George Seferis-Collected Poems, translated by Manolis Aligizakis

 

ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ  (απόσπασμα)

 

 

Σκύψε αν μπορείςστη θάλασσα τη σκοτεινή ξεχνώντας

τον ήχο της φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά

που πάτησαν τον ύπνο σου στην άλλη ζωή τη βυθισμένη

 

Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο όστρακο

τη μέρα τ’ όνομα τον τόπο

και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει

 

Βρεθήκαμε γυμνοί πάνω στην αλαφρόπετρα

κοιτάζοντας τ’αναδυόμενα νησιά

κοιτάζοντας τα κόκκινα νησιά να βυθίζουν

στον ύπνο τους, στον ύπνο μας.

Εδώ βρεθήκαμε γυμνοί κρατώντας

τη ζυγαριά που βάρενε κατά το μέρος

της αδικίας

 

 

SANTORINI (excerpt)

 

 

Bend if you can to the dark sea forgetting

the flute’s sound on naked feet

that stepped on your sleep in the other, the sunken life.

 

Write if you can on your last ostracon

the day the name the place

and throw it in the sea so that is sinks.

 

We were naked on the pumice stone

watching the rising islands

watching the red islands sink

into their sleep into our sleep.

Here we were naked holding

the scale that tilted to the side

of injustice.

 

 

 

GEORGE SEFERIS-COLLECTED POEMS, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, 2012

 

 

SUMMER SOLSTICE

ΙΔ’

Τώρα,

με το λιωμένο μολύβι του κλήδονα

το λαμπύρισμα του καλοκαιρινού πελάγου

η γλυμνια ολόκληρης της ζωής

και το πέρασμα και το σταμάτημα και το πλάγιασμα

και το τίναγμα

τα χείλα το χαϊδεμένο δέρας,

όλα γυρεύουν να κανούν.

Όπως το πεύκο καταμεσήμερο

κυριεμένο απ’ το ρετσίνι

βιάζεται να γεννήσει φλόγα

και δε βαστά πια την παιδωμή —

φώναξε τα παιδιά να μαζέψουν τη στάχτη

και να τη σπείρουν.

Ό,τι πέρασε πέρασε σωστά.

Κι εκείνα ακόμη που δεν πέρασαν

πρέπει να καούν

τούτο το μεσημέρι που καρφώθηκε ο ήλιος

στην καρδιά του εκατόφυλλου ρόδου.

 

 

14

Now

with the melted lead of St John’s festivity,

with the brilliance of summer pelagos,

all the nakedness of life,

and the going beyond and the staying put,

the leaning down and the upsurge,

the lips, the caressed skin,

they all long to be burned.

Like the pine at high noon

overcome by resin

in haste to produce flame

and can’t endure the struggle anymore—

call the children to gather the ash

and spread it.

What has passed, has passed as it was fit.

And even what hasn’t passed yet

must burn

this high noon when the sun is nailed

in the heart of the one hundred-petalled rose.

GEORGE SEFERIS-COLLECTED POEMS, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2012. Finalist at the National Hellenic Literary Poetry Awards, category-translation, for the year 2012.

 

http://www.manolisaligizakis.com

http://www.libroslibertad.com

 

George Seferis-Collected Poems

 

ΚΥΡΙΑΚΗ

Δυο βαριά άλογα και ένα αργό αμάξι, αυτό ή κάτι

άλλο, έξω από το παράθυρό μου στο δρόμο

αυτός ο θόρυβος.

Σε λίγο θα `χει νυχτώσει. Βλέπω να με κοιτάζει ακόμη

ένα αέτωμα γεμάτο αγάλματα ακρωτηριασμένα.

Πόσο βαριά είναι τα αγάλματα;

Προτιμώ μια στάλα αίμα από ένα ποτήρι μελάνι.

 

SUNDAY

 

Two heavy horses and a slow carriage, this or

something else

in the street outside my window

this noise.

In a while it’ll be dark I see a pediment filled with

amputated statues staring at me.

How heavy are the statues?

I prefer a drop of blood to a glass of ink.

 

GEORGE SEFERIS-COLLECTED POEMS, translated by Masolis Aligizakis, Libros Libertad, 2012

www.manolisaligizakis.com

 

George Seferis//Γιώργος Σεφέρης

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΕΔΩ

Ανάμεσα στα κόκαλα

μια μουσική

περνάει στην άμμο

περνάει στη θάλασσα.

Ανάμεσα στα κόκαλα

ήχος φλογέρας

ήχος τυμπάνου απόμακρος

κι ένα ψιλό κουδούνισμα

περνάει τους κάμπους τους στεγνούς

περνάει τη θάλασσα με τα δελφίνια.

Ψηλά βουνά, δε μας ακούτε.

Βοήθεια, βοήθεια!

Ψηλά βουνά θα λιώσουμε, νεκροί

με τους νεκρούς.

 

 

HERE AMONG THE BONES

 

Among the bones

some music

goes by the sand

goes over the sea.

Among the bones

sound of a flute

sound of a distant drum

and a light ringing,

goes over the dry plains

over the sea with the dolphins.

High mountains, you can’t hear us!

Help! Help!

High mountains, we’ll dissolve, dead

with the dead!

Γιώργος Σεφέρης//George Seferis

Γιώργος Σεφέρης – αποσπάσματα από την αλληλογραφία στην αγαπημένη του Μαρώ

«αν μπορώ να σου δώσω μια μικρή χαρά, πρέπει να σου τη δώσω αμέσως. Μακάρι κάθε μέρα να μπορούσα. Κάθε μέρα ως την τελευταία στιγμή. Μ’ έκανες να σκεφτώ ένα πράγμα που σκεπτόμουν πολύ λίγο άλλοτε, την ευτυχία»
«και μαζί να ήμασταν από το πρωί ως το βράδυ, δε θα έφτανε. Θα έπρεπε να καταπιεί ο ένας τον άλλον. Κι όλα αυτά είναι υπερβολικά φρικαλέα για να μ’ αρέσουν»
«όπως δεν μπορείς να καταλάβεις το ψάρι, αν δεν είσαι ψάρι ή το πουλί, αν δεν είσαι πουλί, έτσι δεν μπορείς να καταλάβεις το μοναχό άνθρωπο, αν δεν είσαι μοναχός. Πώς να με καταλάβεις λοιπόν, χρυσή μου;»
«αγάπη μου, θα με συγχωρήσεις γι’ αυτά, που είναι δύσκολο να ειπωθούν σε μια γυναίκα. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχει πεποίθηση στα συναισθήματά του όταν τα πνίγει η επιθυμία η σωματική, όπως συμβαίνει τώρα μ’ εμένα»
«πού να είσαι τώρα; Εδώ έξι, στην Αθήνα επτά. Πού να είσαι; Πάντα το ίδιο ερώτημα, μόνο η επιθυμία είναι λιγότερη ή περισσότερη. Κάποτε τη μισώ. Δε μ’ αφήνει να σ’ αγαπώ όπως θέλω , δε μ’ αφήνει να ξέρω καν πώς σ’ αγαπώ. Κοντά και μακριά είναι βάσανο οι αισθήσεις. Πώς να είναι άνθρωπος κανείς;»
«θα ήθελα τρείς μέρες κοντά σου χωρίς λέξη. Λέξη…»
«φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να σ αγαπώ..»
«ρωτιέμαι καμιά φορά πως θα μιλούσες, αν ήσουν κοντά μου. Πόσα λίγα πράγματα μπορεί να φτιάξει η φαντασία. Ρωτιέμαι ακόμη πως θα ήσουν, εσύ, ζωντανή, κοντά μου…»
«δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις. Και πάλι, δε θα σου τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή, όταν σου κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σ αυτόν τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει, θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν επιτέλους, έξω απ’ όλα-κάποτε, όταν αυτά που λέμε τώρα πάρουν μια ανθρώπινη υπόσταση και πάψουν να τριγυρνούν σα φαντάσματα»