George Seferis//Γιώργος Σεφέρης

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΚΔ’

Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης.
Εκείνοι που κάποτε θα ζήσουν εδώ που τελειώνουμε
άν τύχει και μαυρίσει στη μνήμη τους το αίμα και ξεχειλίσει
άς μη μας ξεχάσουν, τις αδύναμες ψυχές μέσα στ’ ασφοδίλια,
άς γυρίσουν προς το έρεβος των θυμάτων:

Εμείς που τίποτε δεν είχαμε θα τους δείξουμε τη γαλήνη.

 

MYTHISTOREMA XXIV

 

Here end the works of the sea, the works of love.
Those who will live here someday where we die
perhaps the blood will darken in their memory and
overflow
let them not forget us, the weak souls among the asphodels
let them turn the heads of the victims toward Erebus:
We who had nothing will teach them tranquility.

~GEORGE SEFERIS-COLLECTED POEMS, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, Canada, 2012

The prophet-Kahlil Gibran

Brief were my days among you and briefer still the words
I have spoken but should my voice fade in your ears and
my love vanish in your memory, then I shall come again

Σύντομες ήταν οι μέρες μου ανάμεσά σας κι ακόμα συντομότερες
οι λέξεις που έχω πει μα όταν η φωνή μου αχνοσβύσει στ’ αυτιά σας
κι η αγάπη μου ξεθωριάσει απ’ τη μνήμη σας τότε θα ξαναγυρίσω

~ The Prophet by Kahlil Gibran//Ο Προφήτης του Καλίλ Γκιμπράν

Τό Εμβατήριο τού Ωκεανού/Ocean’s March

Νυχτερινό λιμάνι
φώτα πνιγμένα στά νερά
πρόσωπα δίχως μνήμη καί συνέχεια
φωτισμένα απ’ τούς περαστικούς προβολείς μακρινών πλοίων
κ’ ύστερα βυθισμένα στή σκιά τού ταξιδιού
λοξά ιστία μέ κρεμασμένες λάμπες ονείρου
σάν τίς ραγισμένες φτερούγες τών αγγέλων πού αμάρτησαν
οι στρατιώτες μέ τίς κάσκες
ανάμεσα στή νύχτα καί στό κάρβουνο
τραυματισμένα χέρια σάν τή συγνώμη πού έφτασε αργά

Αιχμάλωτοι δεμένοι στίς άγκυρες
ένας κρίκος γύρω στό λαιμό τού ορίζοντα
κι άλλες αλυσσίδες εκεί στά πόδια τών παιδιών
καί στά χέρια τής αυγής πού κρατούν μιά μαργαρίτα.

Κ’ είναι τά κατάρτια πού επιμένουνε

νά μετρήσουν τ’ άστρα

μέ τή βοήθεια τής ήρεμης ανάμνησης

—μιά ανθοδέσμη γλάρων στήν αυγινή ευδία.

 

Φεύγει τό χρώμα απ’ τό πρόσωπο τής ημέρας

καί το φώς δέ βρίσκει ένα άγαλμα

νά κλειστεί νά δοξαστεί νά γαληνέψει.

 

Θά υποθάλπουμε λοιπόν ακόμη

τήν ανοιχτή πληγή τού ήλιου

πού αναβρύζει σπόρους λουλουδιών

στήν ίδια πορεία

στήν ίδια ερώτηση

στίς γόνιμες φλέβες τής άνοιξης

που επαναλαμβάνει τούς γύρους τών χελιδονιών

γράφοντας ερωτικά μηδέν

στό ακατανίκητο στερέωμα;

Ποιά πληγή

δέ μάς δωρήθηκε ακόμη

γιά νά συμπληρώσουμε

τού θεού τή θεότητα;

~Γιάννης Ρίτσος

 

Harbor at night
lights drown in the water
faces without memory or continuance
faces lit by passing spotlights of distant ships
and then sunken in the shadow of voyage
slant masts with hanging dream lamps
like the cracked wings of angels who sinned
the soldiers with helmets
between the night and embers
wounded hands like the forgiveness
that reached late

Prisoners tied on anchors
a ring around the horizon’s neck
and other chains there at the feet of children
at dawn’s hands holding a daisy

And it is the masts that insist

to count the stars

with the help of calm memory

– a bouquet of seagulls in the morning blue sky

 

Color deserts the face of day

and light doesn’t find any statue

to dwell in to be glorified to becalm

 

Nevertheless we’ll still shelter

the sun’s open wound

that springs flowers out of seeds

in the same march

in the same question

in the fertile veins of spring

that repeats the swallows’ rounds

writing erotic zeros

in the invincible firmament?

Which wound

hasn’t graced us yet

that we may complement

the godliness of God?

~Yannis Ritsos-Poems, Vancouver, 2011
Translated by Manolis Aligizakis