Μουσείο Βατικανού
Ντά Βίντσι, Ραφαήλ, Μικελάντζελο, — πώς κλείσαν
τούς πιό μεγάλους ουρανούς στό ανθρώπινο πρόσωπο, στό ανθρώπινο σώμα,
νύχια ποδιών καί χεριών, φύλλα καί άστρα, θηλές, όνειρα, χείλη, —
τό κόκκινο καί τό γαλάζιο, τό απτό καί τό ασύλληπτο. Απ’ τό άγγιγμα ίσως
αυτών τών δακτύλων νά γεννήθηκε καί πάλι ο κόσμος. Η απόσταση
ανάμεσα σ’ αυτά τά δάχτυλα μετράει μέ ακρίβεια ακόμη
τήν έλξη τής γής καί τή διάρκεια.
Δέν αντέχω — είπε—
τόση ομορφιά καί τόση αμαρτωλή αγιότητα. Θά βγώ στόν άσπρο εξώστη
νά κανπνίσω συνέχεια δεκαπέντε τσιγάρα, αποθαυμάζοντας από ψηλά
τή θέα τής Ρώμης, βλέποντας κάτω τά μεγάλα λεοφωρεία
ν’ αδειάζουνε τσαμπιά τουρίστες στά προπύλαια τού Μουσείου,
σπάζοντας μέ τά δυό μου ΄δαχτυλα μέσα στήν τσέπη τού παντελονιού μου
ένα σωρό κλεμμένες οδοντογλυφίδες, σάν νά σπάζω
όλους τούς ξύλινους σταυρούς όπου σταυρώθηκαν οι ανθρώπινες επιθυμίες.
~Ρώμη, 18.ΙΧ.78
Vatican Museum
da Vinci Raphael Michelangelo, – how they incised
the greatest skies in the human face, in the human body
toenails and fingernails, leaves and stars, nipples, dreams, lips, –
to red and the light blue the tangible and the inconceivable. Perhaps from
touching of these two fingers the world was reborn. The space
between these two fingers still measures accurately
the earth’s pull and duration.
I can’t bear it – he said –
so much beauty and so much sinful sanctity. I’ll go out to the white
balcony and smoke fifteen cigarettes in a row, marveling at the
view of Rome from high above looking at the big buses below
unloading bunches of tourists at the Museum’s front
breaking with my two fingers in my pants pocket
a bunch of stolen toothpicks, as if I would break all
the wooden crosses where all human desires were crucified.
~Rome, 18-9-78
~translation Manolis Aligizakis
~Yannis Ritsos-Poems” www.libroslibertad.ca
Στήν Οδό πού δέν ονομάστηκε “οδός Παζολίνι”
Πλατύ πρωινό τής Ρώμης πού πλαταίνει τό σύμφωνο λάμδα
μές στίς φωνές τών μικροπωλητών, στά λάστιχα τών έοφωρείων,
καί στή σιωπή τών αγαλμάτων.
Ώχρα σκιασμένη στίς ανατολικές προσόψεις
τών μαγαζιών καί τών μεγάρων. Πόρτες καί πόρτες
συγκρατούν τά ημικύκλια τών ίσκιων σ’ ένα κ ά π ο τ ε. Παράξενο,
— είπε —
σέ μιάν αρχαία πολιτεία, μέ κόκκινα σκοτεινά χρώματα,
νά υπάρχουνε παιδιά κρατημένα απ’ τό χέρι τής μάνας τους
σ’ αυτούς τούς πολυσύχναστους δρόμους, κάτω από αναρίθμητα παράθυρα,
εδώ
πού ο Παζολίνι σεργιανούσε τίς νύχτες του, — Στρατσιόνε Τέρμινι, εδώ
πού σ’ ένα υπαίθριο σανιδένιο κιόσκι ένας χοντρός σύγχρονος Νέρων
πουλούσε στούς περιηγητές πολύχρωμα φουλάρια. Αγόρασα ένα κόκκινο
τό `δεσα στό λαιμό μου, καί καταμεσής τού δρόμου σφύριξα:
Ε μ π ρ ό ς τ ή ς γ ή ς ο ι κ ο λ α σ μ έ ν ο ι, Ε μ π ρ ό ς τ ή ς γ ή ς
ο ι κ ο λ α σ μ έ ν ο ι.
~Ρώμη, 18.ΙΧ.78
The Street That Was Not Named “Pasolini Street”
Wide morning in Rome that widens the consonant l
amid the vendors yelling, the tires of buses
and the statues’ silence.
Ocher shadowed in the eastern facades
of stores and buildings. Doors and doors uphold
the semicircles of shadows at one time. Strange –
he said –
in an ancient city, with red and dark yellow colors
to find children held by their mother’s hand
in these very busy streets, under the countless windows,
here
where Pasolini saunter in the night – Termini Station, here
in an outdoor wooden kiosk a contemporary fat Nero was
selling colorful scarves to tourists. I bought a red one
and tied it around my neck and in the midst of the street I whistled
C o m e o n a l l t h e e a r t h’ s s i n f u l, C o m e o n a l l t h e
e a r t h’ s s i n f u l
~Rome, 18-9-78
~Translation, Manolis Aligizakis
~“Yannis Ritsos-Poems” www.libroslibertad.ca
Mayanaam
vequinox
Manolis 