που πλησιάζει. Φόβος για τον εαυτό και τον άλλο, το αγαπημένο πρόσωπο∙ κι απ’ την άλλη, τρόπος προστασίας δε διαφαίνεται στον ορίζοντα. Οι ειδήσεις δεν σταματούν να φτάνουν. Εσύ είσαι απ’ τους τυχερούς. Δεν κόλλησες ακόμη. Κι όσοι απ’ τους δικούς σου πάνε στη δουλειά, φαίνονται ακόμη καλά –φεύ! Προς το παρόν! Μην αποθρασύνεσαι! Έχε το νου σου! Ωστόσο, όλοι παίρνουν φάρμακα. Προληπτικά…
Σε κάθε γωνιά, λίγο να μη φυλαχτεί κανείς, καραδοκεί η μόλυνση απ’ τον ιό. Έρχεται πια από παντού. Παλιά ήταν τουλάχιστον μακριά. Το μαθαίναμε σα μια είδηση, που διαρκεί όσο ένα κλικ ή λίγα λεπτά δελτίου. Ούτε λεπτό ίσως. Ασήμαντη, μακρινή μόλυνση, που δε μας αφορά. Τώρα όμως, τώρα είναι παντού. Καλύτερα να μένουμε σπίτι, να μην κυκλοφορούμε πολύ. Είν’ επικίνδυνο. Και καθόλου, ει δυνατόν, να μην βγαίναμε στον επικίνδυνο τούτο κόσμο… Η μόνη ασφαλής μέρα είναι μια μέρα στο σπίτι. Ο κόσμος άλλαξε, δεν είναι πια όλα τόσο απλά. Έτσι είναι και πρέπει να το δεχτούμε όσο το δυνατόν ταχύτερα. Θα ζήσουμε κι αυτή τη φορά. Θα την περάσουμε και τη μόλυνση αυτή. Αρκεί να φυλαγόμαστε απ’ τους μολυσμένους. Αυτοί είναι ο κίνδυνος. Κανονικά θα πρέπει να τους απομονώνουν, να τους πηγαίνουν κάπου, τέλος πάντων, να μην κινδυνεύει όλος ο κόσμος.
Μ’ αυτή τη «λογική» πάνω-κάτω διαδίδονται αστραπιαία οι ειδήσεις μέσω του διαδικτύου και καλλιεργούνται οι αντίστοιχες αντιδράσεις. Τέτοιου είδους διαδόσεις διασπείρονται και προκαλούν πανικό, άλλοτε για τον Η1Ν1 ή για τις τρελές αγελάδες, την αρρώστια των πουλερικών ή το κουνούπι του Δυτικού Νείλου και σήμερα για τον έμπολα. Τελικά, ακόμη χειρότερη κι απ’ τη διάδοση της αρρώστιας γίνεται η διάδοση του φόβου. Ακόμη εντονότερος κι απ’ τον φόβο του θανάτου γίνεται ο φόβος της ζωής. Βεβαίως, για κάποιους προέχει το κέρδος, υλικό και άυλο. Αφ’ ενός θα παρουσιάσουν, ως εκ θαύματος, το τάδε εμβόλιο και το δείνα αντίδοτο, επιδιώκοντας το μεγαλύτερο δυνατόν οικονομικό όφελος. Αφ’ ετέρου, θα τραβήξουν το νευρικό σύστημα περαιτέρω, φέροντας πάλι τον έλεγχο και την ανάγκη για τάξη κι ασφάλεια ως δώρα σε εξαθλιωμένες συνειδήσεις. Η μεγέθυνση ενός φόβου, συμβάλλει άλλωστε στον αποπροσανατολισμό της προσοχής απ’ την ουσία των προβλημάτων. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε σκλαβωμένοι, με την υγεία μας να κρέμεται απ’ την ποιότητα του κλουβιού μας.
Όσο φοβόμαστε, όμως, όσο κλεινόμαστε, όσο μαζευόμαστε στο καβούκι μας, οι άλλοι προχωρούν. Κινούνται από κράτος σε κράτος, κλείνοντας συμφωνίες, τροφοδοτώντας τις αυτοκρατορίες τους με άρτο και θέαμα, για να διογκώνεται η αντοχή στον εγκλεισμό, μετατρέποντας το προσωπικό σύμπαν του καθενός, σε ένα λαγούμι με φόβους και μαγγανείες. Για την εξάπλωση του κρατισμού δε θα ανακαλυφθεί το φάρμακο από καμιά μεγάλη εταιρεία. Δεν μπορούμε να ζητάμε απ’ τους δεσμώτες μας να μας απαλλάξουν απ’ τα δεσμά που οι ίδιοι μας επέβαλαν. Το κλειδί είναι στο χέρι μας, αλλά τα μάτια μας θολά απ’ τις οθόνες δεν το βλέπουν.
https://anarchypress.wordpress.com/2014/10/14/%CE%BF-%CE%B9%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CF%8C%CE%B2%CE%BF%CF%85/#more-19903

SIMPLE TALK–ΑΠΛΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ//TASOS LIVADITIS

SIMPLE TALK

Now we want to put our hands in our armpits
to look whether a star gleams in the sky
to remember that face
against the opening of the door
but we can’t remember
we have no time to remember
we don’t have time but to stand tall
and to die.

ΑΠΛΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ

Τώρα λέμε να βάλουμε τα χέρια στις μασκάλες
να κοιτάξουμε αν είναι καν’ αστέρι στον ουρανό
να θυμηθούμε κείνο το πρόσωπο
ακουμπισμένο στο κούφωμα της πόρτας
μα δε μπορούμε να θυμηθούμε
δεν έχουμε καιρό να θυμηθούμε
δεν έχουμε καιρό παρά να σταθούμε όρθιοι
και να πεθάνουμε.

~SIMPLE TALK, by Tasos Livaditis, translated by Manolis Aligizakis
~Τάσου Λειβαδίτη, ΑΠΛΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

Constantine Cavafy-Poems/Translated by Manolis Aligizakis

THE CITY

You said: “I’ll go to another land, to another sea;
I’ll find another city better than this one.
Every effort I make is ill-fated, doomed;
and my heart —like a dead thing—lies buried.
How long will my mind continue to wither like this?
Everywhere I turn my eyes, wherever they happen to fall
I see the black ruins of my life, here
where I’ve squandered, wasted and ruined so many years.”
New lands you will not find, you will not find other seas.
The city will follow you. You will return to the same streets.
You will age in the same neighborhoods; and in these
same houses you will turn gray. You will always
arrive in the same city. Don’t even hope to escape it,
there is no ship for you, no road out of town.
As you have wasted your life here, in this small corner
you’ve wasted it in the whole world.

Η ΠΟΛΙΣ

Είπες «Θά πάγω σ’ άλλη γή, θά πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μιά πόλις άλλη θά βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μιά καταδίκη είναι γραφτή
κ’ είν’ η καρδιά μου—σάν νεκρός—θαμένη.
Ο νούς μου ώς πότε μές στόν μαρασμό αυτόν θά μένει.
Όπου τό μάτι μου γυρίσω, όπου κι άν δώ
ερείπια μαύρα τής ζωής μου βλέπω εδώ,
πού τόσα χρόνια πέρασα καί ρήμαξα καί χάλασα.»
Καινούριους τόπους δέν θά βρείς, δέν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θά σέ ακολουθεί. Στούς δρόμους θά γυρνάς
τούς ίδιους. Καί στές γειτονιές τές ίδιες θά γερνάς
καί μές στά ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στήν πόλι αυτή θά φθάνεις. Γιά τά αλλού—μήν ελπίζεις—
δέν έχει πλοίο γιά σέ, δέν έχει οδό.
Έτσι πού τή ζωή σου ρήμαξες εδώ
στήν κώχη τούτη τήν μικρή, σ όλην τήν γή τήν χάλασες.

“C. P. Cavafy-Poems”, Libros Libertad, 2008/Translated by Manolis Aligizakis
http://www.libroslibertad.ca