Σέ μιά γυναίκα
Θυμάσαι τίς νύχτες; Γιά νά σέ κάνω νά γελάσεις περπατούσα πάνω
στο γυαλί τής λάμπας.
“Πώς γίνεται;” ρωτούσες. Μά ήταν τόσο απλό
αφού μ’ αγαπούσες.
For a Woman
Do you remember the nights? To make you laugh I’d walk
over the glass of the night lamp.
“How was it possible?” You asked.
But it was so simple:
since you loved me
Απλά Λόγια
Βράδυ όμοιο σχεδόν μέ τ’ άλλα: η πλήξη, λιγοστό φώς,
οι χαμένοι δρόμοι
κι άξαφνα κάποιος πού σού λέει “είμαι φτωχός”, σάν νά
σού δίνει μιά μεγάλη υπόσχεση.
Simple Words
The night almost same as all others: tediousness,
the faint light, lost paths
and suddenly someone says “I’m poor”, as though giving you
a great promise.
Ο Ηττημένος
Γονάτισε κι ακούμπησε τό μέτωπό του στό πάτωμα. Ήταν
η δύσκολη ώρα. Κι όταν σηκώθηκε, το ντροπιασμένο πρόσωπό του,
πού όλοι ξέραμε, είχε μείνει εκεί, πάνω στίς σανίδες, σάν ένα
αναποδογυρισμένο άχρηστο κράνος.
Ο ίδιος γύριζε σπίτι του τώρα δίχως πρόσωπο—σάν τό Θεό.
The Defeated
He kneeled and laid his forehead on the floor. It was
the difficult time. When he got up, his embarrassed face,
that we all knew, had stayed there, on the planks, like
a useless upside helmet.
The same man returned home, without face—like God.
Χοιροστάσιο
Είχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δέ σκότωναν, σ’ έδειχναν μόνο μέ
τό δάχτυλο, κι αυτό αρκούσε. Ύστερα, κάνοντας έναν κύκλο πού
όλο στένευε, σέ πλησίαζαν σιγά σιγά, εσύ υποχωρούσες, στριμω-
χνόσουνα στόν τοίχο, ώσπου, απελπισμένος, άνοιγες μόνος σου μιά
τρύπα νά χωθείς.
Κι όταν ο κύκλος διαλυόταν, στή θέση του στεκόταν ένας άλλος,
καθ’ όλα αξιαγάπητος κύριος.
Pigsty
Things had changed, these days they don’t kill, they only
point at you with the finger, it’s enough. Then, they make
a circle that always becomes smaller, they slowly get closer,
you retreat, back against the wall, until in desperation, you,
alone, open a hole to hide into.
When the circle is cleared, in its place stands the other,
in every respect lovable man.
Η Έκτη Ημέρα
Ήταν η έκτη μέρα τής δημιουργίας, η μητέρα είχε ντυθεί στά
μαύρα, φορούσε καί τό καλό καπέλο της μέ τό βέλο, “δέν έπρεπε νά
μάς τό κάνει αυτό ο Θεός” είπε, στό βάθος χλωμοί άντρες στήναν
τή μεγάλη σκηνή τού τσίρκου,
“γύρισε σπίτι είναι αργά”, “ποιό σπίτι», είπα κι αγκάλιασα το
φανάρι τού δρόμου,
η μικρή ξαδέλφη όπου νά `ναι θά πέθαινε, τήν έσπρωξα πίσω απ’
τήν ντουλάπα, “σ’ αγαπάω” έλεγε, μά εγώ τήν έγδυνα κιόλας σάν
πόρνη—κι όταν τή θάψαμε, εγώ έμεινα γιά πάντα εκεί, πίσω απ’
τήν ντουλάπα, μισοφαγωμένος απ’ τά ποντίκια,
κι ήταν η έκτη μέρα τής δημιουργίας,
οι τροχαλίες γλύριζαν καθώς ανέβαζαν τό πρώτο ρολόι στή στέ-
γη τού σταθμού,
κάθισα στήν άκρη τού δρόμου, τόσο θλιμμένος, πού οι τυφλοίμ’
έβλεπαν.
The Sixth Day
It was the sixth day of creation; mother was dressed in black,
she wore her good hat with the veil, “God shouldn’t had done this
to us” she said, at the far end pale workers put together the big
stage of the circus,
“come back home, it’s late”, “which home?” I asked and hugged
the lamp-post of the street,
my young cousin was almost dead, I pushed her behind the closet,
“I love you” she’d say, but I had already undressed her—like a whore—
when we buried her, I stayed there forever, behind the closet, half
eaten by the mice
and it was the sixth day of creation,
pulleys grunted as they lifted up the roof of the station
the first clock,
I sat by the side of the street, so sorry, that even the blind
could see me.
Like this:
Like Loading...
Mayanaam
vequinox
Manolis 