Yannis Ritsos//Γιάννης Ρίτσος

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Κοιτάζει πάλι, παρατηρεί, διακρίνει
μέσα σε μιαν απόσταση χωρίς καθόλου νόημα,
μες στη διάρκεια που πια δεν ταπεινώνει,
τους σβώλους ναφθαλίνης στη χαρτοσακκούλα,
τα ξερά κληματόφυλλα στον τρύπιο κουβά,
το ποδήλατο στ’ αντικρυνό πεζοδρόμιο.
Άξαφνα
ακούει το χτύπημα πίσω απ’ τον τοίχο,
το ίδιο εκείνο, συνθηματικό, καταμόναχο,
το βαθύτερο χτύπημα. Αισθάνεται αθώος
πούχει ξεχάσει τους νεκρούς.
Τις νύχτες, τώρα
δε χρησιμοποιεί ωτασπίδες—τις έχει αφημένες
μες στο συρτάρι του μαζί με τα παράσημά του
και με την πιο αποτυχημένη τελευταία του προσωπίδα.
Μονάχα που δεν ξέρει άν είναι η τελευταία.
RESURRECTION

He looks again, observes, discerns
in a distance that has no meaning at all,
in the continuance that doesn’t humiliate anymore,
the moth balls in the paper bag,
the dry grape leaves in the leaky pail,
the bicycle on the opposite sidewalk.
Suddenly
he hears the knock behind the wall,
that same one, coded, totally alone,
the deepest knock. He feels innocent
that he has forgotten the dead.
At night, now, he doesn’t
use earplugs anymore – he’s left them
in the drawer along with his medals
and with his last most unsuccessful mask.
Only he doesn’t know whether it’s the last one.

~Γιάννη Ρίτσου-ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Yannis Ritsos-Poems/translated by Manolis Aligizakis
http://www.authormanolis.wordpress.com
http://www.ekstasiseditions.com
http://www.libroslibertad.ca

ΦΥΛΛΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ/AUTUMN LEAVES

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Στα κλαδιά του δέντρου

θρόϊσμα φύλλων

προσδιορίζουν

απαλή προσγείωση

κάτω απ’ τις σόλες μου

παιγνίδι γελαστό  και κρύφιο

γκρίζο ομιχλώδες

πρωινό Οχτώβρη

που φέρνει

το χαμόγελο

αναμονή

φλογερού Απρίλη

νεκρανάσταση

φιλοσοφία φύλλων

εξήγηση

προορισμός

αρμονία

AUTUMN

In tree branches

rustle of leaves

definition of fall

soft landing

under my soles

secretly played game

grayish, foggy

October morning

prompts smile

anticipation

of fiery April

resurrection

philosophy of leaves

exegesis

harmony

purpose

~ΦΥΛΛΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ/AUTUMN LEAVES

~ΜΑΝΩΛΗ ΑΛΥΓΙΖΑΚΗ/MANOLIS ALIGIZAKIS

~Ανέκδοτη Συλλογή/Unpublished Collection

Ubermensch/Υπεράνθρωπος

“In his latest book of poems, Manolis celebrates the “imperfect perfection of the imperfect chaos,” energetic and lucid philosophic meditations on the mysteries of being human.”Übermensch” is derived from one of Nietzsche’s most challenging and frequently misunderstood concepts, the Superman or Overman. Nietzsche believed that we are capable of being better than we are, possessing more understanding, more compassion, greater wisdom and more awareness which allows humanism to fill the void left by the absence of God. As Virgil led Dante on his midlife journey, the Übermensch is our guide through modernity. Manolis has extended his range, celebrating the magnetic possibilities of the self in a narrative that takes us on an intellectual and spiritual journey. The poems possess a vitality of sensuous music in a sea of thought, kinetic and direct, imbued by rational compassion and mystic clarity, in poems that transcend the quotidian to enrapture us by the enigma of an unchained life. The voice in the poems awakens us to the next stage of consciousness and moves through impenetrable breath like a river that flows through the spiritual body, mouth to mouth, reviving language from the still bones of silence. Übermensch is a reverie in the best traditions of poetry, a poetic sacrament from which the taste of language rises like honey oozing in the ear. With Nietzche’s Zarathustra as an inspiration, every word a music more music than music and after the silence breaks, the voice goes on forever. In Übermensch, with the Greek en face, the taste and texture of the language transforms the empyreal whose accents linger long in the vocabulary of the imagination.”

~Richard Olafson

Χρέος

 

    Όλα ήταν χαμένα. Είχε έρθει η ώρα του Χάρου

κι αφού είχε πεθάνει ο Θεός μας φυτέψαμε ένα γιακίνθι

στο γλαστράκι σαν να `τανε κι αυτό μια λύτρωση.

 

     Εκείνος στεκόταν κοντά στο τζάκι κι αφού ανακάτεψε

τα κούτσουρα, είπε: ‘τίποτα δεν μπορείτε να προσφέρετε

στη μαραμένη ανεμώνη, σπρώξτε τουλάχιστον τ’ άδειο

καρότσι στην ανηφοριά ίσως μια μέρα βρει μ’ εσάς ή

και χωρίς το δρόμο προς το έρημο σπίτι’ κι έσκυψα

ν’ ανασηκώσω τον ξεπεσμένο εγωϊσμό μου, όλα είχαν

ξεκινήσει από τον παθιασμένο μας ναρκισσισμό όταν

στα φέρετρα σειρά παρατήρησα όλους τους νεκρούς

με αγωνία που περίμεναν την ώρα της ανάστασης.

Duty

 

     It was all lost. It was the time of Hades and

since our God was dead we planted a hyacinth in

the pot and that, perhaps, was another act of redemption.

 

     He stood by the fireplace and after He shifted the logs

He said: ‘nothing you can do for the wilted anemone

at least try to push your empty cart uphill perhaps one day

it may find its way back to the desolate house with you

or without’ and I bent down to pick my defeated ego,

it had all started because of our devout narcissism,

when laid in caskets I noticed all our dead who waited

for their resurrection.

 

 www.ekstasiseditions.com