Τούτο τό σπίτι στοίχειωσε, μέ διώχνει—
θέλω νά πώ έχει παλιώσει πολύ, τά καρφιά ξεκολλάνε,
τά κάδρα ρίχνονται σά νά βουτάνε στό κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει τό καπέλο τού πεθαμένου απ’τήν κρεμάστρα
στό σκοτεινό διάδρομο
όπως πέφτει τό μάλλινο τριμένο γάντι τής σιωπής απ’ τά γόνατά της
ή όπως πέφτει μιά λουρίδα φεγγάρι στήν παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.
Κάποτε υπήρξε νέα κι αυτή, — όχι η φωτογραφία πού κοιτάς με
τόση δυσπιστία—
λέω γιά τήν πολυθρόνα, πολύ αναπαυτική, μπορούσες ώρες ολόκληρες
νά κάθεσαι
καί μέ κλεισμένα μάτια νά ονειρεύεσαι ό,τι τύχει
—μιάν αμμουδιά στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη από φεγγάρι,
πιό στιλβωμένη απ’ τά παλιά λουστρίνια μου πού κάθε μήνα τα δίνω
στό στιλβωτήριο τής γωνιάς,
ή ένα πανί ψαρόβαρκας πού χάνεται στό βάθος λικνισμένο απ’ τήν
ίδια του ανάσα,
τριγωνικό πανί σά μαντίλι διπλωμένο λοξά μόνο στά δυό
σά νά μήν είχε τίποτα να κλείσει ή νά κρατήσει
ή ν’ ανεμίσει διάπλατο σέ αποχαιρετισμό. Πάντα μου είχα μανία
μέ τά μαντίλια,
όχι γιά νά κρατήσω τίποτα δεμένο,
τίποτα σπόρους λουλουδιών ή χαμομήλι μαζεμένο στούς αγρούς
μέ τό λιόγερμα
ή νά δέσω τέσσερις κόμπους σάν τό σκουφί πού φοράνε οι εργάτες
στ’ αντικρυνό γιαπί
ή νά σκουπίσω τά μάτια μου, — διατήρησα καλή τήν όρασή μου
ποτέ μου δέ φόρεσα γυαλιά. Μιά απλή ιδιοτροπία τά μαντίλια.
~Γιάνης Ρίτσος
MOONLIGHT SONATA (Second Piece)
This house is haunted it pushes me away –
I mean it has aged so much the nails fall off
the pictures fall as if diving to the void
the stucco bits drop silently
like the hat of the dead man off its hanger
in the dark hallway
like the worn-out wool glove of silence falls off her knees
or a band of moonlight falls on the old worn-out armchair
Once even that was new – not the picture you
stare at with such disbelief –
I mean the armchair so comfortable you could
sit for hours
and with closed eyes dream of anything
– a smooth sandy beach wet and polished by the moon
more polished than my old leather shoes that every month I polish
at the corner shoe store
or a fishing boat’s sail that vanishes in the horizon rocked
by its own breath
triangular sail like a handkerchief folded on an angle only twice
as though it didn’t have anything to cover or to keep
or to wave unfurled like saying goodbye I always had a fixation
with handkerchiefs
not for keeping anything tied in them
like some flower seed or chamomile gathered in the fields
at sundown
or to tie it in four knots like the cap workers wear
in the opposite construction site
or to wipe my eyes – I maintained my vision properly
I never wore glasses. Just a simple fixation with handkerchiefs.
~Yannis Ritsos
Like this:
Like Loading...
Mayanaam
vequinox
Manolis 