Yannis Ritsos//Γιάννης Ρίτσος

ΑΝΑΙΡΕΣΗ

Ώστε, λοιπόν, δεν είχαν όλα χαθεί. Το παράθυρο
έβλεπε ακόμη ένα κομμάτι πολιτεία, ένα κομμάτι
διαθέσιμο σχεδόν ουρανό. Ο μαραγκός, ο χτίστης,
μετέωροι στη σκαλωσιά, έρχονται πάλι πλησιέστερα.
Τα καρφιά, τα σανίδια έχουν, λοιπόν, κι άλλη χρήση,
και τ’ όνειρο πάλι κι ο τοίχος κ’ η ελάχιστη ανάσταση
κ’ η περίλυπη δόξα, χρήσιμη πάλι, θυμίζοντας
κείνες τις οδοντογλυφίδες στο τσεπάκι του γιλέκου
που, τόσα χρόνια πριν, είχαμε πάρει κρυφά
απ’ το φτηνό εστιατόριο μια χειμωνιάτικη νύχτα.
REFUTATION

So it seems it wasn’t all lost. The window
still looked out at a part of the city, an almost available
part of the sky. The carpenter, the builder,
dangling off the scaffold, they come closer again.
Then the nails, the planks, have another use
and the dream again, the wall and the faint resurrection
and the sorrowful glory, useful again, reminding us
those toothpicks in the small vest pocket
that, so many years ago, we had secretly taken
from the cheap restaurant one winter night.
~Γιάννη Ρίτσου-ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Yannis Ritsos-Poems/translated by Manolis Aligizakis
http://www.authormanolis.wordpress.com
http://www.ekstasiseditions.com
http://www.libroslibertad.ca

Γυναίκες/Women

Γυναίκες

 

Είναι πολύ μακρινές οι γυναίκες. Τά σεντόνια τους μυρίζουν κα-

ληνύχτα.

Ακουμπάνε τό ψωμί στό τραπέζι γιά νά μή νιώσουμε πώς λείπουν.

Τότε καταλαβαίνουμε πώς φταίξαμε. Σηκωνόμαστε απ’ τήν καρέ-

κλα καί λέμε:

“Κουράστηκες πολύ σήμερα” ή “άσε, θ’ ανάψω εγώ τή λάμπα”.

Όταν ανάβουμε τό σπίρτο, εκείνη στρέφει αργά πηγαίνοντας

μέ μιάν ανεξήγητη προσήλωση πρός τήν κουζίνα. Η πλάτη της

είναι ένα πικραμένο βουναλάκι φορτωμένο μέ πολλούς νεκρούς—

τούς νεκρούς τής φαμίλιας, τούς δικούς της νεκρούς καί τόν δικό σου.

Ακούς τό βήμα της νά τρίζει στά παλιά σανίδια

ακούς τά πιάτα νά κλαίνε στήν πιατοθήκη κ’ ύστερα ακούγεται

τό τραίνο πού παίρνει τούς φαντάρους γιά τό μέτωπο.

~Γιάννης Ρίτσος

Women

Women are very distant. Their bed sheets smell of goodnight

They place the bread on the table so that we won’t miss them.

Then we understand that we did something wrong. We get up

from the chair saying:

“You are very tired today” or “don’t worry, let me light the lamp”

When we light the match she turns slowly going to

the kitchen with an inexplicable concentration. Her back

is a sad little mountain loaded with many dead –

the family dead, her dead and your death.

You hear her footsteps creaking on the old floor planks

you hear the plates crying in the plate rack and then the train

is heard carrying soldiers to the front lines.

~Yannis Ritsos

Translation by Manolis Aligizakis