GEORGE SEFERIS-COLLECTED POEMS

 

ACTORS

We put up theaters and take them down
wherever we may find ourselves
we put up theaters and set the stage
yet our destiny always wins and

it sweeps them as it sweeps us
the actors and the actors’ director
the prompter and the musicians
scattered to the five hasty wings.

Flesh, mats, woods, make-up
rhymes, emotions, peplos, jewellery
masks, sunsets, wails, and yelling
and exclamations and sun risings

thrown amongst us in disarray
(where are we going? where are you going?)
exposed nerves over our skin
like the stripes of a zebra or an onager

naked and airy, dry and burning
(when were we born? when they buried us?)
and stretched like the strings
of a lyre that always buzzes. Look also

at our hearts; a sponge
dragged on the street and the bazaar
drinking the blood and the bile
of the tetrarch and of the thief

~Middle East, 1943

“George Seferis-Collected Poems”, translated by Manolis Aligizakis, Libros libertad, 2012
Book was short-listed at the National Greek Literary Awards, category translation, the highest Greek poetry recognition.

ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ

Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
όμως η μοίρα μας πάντα νικά

και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές
κι επιφωνήματα και χαραυγές

ριγμένα ανάκατα μαζί μ’ εμάς
(πες μου που πάμε; πες μου που πας;)
πάνω απ’ το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα
σαν τις λουρίδες ονάγρου ή ζέβρα

γυμνά κι ανάερα, στεγνά στην κάψα
(πότε μας γέννησαν; πότε μας θάψαν;)
και τεντωμένα σαν τις χορδές
μιας λύρας που ολοένα βουίζει. Δες

και την καρδιά μας∙ ένα σφουγγάρι,
στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι
πίνοντας το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή.

Μέση Ανατολή, Αύγουστος ’43

KATERINA GOGOU (The actress, the poet, the anarchist, the communist, the rebellious)

25th of MARCH

One day I’ll open the door
to go out to the streets
just like yesterday and
I won’t think but
a piece of my father and
a piece of the sea,
things they left to me,
and the city. This city that they’ve turned rotten
and our friends who vanished.
One day I’ll open the door
straight to the fire and
I’ll enter like yesterday
crying out “fascists!!”
putting up road blocks and throwing stones
with a red banner
gleaming high up in the sunshine.
I’ll open the door
and this, not because I’m afraid,
but, I mean to say,
I had no time to grab them and
that you also have to learn
not to go down the streets
without arms like I did,
I had no time to grab them
because you’ll get lost like I did
“just like that, vaguely”
broken to pieces
of the sea, years of childhood and
red banners.
One day I’ll open the door
and vanish
with the dream of revolution
in the wholesome loneliness
of the conflagrated streets
in the endless loneliness
of the made of carton road blocks
with the epithet—don’t believe in them—
Provocateur.

Translated by Manolis Aligizakis

25 ΜΑΪΟΥ

Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ’ άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας “φασίστες!!”
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ’ ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ’ ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
– γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
“έτσι” “αόριστα”
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.

BIOGRAPHY

Katerina Gogou (Greek: Κατερίνα Γώγου; 1 June 1940 – 3 October 1993) was a Greek poet, author and actress. Before her suicide by pill overdose at the age of 53, Gogou appeared in over thirty Greek films. She was born in Athens, Greece.
One of her books was translated into English, “Three clicks left” in the United States in 1983 by Jack Hirschman and published by “Night Horn Books” in San Francisco. The Greek title was, ‘Τρία κλικ αριστερά’, and first published by Kastaniotis in 1978. Her poetry was known for its rebellious and communist content.
As an actress she was known for lesser roles of rebellious free spirited women. She won the first women’s award at the Salonica film festival.
As a poet she is known for her anti-establishment poems and her anarchist ideals. Her verse is filled by indignation and refute however her ideals, her wounded psychological state lead her to suicide at the age of 53.
Numerous poems written by Gogou appeared in the Greek film ‘Parangelia’ about the life of Nikos Koemtzis who, in 1973, killed three individuals (two of whom were policemen) and injured another eight at a bouzouki club in Athens over a dance.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Η Κατερίνα Γώγου (1 Ιουνίου 1940 – 3 Οκτωβρίου 1993) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και ηθοποιός. Ξεκίνησε από μικρή καριέρα στην ηθοποιία αλλά αργότερα στράφηκε στην ποίηση
Ως ηθοποιός είναι γνωστή περισσότερο για δευτερεύοντες ρόλους, όπως στην ταινία το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο ή το Μια τρελή τρελή οικογένεια. Οι ρόλοι της συνήθως απεικόνιζαν αστείες και ανέμελες γυναίκες. Της έχει απονεμηθεί, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το Βραβείο Α΄ Γυναικείου ρόλου, για την ταινία Το βαρύ πεπόνι.
Ως ποιήτρια, από την άλλη, είναι γνωστή για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό τρόπο γραφής της, καθώς και τις αναρχικές της ιδέες. Οι στίχοι της ήταν γεμάτοι οργή και επαναστατικότητα. Το σκοτάδι της, ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας της και η κλονισμένη ψυχολογία της, όμως, την οδήγησαν, σε ηλικία μόλις 53 ετών, στην αυτοκτονία. Πολλά απ’ τα ποιήματά της παρουσιάστηκαν στο φιλμ «Παραγγελιά» που αναφερόταν στη ζωή του Νίκου Κοεμτζή που το 1973 σκότωσε τρία άτομα (δύο απ’ αυτά αστυνομικοί) και τραυμάτισε άλλα οκτώ σ’ ενα μπουζουκξίδικο της Αθήνας κι ο λόγος μια διφωνία για ένα χορό.
Πολλά απ’ τα ποιήματά της παρουσιάστηκαν στο φιλμ «Παραγγελιά» που αναφερόταν στη ζωή του Νίκου Κοεμτζή που το 1973 σκότωσε τρία άτομα (δύο απ’ αυτά αστυνομικοί) και τραυμάτισε άλλα οκτώ σ’ ενα μπουζουκξίδικο της Αθήνας κι ο λόγος μια διαφωνία για ένα χορό.